Το σπίτι στην πλατεία περίμενε υπομονετικά 80 και χρόνια να γκρεμιστεί και να χτιστεί απ'την αρχή για να "χαρίσει" στους ιδιοκτήτες του μόνο λύπη και πόνο. Τον πρώτο χρόνο έτοιμο να τους υποδεχτεί, καινούριο, έχασαν παππού, μετά αδερφό, μετά γιαγιά και μετά γιο, χρόνο χρόνο. Και εκείνο εκεί, να στέκεται στο κέντρο των συμβάντων.
Το σπίτι στην πλατεία σε περίμενε πότε θα κατέβεις με τη βαλίτσα στον ώμο για Σαββατοκύριακο ή για διακοπές. Να πεις τα αστεία σου, να κάνεις καταπληκτικές μιμήσεις, να γελάς. Αυτό το χαμόγελο και τόσα εκατομμύρια άλλα που όλοι έχουν να θυμούνται και να λένε. Δεν ξέρω τι λες, αν ακούς, πώς τα "βλέπεις" πλέον όλα αυτά.
Η έλλειψη είναι απέραντη, όπως και το κενό. Πράγματι, απώλεια μεγάλη, απ'αυτές που ο καθένας δεν περιμένει ότι θα νιώσει και ποτέ. Ποτέ, ε; Μεγάλη κουβέντα.
Η παραλία άλλαξε, η καφετέρια που πηγαίναμε και χόρευες ανακαινίστηκε, αλλά δεν έζησες να τα δεις αυτά και δε μου κάνει καρδιά να πηγαίνω.
Η ζωή συνεχίζεται, μεγάλη κουβέντα. Πώς γίνεται;
Στο σπίτι στην πλατεία ο χρόνος περνάει τόσο γρήγορα που μερικές φορές τα βάζω μαζί του γιατί δε θέλω να ξεχάσω. Ούτε στιγμή, ούτε δευτερόλεπτο απ' τα ωραία μας. Είχε και πολύ ωραίες στιγμές αυτό το σπίτι.
Ξέρεις ότι σ'αγαπάμε, ξέρεις ότι πάντα ήμασταν περήφανοι για'σένα και συνεχίζουμε. Για όλα όσα έκανες. Τον καταπληκτικό σου γραπτό λόγο, τις μουσικές σου, την ικανότητά σου να κατακτάς τους πάντες με τον μοναδικό σου τρόπο, αλλά προπαντός επειδή ήσουν εσύ, ένα στήριγμα του σπιτιού της πλατείας, που δεν είχε ποτέ να προσάψει κάτι κακό για κανέναν και που τώρα έφυγε.
Είχα φαγωθεί ότι δε μοιάζουμε, τι το'θελα; Δε θέλω να στεναχωριέσαι άλλο! Κι εγώ όλα μ'ένα χαμόγελο τα αντιμετωπίζω. Κάποια στιγμή θα'χουμε να λέμε πολλά, αλλά δε θα σε ζαλίσω πολύ, μετά silence μόνο και αγάπη απεριόριστη.
σχόλια