Το καταλάβαινε ότι δεν την κρατούσαν οι δυνάμεις της. Η μέση της την πονούσε αφόρητα και ένιωθε σαν να λυνόταν το κάτω μέρος του σώματός της και να αποσπόταν. Τα πόδια της δεν την κράτησαν. Έπεσε ! Ακούστηκαν φωνές. Τα παιδιά, τα άγνωστα που επιτηρούσε για εκείνο το δίπλωμα των αγγλικών, με ταραχή σηκώθηκαν και φώναζαν. « Η κυρία, η κυρία ! Ας φωνάξει κάποιος βοήθεια ! » Εκείνη έλειπε από το κορμί της, άκουγε όμως φωνές, χωρίς να μπορεί να καταλάβει τι γινόταν. Της ανασήκωσαν τα πόδια, είχε όμως λιποθυμήσει. Για ποιό λόγο ; Πήρε πρωινό, ήπιε και στη δουλειά έναν καφέ. Δεν μπορούσε να το εξηγήσει.
Της άρεσε να ζωγραφίζει. Νεώτερη είχε δώσει εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών. Είχε όμως αποτύχει. Αποθαρρύνθηκε και δεν ξανάδωσε, όμως δεν σταμάτησε ποτέ να ζωγραφίζει. Τελείωνε πια την καριέρα της. Όδευε προς τη σύνταξη. Μια γυναίκα καλοβαλμένη, όχι παχιά, πάντα προσεγμένη, μακιγιαρισμένη και με βαμμένα νύχια, όχι μακριά, μικρά, νεανικά, βαμμένα με εφηβικά χρώματα, ροζ παλ, κοραλί, λευκό γαλακτερό του πάγου.
Σκόπευε με τη σύνταξη να ασχοληθεί με τα εγγόνια, κανένα θεατράκι με τις φίλες και βέβαια να ζωγραφίζει και ίσως κάνει και καμιά έκθεση, στο Δήμο της. Τόσους πίνακες έχει συσσωρεύσει δειλά τόσα χρόνια.
Θυμάται. Το είχε ξαναπάθει αυτό το λιποθυμικό επεισόδιο, όταν έκανε εγχείρηση σκωληκοειδίτιδας η κόρη της. Χειρουργήθηκε εσπευσμένα με περιτονίτιδα και μετά από κάποιες μέρες καθώς δεν έσπαγε μόνο του το τραύμα, ήρθε ξαφνικά ο χειρουργός και της έκανε διαπίεση του τραύματος , απελευθερώνοντας τον παιδικό οργανισμό από τρομερό και δύσοσμο πύον. Η κόρη της δεν έδειχνε να πονά, εκείνη όμως, στον απέναντι τοίχο παρακολουθούσε με υπερβάλλουσα μητρική αγωνία την ιατρική επέμβαση και έχασε αρχικά το χρώμα της και συνακόλουθα τις αισθήσεις της.
Δούλευε ως διοικητική υπάλληλος στον εκπαιδευτικό αυτόν οργανισμό, που οργάνωνε τις εξετάσεις για όλη την Ελλάδα. Ιδιαιτέρως αγαπητή από συναδέλφους, από τους εκπαιδευτικούς, που γνώριζε, αλλά και από τα παιδιά.
Τώρα ήρθε το ασθενοφόρο ! Ένιωθε το σώμα της μουδιασμένο. Φοβόταν. Τι να έγιναν οι εξετάσεις, τα παιδιά ; Ποιος θα συνέχιζε; Κι αν ελλείψει επιτηρητή κρινόταν οι εξετάσεις άκυρες από τη δική της ασθένεια ;
Θυμάται το θείο της, εκείνον που πέθανε κοντά εκατό χρονών. Κάθε που τελείωνε την τελευταία παρτίδα της ολονύχτιας πρέφας, έλεγε « Τέρμα! Αυτό ήταν !».
