Mια μικρή «δικαιοσύνη»
Σήμερα ξύπνησα με νεύρα. Πολλά νεύρα. Ήθελα να σπάσω κάτι, να βρίσω κάποιον, να εκτονωθώ με κάποιον τρόπο. Κοιτούσα με μάτια που έσταζαν αίμα πίσω από τα μαύρα γυαλιά μου τους περαστικούς και ευχόμουν ένας από αυτούς να έκανετο μοιραίο λάθος. Ένα σκούντηγμα, μια κουβέντα, κάτι. Οτιδήποτε θα μου επέτρεπε να εξαπολύσω το τσουνάμι που βρισκόταν μέσα μου.
Την ώρα όμως που η ευχή μου πραγματοποιήθηκε δείλιασα.
Δείλιασα διότι κανείς άλλος δεν έφταιγε. Δείλιασα διότι δείλιασα πρώτα απέναντι σε σενα. Αν είχα το σθένος να σου πω αυτά που σκέφτομαι και νιώθω τις τελευταίες ημέρες δεν θα είχαμε να πούμε τίποτα άλλο. Γι' αυτό δεν είπα σχεδόν τίποτα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μάλλον δύναμη είναι αυτό - να ζυγίζεις τα πράγματα πριν μιλήσεις ή πράξεις. Για σενα όμως δεν υπάρχει ζυγαριά. Ακόμη κι όταν προσπάθησες να ισορροπήσεις την κατάσταση, κρύφτηκες πίσω από την αδυναμία σου να καταλάβεις τα λάθη που κάνεις.
Ξέρεις γιατί αρνήθηκα να σε δω; Επειδή θα ουρλιάξω και θα σε βρίσω. Και θα σου αξίζει μέχει ενός σημείου. Και θα νιώσω καλύτερα. Αλλά σ' αγαπώ. Κι εσύ αγαπάς. Το ξέρω οτι αγαπάς και το οτι είσαι ικανή να αγαπήσεις. Όχι όμως εμένα. Εγώ είμαι απλώς ένας ενθουσιασμός. Στο είχα πει, οτι είσαι σαν παιδί. Ενθουσιάζεσαι με τα πάντα και τους πάντες και αφήνεις πίσω σου τους άλλους μέχρι η όποια λάμψη που τους έχει απομείνει να τραβήξει ξανά την προσοχή σου.
Ξέρεις όμως τί φοβάμαι; Φοβάμαι οτι δεν λάμπω πιά. Περισσότερο όμως φοβάμαι το οτι δεν θέλω να λάμπω. Δεν θέλω να μαι παιχνίδι ευρείας παραγωγής. Θέλω να είμαι κάτι χειροποίητο, συλλεκτικό. Από αυτά που τα κοιτάζεις κάθε πρωί και χαίρεσαι που τα βλέπεις, που τα έχεις κοντά σου. Όχι αυτά που βαριέσαι μόλις δεις κάτι καινούριο στη βιτρίνα. Αυτό το «παιχνίδι» θέλω να 'μαι.
Αυτό που με θλίβει όμως είναι πως κι εσύ το ίδιο θέλεις. Το ίδιο ελπίζεις. Το ίδιο ποθείς. Αλλά το ζητάς από κάποιον που δε θα χτενίσει ποτέ τα μαλλιά σου με αγάπη, δεν θα στρώσει ποτέ το φόρεμά σου, δε θα σε τοποθετήσει ποτέ σε περίοπτη θέση κι η πορσελάνη σου θα σπάσει. Ίσως να είναι κι αυτή μία μικρή «δικαιοσύνη». Δεν τη θέλω όμως. Θέλω να γελάς. Να χαίρεσαι. Να ζεις και να παίζεις. Αλλά να θυμάσαι, τη δική μου πορσελάνη τη ράγισες.
σχόλια