Φτάσαμε κολυμπώντας (;) στον Αύγουστο. Οι μέρες αυτές πάντα σημαίνουν αγαπημένα πρόσωπα και κάποια "αντίο". Ξαφνικά, φεύγεις απ' τη βουή της πόλης και αψηφάς τον ήλιο: τώρα βρίσκεσαι κάτω απ' τη σκιά της βοκαμβίλιας της γιαγιάς και δοκιμάζεις τα γιασεμί. Εδώ, τίποτα δεν μπορεί να σε αγγίξει. Σε προτρέπει να γνωρίσεις τα λουλούδια και να ταϊσεις τα τρία μικρά γατάκια που μόλις γέννησε η "Ερμιόνη".
Η μέρα είναι γεμάτη. Το πρωί σε ξυπνάει γλυκά και πάντα υπάρχει στον κήπο μία κούπα τσάι για σένα. Ο ξύλινος δίσκος πηγαινοέρχεται πότε με το βούτυρο και τη μαρμελάδα φράουλα, πότε με τις αναμνήσεις σου και τα πολύχρωμα ποτήρια, μα πάντα γεμάτος. Η ώρα πάει 11 και ο Κώστας έρχεται από το φούρνο στο χωριό με ζεστές τυρόπιτες. Εκείνη, τις κόβει προσεκτικά στη μέση, για όλα τα εγγόνια. Η Αλεξία από την ώρα που σηκώθηκε, μουτρωμένη, είναι γραπωμένη στην αγκαλιά της. Μέχρι να γύρει ο μεσημεριανός ήλιος, αυτή η γιαγιά, αφού ζωγραφίσει, έχει αλλάξει τα παιδιά που έπαιζαν μπουγέλο με τα λάστιχα και την Ελένη, έχει βάλει τα γεμιστά στο φούρνο και το σπίτι μοσχοβολάει. Έχει μάθει τάβλι στα κορίτσια και παριστάνει τη... χαμένη. Όταν πια θα πέσει για ύπνο, εκεί γύρω στις 3, θα έχει κρύψει κάτω απ' τον πλάτανο ένα δώρο και θα έχει μοιράσει τα χαρτάκια με τους γρίφους για τον κρυμμένο θησαυρό. Το κυνήγι θα ξεκινήσει μάλλον στις 6, μετά το απογευματινό.
Τι μεγάλη χαρά, όταν εκείνη ξυπνά, πριν από όλους και ετοιμάζει μαζί σου την 2η τσαγιέρα της ημέρας στην κουζίνα. Και τι αγωνία, να προλάβεις να αποσπάσεις στοιχεία για να βρεις το θησαυρό πριν μπουκωθείς με το γλυκό βύσσινο! Και το βραδάκι, όταν οι φίλοι της περάσουν και καθίσουν και τραγουδήσουν με την κιθάρα τους και καληνυχτίσουν(αφού ίσως παίξουν και κάποιο χαρτάκι), κι εσύ γυρίσεις όλο το σπίτι με το ποδήλατο, τι ωραία παραμύθια θα σου πει και πάλι. Ιστορίες μαγικές, που ακόμη και σήμερα παίρνουν ζωή μπροστά στα μάτια σου. Κι όταν μεγαλώσεις λίγο, και αρχίσουν οι χαρτούρες και οι σβήστρες και τα Εγγλέζικα, πάλι εκεί. Θα σβήνει και θα υπαγορεύει δίπλα σου, γιατί εσύ βαριέσαι μόνη σου, μέχρι να τα "καπακώσεις τα βιβλία" και να την κλείσεις επιτέλους την τσάντα μέχρι το Σεπτέμβρη.
"Morgen, morgen, nur nicht heute, sagen alle faule Leute". Nα τελειώνεις μια και καλή, να βουτήξεις στη θάλασσα. Εξάλλου, "Που ακούστηκε τα παιδιά να γράφουν και το Καλοκαίρι'';
Έκατσα για δέκα λεπτά, στο μπαλκόνι μου στο κέντρο, στα μέσα του Αυγούστου και... πήγα δέκα χρόνια πίσω. Εκεί, που δεν μπορούσε να με αγγίξει τίποτα. Ίσως αυτό το Καλοκαίρι, που είναι σχετικά ήρεμο, χωρίς πολλά πέρα-δώθε, εκείνη να μου λείπει πιο πολύ από κάθε άλλη φορά. Ήταν τελικά η ήρεμη δύναμη, που τους κρατούσε όλους ενωμένους. Είναι πάντα δύσκολο να γράφω και πάντα δύσκολο να σκέφτομαι. Ακόμα κι αν "βουτάω" σε παλιές φωτογραφίες.
Χρόνια Πολλά Μ. Πάντα λείπεις.
