Τα μικρά
Όταν είσαι μικρός ή μάλλον καλύτερα νέος όλα σου φαίνονται τεράστια. Δε τηλεφώνησε ο γκόμενος, δεν ανταποκρίθηκε στο κοίταγμά σου ο άλλος, δε σου έκανε like ο όμορφος της παρέας, σχολιάστηκες πίσω από την πλάτη σου από κάποιες/ους.
Όλοι σοβαροί λόγοι να πέσεις κάτω να πεθάνεις! Να κλαις με τις μέρες και να συζητάς για ώρες στο τηλέφωνο με την κολλητή σου, αναθεματίζοντας την ώρα και τη στιγμή που σου συνέβει κάτι τέτοιο. Πόσο έντονα τα βιώνουμε όλα όταν όλες μας οι έννοιες περιορίζονται ακριβώς σε αυτά τα περιστατικά.
Ακόμη θυμάμαι έναν ανεκπλήρωτο έρωτα με τον οποίο διυλίζαμε τον κώνωπα για καιρό. Μια ήθελε ο ένας μια ο άλλος. Μετά για καιρό κανένας. Μετά από ερωτική απογοήτευση με θυμόταν εκείνος, πριν μπω σε σοβαρή σχέση τον έψαχνα εγώ ζυγίζοντας το «γίγαντα» με τον υποψήφιο έρωτα. Πόσα δάκρυα έχω σπαταλήσει για την πάρτη του στα early 20 μου. Συζητήσεις επί συζητήσεων με τις φίλες μου για το αν με θέλει και γιατί δε κάνει επιτέλους κάτι. Αναλύσεις συμπεριφοράς Σχέδιο δράσης και αποπλάνησης. Και πάλι κλάμα. Πολλά κυβικά εκατοστά χυμένων δακρύων στο μαξιλάρι μου.
Όπως δε θα ξεχάσω το πόση μεγάλης σημασίας ήταν η εικόνα που είχε για μένα το σόι μου. Ήμουν το ασχημόπαπο ή καλύτερα το σα-κουτσουλημένο-παραπαίδι σε σύγκριση με τα ξαδέλφια μου και πάντα συγκρινόμουν, ένας Θεός ξέρεις γιατί... Μάλλον γιατί τα εγκεφαλικά μου κύταρα το είχαν ανάγκη. Μάλλον αυτό το μικροαστικό έχει περάσει στο DNA μου. Ποιος ξέρει. Οι γάμοι, κατεξοχήν χώρος συνεστίασης σογιού, ήταν για μένα σα να λέμε το νούμερο ένα project που θα με απασχολούσε απ΄την ώρα που το μαθαίναμε μέχρι και δύο μήνες μετά που θα έβλεπα τις επίσημες φωτογραφίες. Τύφλα να είχε ο γάμος του Κάρολου με τη Νταιάνα. Τι θα φορούσα, πως θα έκανα τα μαλλιά μου, να οργανώσω τα κομμωτήρια, μανικιούρ, πεντικιούρ και τα τοιαύτα.
Τα μεγάλα
Εντάξει... μια 20ετία μετά όλα αυτά είναι ιστορίες για να γράψεις βιβλίο για έφηβους, σαν άλλη σαρληζ θερόν στο young adult. Ευχάριστες αναμνήσεις που ξεθάβεις με τις κολλητές σου και γελάς τρανταχτά και γεμάτη ανακούφιση, αισθανόμενη ευλογημένη που τα έζησες στην ένταση που τα έζησες ακομη και αν οι φωτογραφίες απ΄το γάμο του ξαδελφού σου σου θυμίζουν πόσο δίκιο είχες που τότε ανησυχούσες. Ακόμη κι όταν ο ανεκπλήρωτος έρωτας σε ψάχνει στο Facebook να σε ρωτήσει τι κάνεις και να «χαμουρευτείς» λεκτικά μαζί του, έτσι από συνήθεια. Χωρίς να σημαίνει κάτι ή να τον θέλεις στ΄αλήθεια.
Πόσο άτονισαν όλα στο μυαλό σου. Πόσο δε σε ακουμπάν τέτοια πράγματα πια. Γιατί και να τηλεφωνήσει και να μην τηλεφωνήσει ο ωραίος εσένα στ΄αλήθεια δε σε ορίζει. Εσύ θα τραβήξεις το δρόμο σου, με ή χωρίς το τηλεφώνημά του. Και χωρίς να χαλάς τη διάθεσή σου γι΄αυτόν.
Όχι, δεν αναισθητοποιήθηκες. Άλλαξε η θεματολογία. Όταν οι γονείς σου χαροπαλεύουν στο νοσοκομείο ή έχουν ήδη φύγει, όταν έχεις κάνει δική σου οικογένεια και διαπιστώνεις τα πραγματικά μεγέθη στη ζωή... σε πιάνει δέος (και ανοσία σ΄όλα τα υπόλοιπα). Όταν δεν φτάνουν τα λεφτά να πληρώσεις τις υποχρεώσεις σου τι να σου πει ο όμορφος που δε σε κοιτάει. Μη σώσει και σε κοιτάξει. Γιατί απ΄τα σκατά σίγουρα δε θα σε βγάλει. Θα σε τονώσει δε λέω, αλλά δε θα σε σώσει σαν άλλος πρίγκηπας στο άλογο (ανάθεμα τα παραμύθια που μας διάβαζαν μικρά)
Και η πικρή διαπίστωση ότι ακόμη και τα μεγάλα βάσανα και περιπέτειες δε σε παρασύρουν σε τόσο έντονα συναισθήματα όσο σε παρέσυραν τα μικρά σου προβλήματα σε κάνει να αισθάνεσαι λίγο «ανάπηρη», σα κάτι να μη λειτουργεί όπως πρέπει. Οι εντάσεις μειώθηκαν και τα συναισθήματα τείνουν να γίνουν σα τα highlands. Τρεις λοφίσκοι με γκαζόν. Κι ήσουν στα Ιμαλάια, μέσα στα χιόνια και τις «κακουχίες» ρε φίλε!! Βασιλιάς του κόσμου. Τότε τα βίωνες όλα τόσο έντονα.
Και πως θα μπορέσω να συμμεριστώ την ανηψιά μου που δε της εκάναν like στο Facebook και είναι στα μαύρα πανιά. Κι όταν η κόρη μου θα είναι σ΄αυτή την ηλικία; Εγώ θα βλέπω μόνο ευθείες, ούτε καν λόφους. Χάσμα γενεών θα το πούμε κι έξω απ΄την πόρτα.
σχόλια