Βρισκόμαστε λίγο πριν το τέλος του σχολικού έτους 2015. Ο καλοκαιρινός ήλιος θα λάμψει ξανά, κυρίως για τα παιδιά της Γ' λυκείου, που μετά από έναν κουραστικό χειμώνα, στιγματισμένο απ' το παγερό αίσθημα του άγχους, θα νιώσουν επιτέλους τις ζεστές ηλιαχτίδες να γαληνεύουν τη φουρτουνιασμένη τους ψυχή.Τίποτα άλλο δε θα χει μείνει πλέον, πέρα από αναμνήσεις. Αναμνήσεις που θα κουβαλάνε στα συρτάρια τoυ μυαλού τους για μια ζωή. Οι μαθητές συνεχώς δεχόμαστε κριτική. Κριθήκαμε πρώτα στο δημοτικό, με τα γνωστά σε όλους μας Α, Β και Γ. Περάσαμε απ' τη βάση του 10 σε αυτήν του 20, διαβαίνοντας την πόρτα του γυμνασίου. Θα κριθούμε τέλος στις πανελλαδικές. Εδώ ειδικά θα έρθουμε αντιμέτωποι με τον πιο αυστηρό κριτή μας! Όποιος καταφέρει και χαλιναγωγήσει άγχη και πάθη θα γευτεί την επιτυχία. Όποιος παρασυρθεί, θα χάσει μια μάχη, μα όχι τον πόλεμο. Οι μαθητές λοιπόν έρχονται συνεχώς αντιμέτωποι με τα λάθη τους και βαθμολογούνται για τις επιδώσεις τους. Ποιός όμως κρίνει τους καθηγητές; Ποιός ελέγχει τον τρόπο διδασκαλίας και τη συμπεριφορά τους απέναντί μας; Με αυτό το άρθρο λοιπόν, ως μαθήτρια της Γ λυκείου, δηλώνω βαθιά απογοητευμένη από την πλειοψηφία και καταθέτω την κριτική μου.
Όλοι μιλάνε για τη λεγόμενη ''Νέα παιδαγωγική''. Μιλάνε για μεθόδους πρωτότυπες και για την εξελιγμένη τεχνολογία που θα ενισχύσει τον ήδη βελτιωμένο τρόπο διδασκαλίας. Μερικοί κομπάζουν για τις υποτιθέμενες ικανότητές τους και για το τόσο καινοτόμο σχολείο που εκπροσωπούν. Με συγχωρείτε αλλά, στο οπτικό μου πεδίο δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα από τα παραπάνω! Η ''Νέα παιδαγωγικη'' σας δεν είναι άλλη απ' την οπισθοδρομική και εγωκεντρική σας διδασκαλία που μυρίζει ναφθαλίνη! Κάποιοι από εσάς δεν αγαπάτε καν το επάγγελμα του δασκάλου, και φυσικά δε διστάζετε να το δείχνετε! Μου ζητάτε να παρακολουθήσω στο μάθημά σας; Για ποιό μάθημα κάνετε λόγο; Το μοναδικό πράγμα που βλέπω είναι 45 λεπτά ενός ατέρμονου, προπαρασκευασμένου μονολόγου και έναν άνθρωπο που ''εκπέμπει'' σεβασμό μονάχα εξαιτίας της θέσης του. Αυτό είναι που επιθυμείτε; Να ταυτίζετε τον φόβο με τον σεβασμό;
Δυστυχώς, καθηγητές και μαθητές χάσαμε τον προσανατολισμό μας. Εσείς βυθιστήκατε στην ασφάλεια της θέσης σας και υιοθετήσατε τη συνηθισμένη δημοσιοϋπαλληλική συμπεριφορά. Εμείς από την άλλη, υπηρετήσαμε δουλικά αυτό το σαθρά δομημένο εκπαιδευτικό σύστημα, σπαταλώντας ενέργεια, χρόνο και κομμάτια απ' την ψυχή μας στα φροντιστήρια.
Λυπάμαι, αλλά δεν είναι αυτός ο ρόλος σας! Ο ρόλος σας είναι αυτός του παιδαγωγού, του αρωγού! Οφείλετε να είστε δίπλα μας! Σύμμαχοι! Και όχι στο απέναντι στρατόπεδο! Ευτυχώς για μας, σε κάθε κανόνα υπάρχει πάντα μια εξαίρεση. Στο μαζοποιημένο αυτό πλήθος αδιάφορων καθηγητών, κάποιοι ξεχώρισαν στα μάτια μου, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. Κάποιοι με εντυπωσίασαν με τις γνώσεις τους, άλλοι με την όρεξη για εργασία, με την αληθινή αγάπη τους για το σχολείο και τον μαθητή. Άλλοι για μένα αποτέλεσαν αυτό που λέμε πρότυπο ζωής. Και όμως όλοι αυτοί; Μετρημένοι στα δάχτυλα...
