Καθισμένος σε έναν βράχο με θέα το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου.. Μόνη μου συντροφιά λευκές σελίδες, η πένα μου και η θάλασσα. Υπάρχουν στιγμές στην ζωή μας που χρειάζεται να σταματήσουμε για λίγο, να κάνουμε ένα διάλειμμα, να ξαναανακαλύψουμε τον χαμένο μας εαυτό.. Σκέψεις, αναμνήσεις, αποφάσεις, εικόνες, λάθη, όλα όσα δημιουργούν το σύνολο του χαρακτήρα μας, περιτριγυρίζουν το μυαλό μας και προσπαθούν να φτιάξουν την αλυσίδα της προσωπικότητας μας.
Δεν ξέρω γιατί αλλά πάντα μου άρεσε να θυμάμαι.. δεν είχα καθόλου καλή σχέση με το να ξεχνάω.. Είχα αμφιβολία αν αυτό πολλές φορές είναι θετικό αλλά πλέον είμαι σίγουρος ότι μόνο σου δίνει και τίποτα δεν παίρνει. Δεν υπάρχει πιο ωραίο αίσθημα στους ανθρώπους από αυτό που σου προσδίδουν οι αναμνήσεις. Όλες αποπνέουν μια γλυκιά μελαγχολία, τόσο δημιουργική που απλά αφήνεσαι σε αυτές..
Έρχονται σκοτεινές περίοδοι στην ζωή μας που αμφισβητούμε τα πάντα.. χάνουμε κάτι πολύ δικό μας και αυτό αποτελεί την αιτία για να αναρωτηθούμε τι έφταιξε; Ένα τεράστιο 'γιατί' εισβάλλει και δηλητηριάζει την καθημερινότητα μας..
Προσπαθείς να μπεις στην διαδικασία μήπως έπρεπε να αλλάξω, μήπως θα έπρεπε να πράξω κάτι άλλο; Μήπως;; Η απάντηση είναι όχι.. Είμαστε οι επιλογές μας, διαμορφωμένοι από το σύνολο των λαθών μας και αν άλλαζα κάτι, θα σήμαινε ότι θα ήμουν κάποιος άλλος. Ο Χαλίλ Γκιμπράν είχε πει "Αν αγαπάς κάποιον άσ' τον να φύγει! Αν γυρίσει πίσω, είναι δικός σου! Αν δεν γυρίσει, δεν ήταν ποτέ!"
Συνειδητοποιούμε με το πέρασμα του χρόνου ότι από το στάδιο της ψυχολογικής φθοράς και προσωπικής αποτυχίας βγαίνουμε πιο δυνατοί, πιο ώριμοι, πιο γεμάτοι και τελικά, πιο τυχεροί που αισθανόμαστε, που ζούμε.
Ανακαλύπτεις νέους ορίζοντες, ανθρώπους που είχες παραμελήσει και δεν έφυγαν όταν τους χρειάστηκες, βλέπεις διαφορετικά, διακρίνεις το ουσιώδες και ρουφάς την κάθε στιγμή. Το πιο πολύτιμο αγαθό της ζωής είναι να βρίσκονται άνθρωποι δίπλα μας που μας αγαπούν και τους αγαπάμε.
Τότε, έρχεται μια μέρα που νομίζεις ότι θα είναι σαν τις υπόλοιπες της καθημερινότητας σου και η ζωή σου υπενθυμίζει ότι απεχθάνεται το κενό. Μια νέα γνωριμία που αποκτά νόημα και περιεχόμενο και εξελίσσεται σε «αληθινή φιλία».
Σημασία στη ζωή λοιπόν έχει ποιους συναντάς... από αυτούς γεμίζει το κουτί των αναμνήσεων μας, από αυτούς κρατάμε αυτά που μας μεγεθύνουν και καταλήγουμε στην γνώση, που δεν είναι τίποτα άλλο από το σύνολο των εμπειριών μας.
Κοιτάζοντας την γαλήνια ηρεμία της θάλασσας θυμάμαι τους στίχους του Γιάννη Ρίτσου «Δε θα φύγουμε απ' τον κόσμο να το ξέρεις πριν αγαπήσουμε όσο ζητά η καρδιά μας πριν τραγουδήσουμε όσο ζητά η αγάπη. Περπάτα. Περπάτα»...
σχόλια