Και να, χωρίς να το θέλω, βουίζουν πάλι στα αυτιά μου οι στίχοι εκείνου του τραγουδιού της Αννούλας της Βίσση που βροντοφώναζε πως θα ήθελε να γίνει πάλι παιδί και πως τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζει με τίποτα.
Το τραγούδι αυτό έχω την εντύπωση πως πρέπει να κυκλοφόρησε πολύ πριν γεννηθώ, αλλά μυστηριωδώς όλα τα τραγούδια που έχουν κάποιο νόημα μένουν στον χρόνο ,το καθένα για ξεχωριστούς λόγους και το καθένα για να σου θυμίζει κάτι σημαντικό. Και τώρα που ξαναβλέπω τις γυμνασιακές μου φωτογραφίες και όλες εκείνες τις όμορφες ψυχές που έζησα μαζί τους αμέτρητες ώρες μέσα σε μια σχολική αίθουσα, ήρθε το συγκεκριμένο τραγούδι για να μου θυμίσει και μένα πράγματα που είχα ξεχάσει. Χαμογελαστά πρόσωπα, ανεμελιά, γκριμάτσες ζωντάνιας, έφηβοι μα ακόμα τόσο παιδιά. Παιδιά που ήθελαν να μάθουν τα πάντα, ήθελαν να ονειρευτούν και να πετύχουν. Παιδιά που βιάζονταν τόσο πολύ να μεγαλώσουν αλλά χωρίς να νοιάζονται τόσο για το αύριο ,γιατί εκείνο που τους ενδιέφερε ήταν να ζήσουν και να γελάσουν για το τώρα. Το 'τώρα' που ήταν ακόμα άδειο από προβλήματα και άγχη, ήταν ακόμα αγνό και τόσο ζωντανό από εικόνες και εφηβικές σκέψεις.
Οι μέρες αυτές μοιάζουν τόσο μακρινές. Σιγά-σιγά καταλαβαίνω αυτό που άκουγα παλιότερα: «Όσο είμαστε μικροί θέλουμε να μεγαλώσουμε και όταν μεγαλώσουμε θέλουμε να γίνουμε πάλι παιδιά.» Εκεί κάπου στη Γ' Λυκείου αρχίζεις και συνειδητοποιείς πως μεγάλωσες, ίσως απότομα και ίσως όχι όπως το είχες φανταστεί μικρός, παραήσουν τελικά ρομαντικός. Τώρα είσαι πλέον φοιτητής και είσαι σε ένα τελείως διαφορετικό στάδιο της ζωής σου με πριν. Διαφορετικές και μεγαλύτερες υποχρεώσεις, πιο πολλά προβλήματα, άγχος που δεν μπορείς εύκολα να αποβάλλεις. Τελικά η ζωή μας είναι γεμάτη από στάδια; Έτσι φαίνεται. Όσο μεγαλώνουμε ,τόσο πιο πολλά μαθαίνουμε και παίρνουμε από την ζωή. Προχωράμε και εξελισσόμαστε, παλεύουμε να πραγματοποιήσουμε όλα αυτά που λαχταράμε και που και που κάνουμε μικρές παύσεις.
Χρήσιμες παύσεις που μας κόβουν την φόρα και μας θυμίζουν ποιοι πραγματικά είμαστε και τι είναι τελικά ποιο σημαντικό για μας. Παύσεις που μας φέρνουν στα ίσα μας, που μας κάνουν να σκεφτόμαστε τα πράγματα και δύο και τρείς φορές. Σαν τις γυμνασιακές μου φωτογραφίες ένα πράγμα. Θεωρούνται και αυτές μια τόση δα παύση που είναι όμως τόσο χρήσιμη για μένα. Έρχονται να μου θυμίσουν το πόσο εκπληκτικά απότομα περνάει ο χρόνος και πως όσο γρήγορα έφυγαν τα χρόνια του θρανίου, έτσι γρήγορα θα φύγουν και τα χρόνια του αμφιθεάτρου και του πτυχίου. Το επόμενο «στάδιο» δεν είναι τόσο μακριά όσο πιστεύω, είναι πολύ πιο κοντά. Η ζωή μάς προσπερνά βιαστικά και τα χρόνια αυτά είναι μια ακόμη ευκαιρία να ζήσουμε για λίγο ακόμα ατίθασα,ζωντανά,ελεύθερα. Μια ακόμη ευκαιρία να κάνουμε περισσότερα όνειρα. Όπως τότε, που ήμασταν παιδιά.
σχόλια