Άλλο ένα τέτοιο βράδυ.
Με την ολοστρόγγυλη, μαλακή αρχή και το αιχμηρό, γεμάτο ύπουλες γωνίες τέλος. Γιατί άλλαξε πάλι το σχήμα της βραδιάς της;
Το είχε σμιλέψει με τόση άδολη προσμονή και επιμέλεια!
Αφράτο με καμπύλες παρήγορες, τεμπέλικο σύννεφο, να ξαπλώσει πάνω του και να ξεκουράσει λίγο την ψυχή της.
Τι έγινε και εκφυλίστηκε σε αφιλόξενες, τεθλασμένες γραμμές, ίδια μαχαίρια, έτοιμα να χαράξουν το σάρκινο δοχείο της;
Κι εντάξει η ανεπιθύμητη παρέμβαση στη μορφή της νύχτας της.
Το χρώμα;
Στην αρχή ήταν ένα βαθύ μπλε, σκούρο όμως ατόφιο, ειλικρινές μες στην απλότητά του, χωρίς ανίερες προσμείξεις συγγενών αποχρώσεων.
Μόνη διακοπή στο αδρό μοτίβο του νυχτερινού της κεντήματος, οι ασημιές λάμψεις κάποιων δειλών άστρων.
Τι συνέβη και τώρα δείχνει σαν να λεκιάστηκε;
Ξαφνικά θάμπωσε, έγινε ένα μουντό, αδιαπέραστο γκρίζο.
Τα ελάχιστα εναπομείναντα μπλε σημεία στο καινούριο φόντο, μοιάζουν με θλιβερά, άτεχνα μπαλώματα.
Στόχος τουλάχιστον ένα αξιοπρεπές καρό, αλλά το ανελέητο χρώμα της στάχτης έχει πλέον εδραιωθεί στη νύχτα της.
Αυτό που νιώθει όμως σαν τη μεγαλύτερη προδοσία είναι η απότομη αλλαγή στη μυρωδιάς της.
Αυτή η οδυνηρή μετάπτωση από την ευωδιά στην αποφορά.
Στην αρχή ρουφούσε άπληστα το νυχτερινό αέρα και δε χόρταινε να εισπνέει αγιόκλημα και γιασεμί.
Καθάρια, ζωογόνα ελπίδα, γλυκιά λαχτάρα και αψιά ανυπομονησία.
Η υπόσχεση της επικείμενης ένωσης απέπνεε μια οσμή γενετήσια και ερεθιστική, μεθώντας την.
Υπόσχεση απατηλή.
Πώς από το ηδονικό κοκτέιλ της βραδιάς της απέμεινε μόνο μια πικρία από την ξαφνική διαύγεια;
Και μια μυρωδιά από αλμυρά δάκρυα και ιδρωμένα σεντόνια από τα χιλιόμετρα του κορμιού της στο μοναχικό κρεβάτι, αναζητώντας τη λύτρωση του ύπνου που την αρνήθηκε.
Η δυσωδία της ακούσιας νηφαλιότητας της ανακατεύει τα σωθικά.
Πάλι δεν ήρθε εκείνος.