Η Δημοκρατία σας χωλαίνει, μπάζει και ουρλιάζει φασισμό! Και όχι, δεν υπερβάλω! Κερδίστε τον σεβασμό που μας ζητάτε! Και φυσικά και διαφέρουμε! Είμαι μαθήτρια, είστε καθηγητής. Μας χωρίζουν πολλά : χρόνια, γνώσεις, εμπειρίες. Άλλες οι υποχρεώσεις οι δικές μου και άλλες οι δικές σας. Μα και οι δυο έχουμε το ανυπέρβλητο αυτό δικαίωμα της ελευθερίας!Ελευθερία σκέψης! Ελευθερία λόγου! Ελευθερία ψυχής! Δεν ανέχομαι λοιπόν να με υποβιβάζετε κύριε καθηγητά! Μπορείτε να μου μιλήσετε, να μου κάνετε παρατηρήσεις, να μου χαμηλώσετε τον γενικό, να με επικρίνετε ή και να με τιμωρήσετε, αν αυτό κρίνεται αναγκαίο! Αλλά δεν μπορείτε να με προσβάλλετε! Είμαι άνθρωπος με προσωπικότητα! Έχω τη δικιά μου άποψη, τις δικές μου ιδέες! Που είναι ο υποτιθέμενος γόνιμος διάλογος που είναι χιλιογραμμένος στα βιβλία της έκθεσης που μας αναγκάζετε να αποστηθίζουμε; Ναι, καταλαβαίνω. Η θέση σας είναι σημαντική, φέρετε πολλές σκοτούρες και προβλήματα στο κεφάλι σας που ίσως εμείς δεν κατανοούμε. Μπορεί το νεαρό της ηλικίας μας να μας καθιστά καμιά φορά ανώριμους και παρορμητικούς. Αλλά δικό σας δεν είναι το χρέος να σμηλεύσετε ισχυρές προσωπικότητες ποικιλόμορφες, και κυρίως υπεύθυνες;
Δυστυχώς, καθηγητές και μαθητές χάσαμε τον προσανατολισμό μας. Εσείς βυθιστήκατε στην ασφάλεια της θέσης σας και υιοθετήσατε τη συνηθισμένη δημοσιοϋπαλληλική συμπεριφορά. Εμείς από την άλλη, υπηρετήσαμε δουλικά αυτό το σαθρά δομημένο εκπαιδευτικό σύστημα, σπαταλώντας ενέργεια, χρόνο και κομμάτια απ' την ψυχή μας στα φροντιστήρια. Σαν τρελοί τρέχαμε να λάβουμε λίγο περισσότερη μασημένη τροφή απ' τον διπλανό, για να περάσουμε στο πανεπιστήμιο. Όμως οι δεξαμενές γνώσεις μας είναι κορεσμένες και συγχρόνως ετοιμόρροπες! Κόψαμε και ράψαμε τη γνώση στα μέτρα των πανελλαδικών, με απότοκο την μονομέρεια στη σκέψη και την άγνοια. Και είμαι σίγουρη πως, ο βαθμός της στείρας αποστήθισης ήταν τέτοιος, που μετά από λίγο καιρό όλα όσα μάθαμε θα 'χουν γίνει καπνός. Είναι λυπηρό, όμως έτσι έχουν τα πράματα...
Τελευταίο θέμα που θα 'θελα να θίξω - ίσως γιατί με πόνεσε πιο πολύ απ' όλα- είναι αυτό της δημιουργίας στο σχολικό χώρο. Το σχολείο δε θα πρεπε λοιπόν να χορηγεί γνώσεις μόνο επιστημονικές αλλά και καλλιτεχνικές. Καθώς πολλοί από εμάς νιώθουμε την ανάγκη να εκφραστούμε μέσα απ΄τη ζωγραφική, τη φωτογραφία, τη μουσική, την κατασκευή, τον χορό, την ποίηση... Γιατί λοιπόν οι εργασίες και τα ταλέντα να μην προβάλλονται; Εμείς βέβαια ήμασταν από τους τυχερούς, καθώς συναντήσαμε καθηγητές που αναγνώρισαν την καλλιτεχνική μας φλέβα και ανέδειξαν τη δουλειά μας. Ωστόσο, καμία από αυτές τις δράσεις δε θα μας προσφέρουν ένα επιπλέον εφόδιο στην μετέπειτα σταδιοδρομία μας, ενώ τα έργα μας θα φθαρούν- ίσως και να καταστραφούν. Όχι από την πάροδο του χρόνου, αλλά απ' τον βανδαλισμό που εκπέμπουν άτομα δίχως παιδεία και καλλιέργεια. Ξέρετε, τον πόνο του δημιουργού, όταν αντικρίζει το έργο του βιασμένο και κατακερματισμένο, δε θα τον νιώσετε αν δεν προσπαθήσατε ποτέ το αδιάφορο, το άσχημο να το ομορφήνετε, δίνοντάς του πνοή αισθητικής. Θυμάμαι όλους εσάς - καθηγητές και μαθητές- να ωρύεστε για τον χαμό του Βαγγέλη, που έπεσε θύμα Bullying. Ποιός όμως έδωσε σημασία στην ψυχική βία που ασκήθηκε σε 'μενα και σε άλλους συμμαθητές μου; Σχεδόν κανείς...
Η αλήθεια λοιπόν είναι πως φεύγω από το λύκειο με γλυκόπικρα συναισθήματα. Έχω σφραγίσει μέσα μου στιγμές όμορφες, ξεχωριστές, που θα με συνοδεύουν για το υπόλοιπο της ζωής μου. Ωστόσο, έφαγα και ''χαστούκια'' που δε μου άξιζαν, αλλά με έκαναν πιο δυνατή και μου απέδειξαν πως η ζωή δεν είναι διόλου δίκαιη. Κάποτε φοβόμουν. Τώρα όμως όχι! Είμαι μια νέα, περήφανη Ελληνίδα, 18 χρονών και θα διεκδικήσω ότι μου αξίζει! Και θα αγωνιστώ για ένα καλύτερο αύριο, για έναν όμορφο κόσμο...
Υ.Γ. Θα ήθελα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου και να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στους καθηγητές που με στήριξαν και μου χάρισαν απλόχερα την αγάπη και τη βοήθειά τους. Τους εύχομαι να συνεχίσουν και αυτοί τον αγώνα τους, παρ' όλο τις αντίξοες συνθήκες και θέλω να θυμούνται πάντα πως θα μείνουν ανεξίτηλα χαραγμένοι στο μυαλό και στην καρδιά μου.
σχόλια