Της έβαλαν οξυγόνο στο ασθενοφόρο. Ποιος θα ειδοποιήσει τον άντρα της ; Ακατανόητο ! Νιώθει να μην κινεί τίποτα. Δεν νιώθει καν πανικό, έχει απλά παραιτηθεί στο κρεβάτι του νοσοκομείου, σαν ένα σακί αλεύρι. Την μετέφεραν στο Γενικό Κρατικό. Οι γιατροί από πάνω της, εξετάσεις. Εγκεφαλικό! Πανικός, χαμός ! Μετά κοιμήθηκε. Όταν, ούτε που ξέρει μετά πόση ώρα, μέρες, μήνες ανέκτησε δυνάμεις και άνοιξε επιτέλους τα μάτια της, βρισκόταν ακόμα στο νοσοκομείο, σ'ένα φωτεινό δωμάτιο, όμως αυτό το φως δεν την ευχαριστούσε. Έκανε να σηκωθεί, φάνηκε αδύνατο. Ο σύζυγός της μεγάλος κι αυτός σε ηλικία, είκοσι χρόνια μεγαλύτερος, την πλησίασε.
« Μην στενοχωριέσαι Ελένη ! Θα κάνουμε φυσικοθεραπείες , το νοσοκομείο, μου συνέστησε έναν καταπληκτικό φυσίατρο και έναν φυσικοθεραπευτή. Θα δεις ! Έρχεται και ο Γιάννης από τη Γαλλία!» Ο Γιάννης ήταν ο μεγάλος τους γιος, που έμενε στο Montpellier και είχε τη ζωή του και την οικογένεια του εκεί. « Η Άννα ήταν συνέχεια μαζί μου, δίπλα σου όλες αυτές τις μέρες. Τώρα πήγε να μείνει λίγο με το παιδί.» Η Άννα η μικρή τους κόρη, μουσικός, ιδιαίτερα αγκιστρωμένη πάνω στη μητέρα της, είχε ένα αγοράκι τριών χρονών.
«Τι λέει ;» αναρωτιέται η Ελένη. Κάνει πάλι να σηκωθεί, τίποτα ! «Καημένε μου εσένα νομίζαμε για μεγάλο, εγώ σακατεύτηκα! Πόσα χαμένα όνειρα πάνω σε αυτή την καθημερινή, ευνουχιστική στρατολόγηση !Τι κατάλαβα;» Ήσυχη, καλή σύζυγος, μητέρα δύο παιδιών, γιαγιά τριών εγγονιών, εξαιρετική υπάλληλος, που πνίγηκε μέσα στην μικροαστική της μανία, την νευρωτική υποχονδριακή της τελειομανία, που οδήγησε στον αποκεφαλιστικό συμβιβασμό.
Οι εικόνες της ζωής της, περνάνε μπροστά της σαν από view master. Δεν θα εκπληρώσει ποτέ τα μεγάλα ταξίδια, που όλο ανέβαλε. Πάει το Machu Pitchu και το Taz Mahal, μα πιο πολύ, πάει και αυτή η συμπαράσταση στον μεγαλύτερο σύζυγο, όπως εκείνη την φανταζόταν.
Τι χειροπρακτικοί, τι φυσικοθεραπευτές, τι μάγοι και ευφάνταστοι επιστήμονες ! Γι' αυτήν «Τέρμα! Αυτό ήταν !». Αδικαίωτο παιχνίδι, παιχνίδι πνιγμένο στην αναβολή και στις επίπονες προσπάθειες να ξεκλέψει χρόνο για όλα τα αγαπημένα. Της άρεσε να ζωγραφίζει και το έκανε σε ανύποπτες στιγμές, εμπνεόταν από τα ασήμαντα ή και τα σημαντικά πράγματα. Όπως ο Λωτρέκ στα γαλλικά καφέ, έτσι και εκείνη την ώρα που μίλαγε στο τηλέφωνο, όλο και κάτι σκάλιζε, σχεδίαζε στη δουλειά, στο διάλειμμα στο σπίτι, μέσα στο λεωφορείο μέχρι να φτάσει στον προορισμό της, παντού.
Τώρα όμως «Τέρμα! Αυτό ήταν!»
σχόλια