Πλησιάζοντας τα 28, νιώθω πως παρά την θέληση μου, αρχίζω να επιβαίνω σε ένα τρένο. Σε ένα τρένο με τελικό προορισμό την χώρα της ρετσινιάς. Το τρένο της ντροπής. Σε αυτήν την χώρα κατοικούν μόνο όσες δεν παντρεύτηκαν ποτέ, οι λεγόμενες κατά κόρον γεροντοκόρες. Γεροντοκόρη, μια προσφώνηση που την φέρεις σαν άλικο γράμμα, μια ρετσινιά που καθρεφτίζεται έντονα στο βλέμμα των ανθρώπων που σε περιτριγυρίζουν. Τόσο έντονα που τείνεις σταδιακά να την υιοθετείς. Συνηθίζεις σε τέτοιο βαθμό την λύπηση στα μάτια τους που καταλήγεις να την υιοθετείς, βλέπεις τον εαυτό σου μέσα από τους διαστρεβλωμένους τους φακούς. Μια γεροντοκόρη, μια ξοφλημένη, μια παράξενη, μια στριμμένη, που δυστυχώς δεν βρέθηκε κανείς να της προσδώσει αξία στην εκ γενετής μειωμένη γυναικεία της αξία. Εν αντιθέσει, ένας άντρας ανύπαντρος, καριερίστας, αθεράπευτα γυναικάς, εργένης.
Στο ενδιάμεσο πριν αποβιβαστείς σε αυτήν την χώρα της ντροπής, μπορείς να ξεφύγεις από αυτό το τρένο της ντροπής, με έναν γάμο. Έστω και την τελευταία στιγμή μπορείς να προλάβεις να πηδήξεις έξω από αυτό το φλεγόμενο τρένο με έναν συμβιβασμένο γάμο. Στην ύστατη, με ένα παιδί. "Βρες έναν και κάνε ένα παιδί και χώρισε τον μετά, εάν δε σου αρέσει" αντηχεί η φωνή της μάνας σου στα αυτιά σου. Υπέρτατος προορισμός για μια γυναίκα, ένα παιδί. Ο άντρας αναλώσιμος. Μια σπερματική μηχανή. Η απελπισία και η μουρμούρα της μάνας σου, αβάσταχτη...
Εγώ σε αυτήν την τράπουλα όπως και να ανακατέψω τα χαρτιά βλέπω μόνο θύματα, το παιδί, τον ανυποψίαστο άντρα σου και εσένα, θύματα όλοι, των κοινωνικών περιστάσεων.
Κάνε ένα παιδί με όποιον και να είναι, όπως και να είναι, χωρίς αγάπη, χωρίς έρωτα, κάνε ένα παιδί μόνο και μόνο επειδή σε κυνηγάει ένα ρολόι, το ρολόι της εμμηνόπαυσης. Κάνε ένα παιδί, αλλά αποταμίευσε και λεφτά για τα ψυχοφάρμακα του, θα σου πω εγώ η σκληρή, η κυνική. Θα τα χρειαστεί, γιατί το παιδί έχει ένα αλάνθαστο ένστικτο και δεν θα καταφέρεις να το ξεγελάσεις. Θα καταλάβει ότι χρησιμοποίησες τον πατέρα του, πως εκβιάστηκες και οδηγήθηκες σε μια 'ηρωική' έξοδο από την χώρα της ντροπής.
Εγώ σε αυτήν την τράπουλα όπως και να ανακατέψω τα χαρτιά βλέπω μόνο θύματα, το παιδί, τον ανυποψίαστο άντρα σου και εσένα, θύματα όλοι, των κοινωνικών περιστάσεων. Αλλά και η μάνα σου, θύμα μου φαίνεται, θύμα των ανθρώπων που ίσως κατά το παρελθόν την ανάγκασαν να υποστεί το ίδιο έργο. Με την σειρά της ίσως ξέχασε τα προβλήματα που της προκάλεσε, ίσως και να τα ενστερνίστηκε προκειμένου να αποφύγει τον αβάσταχτο πόνο του να τα αντιμετωπίσει...
Το τρένο έχει πινακίδα που γράφει τα 'ξοφλημένα... άντα'. Όσο για εμένα, θα με δεις μέσα στο τρένο, θα απολαμβάνω καθ'όλη την διάρκεια την διαδρομή και μόλις φτάσω στην χώρα της ντροπής, θα αποβιβαστώ με το κεφάλι ψηλά, θα ανάψω τσιγάρο και θα πω "Ρε δεν πάτε όλοι να πνιγείτε, η ζωή μου ανήκει".
σχόλια