Και καθώς το καλοκαίρι τελειώνει και την θέση του παίρνει ένας δύσκολος χειμώνας, αρχίζουν να έρχονται στην επιφάνεια και πάλι οι προβληματισμοί και τα άγχοι του περσινού χειμώνα.
Εδώ που το σκέφτομαι οχι οτι εξαφανίστηκαν και ποτέ,αλλά έτσι γίνεται πάντα! Με έναν τροπο σχεδον μαγικό για τρείς μήνες κάθε χρόνο γίνεται για τους περισσότερους ένα διαλειμα,γνωστό και ως διακοπές φέρνοντας τα προβλήματα σε δεύτερη μοίρα κα την αντιμετώπιση τους μια υπόθεση που παρατείνεται για τον Σεπτεμβρη.
...Διακοπές! Ακριβώς οπως ορίζεται απο την ιδια τη λεξη! Διακόπτεις αυτο που κανεις, ή αλλιώς αλλαζεις τις καθημερινές σου συνήθειες με σκοπό για καποιες μέρες να απομονωσεις τα στοιχεια που σε κουράζουν !
Και αυτο ήταν και το κοίνο χαρακτηριστικό των φετινών καλοκαιρινών διακοπών.Με μια βασικη διαφορα απο τα παλιοτερα χρονια.Επαψε φετος να ειναι τα ταξιδια ο μόναδικος κοινός παρανομαστης των καλοκαιρινών διακοπων,αλλα προσθεθηκε και ο τροπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα μας.
Μέτα απο πολύ καιρο έπαψε η λέξη «κριση» να αποτελεί την βασικη λεξη του λεξιλογιου μας,αλλάζοντας έτσι και το περιεχομενο των συζητίσεων.
Είχε συνηθίσει το αυτί μου σε καθε κουβέντα που εκανα να ακουει στην καλύτερη των περπτώσεων μια με δυο φορες την λεξη «κρίση». Ήταν λοιπον λογικό να με απασχολήσει ευχάριστα η απουσία αυτής της χιλιοειπωμένης λέξης, μεχρι που κατάλαβα οτι δεν ειναι συνειδητή η απουσια της,αλλά απλά εχει μεταφερθεί και αυτη όπως και τα περισσότερα για τον Σεπτέμβρη.
Και το άσχημο δεν ειναι βέβαια η ίδια η λέξη ή η μεταφορά της, αλλά η καθημερινή και ανούσια χρήση της που έκανε την απούσια της τόσο έντονη.
Με λύπη διαπιστώνω πως για την πλειοψήφια των ανθρώπων κάθε στραβό, και άσχημο που συμβαίνει είτε σε προσωπικό ειτε σε κοινωνικό επίπεδο μεταφράζεται ως «κρίση».
Και αναρωτιέμαι,απο όλους εμάς που με τόση σιγουριά αναγάγουμε τα πάντα στο όνομα μιας «κρισης», πόσοι απο έμας έχουν αναζητήσει την πραγματική σημασία της, και πόσοι απλα βολεύονται στο να τα φορτώνουν όλα στο όνομα της γενικότερης κρισης.
Εξακολουθεί και μου κανει τεράστια εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε οι άνθρωποι τις ζωές μας.
Αν μπορούσα να το χαρακτηρίσω με μια φράση αυτη αναμφίβολα θα ήταν «Ζουμε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης» ή όπως θα έλεγαν οι περισσότεροι σε κατασταση «κρίσης».
Χωρίς σχεδον τίποτα να λειτουργεί σωστά, και με δικαιώματα που είτε περιορίζονται είτε τα περιορίζουμε ολο και περισσότερο, η άρνηση του κόσμου να αντιδράσει και να αλλάξει ειναι αξιοπερίεργη.
Βρισκόμαστε όλοι αντιμέτωποι με μια κοινωνία στοιχειωμένη απο μια αόρατη κρίση,που παλεύει καθημερινά να επιβιώσει. Που προσπαθεί να θάψει και να ξεχάσει την αξιοπρέπεια της, και αυτό γιατί ζούμε σε περίοδο «κρισης».
Το θέμα είναι οτι πως το δικαίωμα για μια αξιοπρεπή ζωη δεν ειναι κατι που μπορεί να παγώσει και να συντηρηθεί μεχρι να ξεπεραστεί αυτή η δυσσάρεστη κατάσταση. Αντίθετα ειναι κάτι που αν συντηρηθεί ξεχνιέται και φθείρεται και μαζι με αυτο φθείρονται και οι ίδιοι οι άνθρωποι. Είναι σαν ενα μπαλόνι που διαρκώς γεμίζει με βλαβερό αεριο. Μεχρι να σκάσει εχει αλλιωθεί τόσο που ακομα και αν αδειάσει θα παραμείνει κατεστραμένο χωρις να επανέλθει ποτέ στην αρχική του κατάσταση.
Έτσι και με τους ανθρώπους. Στην προσπάθεια τους να καταπνίξουν ο,τι τους προσβάλλει, αλλιώνονται και οι ίδιοι περιμενοντας απλα να ξεπεραστεί αυτή η «κρίση» με τον ίδιο ξαφνικό τρόπο με τον οποίο και ήρθε.
Και οσο η μνήμη μας βοηθαει ακομα και θυμόμαστε τα ιδανικά με τα οποια μεγαλώσαμε η διαδίκασια αυτή γίνεται επώδυνη με αποτέλεσμα να συνάντας ανθρωπους συντετριμένους.
Δεν ειναι λοιπόν παρά μια ξευδαίσθηση να πιστεύει κανείς οτι η κρίση που για πολλούς θεωρείται οικονομική είναι αυτη που ευθύνεται για την ποιότητα ζωής μας.
Αφ' ενος γιατί δεν ειναι πλέον κάτι εφήμερο για να ονομάζεται «κρίση» αλλά τείνει να γίνει στάση ζωής,και αφ ετέρου διότι εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε να υποβαθμίσουμε το δικαίωμα μας για ένα αξιοπρεπες μελλον κρατώντας αυτή την σταση ζωής, που αποδεικνύει οτι πρόκειται για μια κρίση πολιτισμική.
Έτσι παρόλο που έιναι απόλυτα κατανοητή η ανάγκη να προσπαθήσει να ξεχάσει κανείς οτι τον προβληματίζει για τις ημέρες των διακοπών,γίνεται θλιβερό όταν διαπιστώνεις οτι έχει γίνει πλέον στάση ζωής καθώς η ανοχή μας σε μια κοινώνια που υπολειτουργεί μαρτυρά απο μόνη της το αποτέσμα!
Καλό φθινόπώρο λοιπόν με την ελπίδα για μια διαφορετική αντιμετώπιση..απο Σεπτέμβρη!
σχόλια