Από την Γεωργία Σουβατζή
Ε, λοιπόν, πάντα διάβαζα περιοδικά. Πολλά περιοδικά. Κυρίως μόδας.
Η Κυριακή ήταν η σίγουρη μέρα που άκουγα τα πάντα. Από το ‘’πάλι βρε κοριτσάκι μου;’’, της μαμάς, μέχρι το ''καλά αν ήξερα ότι διαβάζεις τέτοια, θα το ξανασκεφτόμουν να σε πάρω για καφέ’’, των φίλων. Δεν πτοούμουν όμως, συνέχιζα!
Ήμουν γνώστης της ευτελούς αξίας ενός τέτοιου εντύπου για πολύ κόσμο, αλλά μια δικαιολογία την έβρισκα για να πάρω ακόμη ένα. Μία αγαπημένη αρθρογράφος, μία λατρεμένη στήλη, εναλλακτική μόδα στο τρίτο. Έτσι, λοιπόν, κάθε μήνα η αγορά μου άγγιζε τα ... περιοδικά (συμπληρώστε τον αριθμό που νομίζετε και ο/η τυχερός θα κερδίσει τεύχη ενός ολόκληρου χρόνου από το αγαπημένο του έντυπο!). Πλάκα. Τόσα έχω όμως.
Τα τελευταία χρόνια είχε κάπως μειωθεί όλο αυτό, γιατί ως φοιτήτρια δεν έβγαινα. Οικονομικά. Βέβαια, κάπου εκεί στις 26-27 του μήνα που ω, τι χαρά!, μου είχε μείνει ένα 20ευρω, αποφάσιζα να το ξοδέψω εκεί! Δεν πίνω, δεν καπνίζω, τόσο κακό είναι να έχω αυτή την πολυτέλεια;, αυτό σκεφτόμουν και κάθε Κυριακή, πήγαινα στον γνωστό κύριο στο περίπτερο ( από αυτόν και άμα έχω ακούσει σχόλια, από αυτά τα ψιθυριστά, τα υποχθόνια μόλις γυρίσεις την πλάτη αφού πάρεις τα ρέστα, που χρόνια τώρα ποτέ του δεν μου χαμογέλασε), και αγόραζα Κυριακάτικες εφημερίδες, στη φοβερή προσφορά να περιλαμβάνουν και ένα περιοδικό μόδας στα ένθετά τους. Μα να μην μάθω τι παίζει στον κόσμο;, αυτή και αν είναι χιλιοειπωμένη ατάκα της Κυριακής.
Παίρνω ένα ακόμη, λοιπόν, πριν μερικές μερούλες.
Ώπα, κάτι άλλαξε εδώ! Το κατάλαβα πριν καν ανοίξω την πλαστική διαφάνεια και πέσουν όπως πάντα τα άπειρα διαφημιστικά της εφημερίδας (μα καλά πόσα μπορεί να είναι τελικά;). Συνεχίζω...
Το πιάνω και σιγουρεύομαι! -10 σελίδες στην καλύτερη περίπτωση. Κρίση, σκέφτομαι. Στις πρώτες , οι διαφημίσεις στανταράκια μεγάλων οίκων. Και συνεχίζω. Διαφήμιση. Συνεχίζω. Διαφήμιση. Νάτο! Το πρώτο κείμενο μεγαλύτερο από 4 γραμμές, το editorial, προφανώς. Εξαιρώ, φυσικά, και τα περιεχόμενα λίγο πριν!
Συνεχίζω. Το επόμενο μεγαλύτερο κείμενο είναι κάπου στην 15 σελίδα.όχι, μπορεί και στην εικοστή. Ίσως να ήταν και η πρώτη φορά που παρατάω περιοδικό.
Αν υπήρχε ένας λόγος για να επιμένω στην αγορά του συγκεκριμένου, ήταν η πολυετής ιστορία του στην Ελλάδα, και εγώ πρόσθετα και μερικούς ακόμη. Τα άπειρα χρόνια κυκλοφορίας του και τα φοβερά άρθρα. Άρθρα που στα μάτια μου το έκαναν ισάξιο με επιστημονικό περιοδικό πυρηνικής φυσικής.
Και όχι, δεν με πείραζαν οι πολλές διαφημίσεις. Κατανοούσα τις οικονομικούς – διαφημιστικούς κανόνες, ονόμαζα τα ακριβά ρούχα το δικό μου virtual reality, και δεν χαλιόμουν. Αλλά τουλάχιστον κάτι διάβαζα.
Σε καιρούς όμως που σκεφτόμαστε πιο σοβαρά τη δημιουργία ενός αποθεματικού κονσερβών, τώρα που ακόμη υπάρχει κάτι σε κανένα πορτοφόλι, από τη δημιουργία ενός αποθεματικού τζιν, ας έχουμε κάτι να διαβάσουμε μεγαλύτερο από 2 σελίδες, χωρίς τις φωτογραφίες και τις διαφημίσεις.
Αντίο, καλές χρυσές εποχές! Ευτυχώς που κρατούσα αρχείο και θα έχω να τις θυμάμαι!
Υ.Γ. Ο παππούς στο περίπτερο μου χαμογελάει τώρα που ξεκίνησα το κάπνισμα και έκοψα τα περιοδικά.
σχόλια