Από μικρή που λέτε είχα μια αδιαφορία (έως απέχθεια) προς το εθνικό μας σύμβολο. Στο σπίτι δε βγάζαμε ποτέ σημαία στο μπαλκόνι στις επετείους κ.λ.π. και ακόμα και μια φορά στο Λύκειο που με βάλανε σημαιοφόρο θυμάμαι ότι ντρεπόμουνα που κρατούσα τη σημαία και κοίταγα να τελειώσει η παρέλαση άρον άρον. Πέρασαν χρόνια από τότε, έζησα κάποια χρόνια στο εξωτερικό και επήλθε λογικά πέρα από την κριτική των κακώς κειμένων στην Ελλάδα (ών ουκ έστι τέλος) και η αναγνώριση των όμορφων στοιχείων του πολιτισμού μας, του φυσικού μας περιβάλλοντος κ.ο.κ..
Για να μπω λοιπόν στο ψητό, αφορμή για το παρόν κείμενο -και ουκ ολίγες συζητήσεις- στάθηκε μια profile picture μου στην γνωστή πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης facebook, όπου πόζαρα ως homesick Ελληνίδα της Γερμανίας, με μια μπύρα Μύθος στο χέρι με φόντο την ένδοξη Γαλανόλευκη. Πέρα από τα like που αποκόμισε, μια καλή μου φίλη και ανθρωπολόγα με επέπληξε στο inbox και μου είπε χαρακτηριστικά «Βγάλε αυτή τη φωτό με τη σημαία μωρέ!» Κι εγώ της απάντησα ότι έχω λόγο που τη βάζω και ότι εν μέσω παγκόσμιας κρίσης και κατακραυγής της Ελλάδας ως «πηγή του κακού» εγώ θέλω να υποστηρίξω την εθνικότητά μου στην μια χώρα όπου η κωλοφυλλάδα εφημερίδα Bild μας παρουσιάζει ως τέρατα της αποκαλύψεως. Αυτή από την άλλη να απαντάει ότι ο εθνικισμός εξυπηρετεί μόνο την ύπαρξη του κράτους. Εγώ να απαντάω ότι δεν είμαι εθνικίστρια. Κοινώς, έγινε το σύστριγγλο και η συζήτηση περί έθνους και εθνικισμού συνεχίστηκε τόσο με την ίδια όσο και με άλλα άτομα.
Συμφωνώ ότι το έθνος είναι μια εν γένει επινοημένη έννοια. Αλλά πάλι, ποιά έννοια στην οποία πιστεύει ο κόσμος είναι λιγότερο επινοημένη; Ο Χριστιανισμός ή ο Παναθηναϊκός; Δεν στηρίζεται η ίδια η ύπαρξη της κοινωνίας σε κατασκευασμένες έννοιες και θεσμούς; Η αστείρευτη πηγή πληροφοριών Wikipedia με πληροφορεί για τον ορισμό του έθνους ως ένα «σύνολο ανθρώπων που μοιράζονται κοινά γνωρίσματα όπως φυλή, γλώσσα, θρήσκευμα, κοινή ιστορία - πολιτισμό, γεωγραφική καταγωγή και έχουν εθνική συνείδηση».
Από όλα αυτά δε νομίζω να είναι κάτι επιλήψιμο, εκεί που στέκονται οι περισσότεροι είναι σε αυτό το τελευταίο «εθνική συνείδηση». Δυστυχώς στη χώρα μας αυτό ταυτίζεται με το πολιτικό εξάμβλωμα των Χρυσαυγούλων, μια συμμορία προγονόπληκτων, στρατόκαυλων δολοφόνων. Εγώ όμως τι σχέση έχω με αυτά τα μιάσματα; Γιατί πρέπει να ταυτίζομαι με τον εθνικισμό, τους ακροδεξιούς ή τον φασισμό; Ακόμα και παππού έχω που φυλακίστηκε για τα φρονήματά του. Χούντα; Όχι, δεν θα πάρω, ευχαριστώ.
Δεν είμαι εθνικίστρια επειδή βγαίνω φωτογραφία με μια σημαία ρε γαμώτο. Δε με πειράζει να θεωρεί ο οποιοσδήποτε τον εαυτό του Έλληνα, από τον Ζυλ Ντασέν της Μελίνας μέχρι τα παιδιά των μεταναστών. Και Κορεάτισα να ήμουν και Σουηδέζα και η τελευταία των Μοϊκανών πάλι θα είχα δικαίωμα να γουστάρω τη χώρα μου. Για να μην πω για τις ελληνίδες γκόμενες που γυρνάνε ντυμένες σαν αμερικανο-αγγλική συμμαχία. Ας μην κατηγορούμε λοιπόν τα σύμβολα, δε μας φταίνε αυτά.
Και αν κάτι θα έπρεπε να μας θυμίζει η σημαία μας είναι την επανάσταση και το «Ελευθερία ή Θάνατος» στο οποίο παραπέμπουν οι λωρίδες της. Γιατί και τώρα υποδουλωμένοι είμαστε, όχι στους Τούρκους, αλλά στις Τρόικες και τα ΔΝΤ, τις εταιρίες και τις γιαλαντζί κυβερνήσεις!
Καλή λευτεριά!
