Καθομαι.Ηρεμώ Είμαι σε ένα σπιτι φίλων και καθομαι σε μια γωνια του αναπαυτικου καναπε τους.Η φιλη μου δουλευει,τα κλικ του υπολογιστη χιλιαδες και μουσικη να παιζει στον υπολογιστη.Κλεινω τα ματια και ακουω προσεχτικα. Αρχιζω να σκεφτομαι διαφορα πραγματα τα οποια με προβληματιζουν και κατακλιζουν το μυαλο μου.Ερωτησεις διχως απαντηση,εικονες ανθρωπων,μυρωδια και αισθηση αλμυρας απο οτι απεμεινε απο το καλοκαιρι.Ο Σεπτεμβρης ειναι εδω σκεφτομαι,ειναι μια νεα αρχη,τα ματια τρεμοπαιζουν.Ο σφυγμος δυναμωνει.Μια εικονα ερχεται μπροστα στο σκοτεινο τοπιο των κλειστων ματιων μου,ενας ανθρωπος που ειναι μακρια,μακρια απο μενα.Ειναι το καλοκαιρι.Μου λειπει σκεφτομαι.Τοσες στιγμες και τωρα πλεον ειμαστε μακρια,δεν βλεπουμε ο ενας τον αλλο,μονο φανταζομαστε πως ειναι οι ζωες μας.Χαμογελω,χαμογελω γιατι ξερω,ξερω οτι ειναι καλα. Επομενη σκεψη.
Επομενη σκεψη ,εδω,στον τοπο που μισησα αλλα τωρα αγαπω.Ανθρωποι γυρω μου,φαινομενικα χαρουμενοι αλλα στην πραγματικοτητα τρομαγμενοι που δεν μπορουν να ξεφυγουν.Μυρωδια κεριου που καιγεται αργα,σιωπηλα,ηχος ποτηριων που συγκρουονται για την ευχαριστηση αυτων που τα κρατανε.Ηχος τσιγαρου που αναβει.Η μουσικη παιζει δυνατα,γελια και ομιλιες. Και ολα σταματανε! Οι ανθρωποι στις ιδιες ακριβως θεσεις,τα ποτηρια ενωμενα,το φως του κεριου χορευει στο ρυθμο του αερα και η ανασα απο τη ρουφιξια του τσιγαρου ο μονος ηχος που ακουγεται στον ''παγωμενο'' χωρο. Παρατηρω τα σταματημενα προσωπα γυρω μου προσπαθωντας να καταλαβω τι σκεφτονται,τι νιωθουν,τα προβληματα τους.Ειναι ωραιο να τους παρατηρεις,αλλα πρεπει να καταλαβω τι νιωθουν.Παρατηρω καθε τους κινηση,καθ ματια τους,τα ματια τους λενε πολλα,για το αν ειναι βασανισμενοι ή οχι,αν περιμενουν κατι.Απο ποιον? Ζουν σε ενα ξυλινο κοσμο.Ποιος θα τους βοηθησει να βγουν απο αυτον?Απο αυτον τον ξυλινο κοσμο,ενα ξυλο που μυριζει φωτια και εμεις ανημποροι περιμενουμε,ανικανοι να κανουμε κατι. Καθομαι και τους παρατηρω και βλεπω σταχτες,σταχτες απο ονειρα ανθρωπων που δεν εγιναν ποτε πραγματικοτητα,δεν τα παλεψαν δεν τα πιστεψαν,γιατι? Συνεχιζω,οι σκεψεις μου με βοηθουν και περναω σε εναν αλλο κοσμο,βγαινω απο αυτο το πυρινο μετωπο,μαζι με τα ονειρα μου,τα κουβαλαω,αλλα φανταζουν πλεον μακρινα δεν θελω!Δεν θελω να γινουν σταχτες ξεφευγω.... Πλεον ειμαι σε εναν αλλο κοσμο,περπαταω φοβισμενα σε ενα κοσμο απο ονειρα,μου ψυθιριζουν στα αυτια,τα ακουω,παραξενα ονειρα,ονειρα ασυνηθιστα,τι ειναι συνιθισμενο?Ειναι συνιθισμενο να αγαπας,να κλαις,να ζεις?Δεν το κανουν οι ανθρωποι αυτο πλεον σκεφτομαι.Καθως συνεχιζω,χτυπαω!
Χτυπαω πανω σε ενα γυαλινο τοιχος,πιο δυνατο απο το ξυλο,πιο επικινδυνο απο τη φωτια!Πνιγομαι!Βλεπω νερο,ειναι παντου μπροστα μου,πισω μου.Τα ματια μου τρεμουν,τα χερια μου διασχιζουν τρομαγμενα το σωμα μου. Και ξαφνικα,το νερο χανεται και πλεον ακουω ενα μοναδικο ψυθιρο ονειρου,το ονειρο μου λεει οτι βγαινω απο αυτη τη διαφανη πραγματικοτητα και συνεχιζω,πισω μου μουσικη,μουσικη απο αλλο κοσμο,των κοσμο των ονειρων και της πραγματικοτητας,σε αυτο τον κοσμο ολα μπορουν να συμβουν,τα ονειρα να γινουν αληθινα,να εισαι ευτιχισμενος,ερωτευμενος,ανθρωπινη φυση! Αναρωτιεμαι,αναρωτιεμαι τινος ειναι το ονειρο αυτο σκεφτομαι.Κλεινω τα ματια,ονειρευομαι,μονο ενας ψυθιρος,ο δικος μου...Το δικο μου ονειρο..Γυαλινος κοσμος σκεφτομαι...Το προσωπο σου ξανα μπροστα μου,μου λες να ηρεμησω,εισαι καλα.Σε βλεπω να απομακρυνεσαι.Σκοταδι,το ιδιο σκοτεινο φοντο με αυτο της αρχης.Το φοντο των κλειστων ματιων. Ηρεμω.Καθομαι. Οι ανθρωποι γυρω αρχιζουν και κινουνται ξανα,χαμογελανε.Με ρωτουν γιατι τους παρατηρουσα.
σχόλια