Θα κατοικήσω στο χαμόγελό της

Θα κατοικήσω στο χαμόγελό της Facebook Twitter
0

 

Στη Βολιβία, βαθιά στα δάση του Αμαζονίου, ζουν κάποιες φυλές, που πιστεύουν πως τα όνειρα είναι η πραγματική ζωή του ανθρώπου. Μέσα από αυτά ο άνθρωπος ''βλέπει'' τι θα βιώσει στην επόμενη ζωή, όταν η ψυχή αποχωριστεί το σώμα, καθώς τα παγωμένα νερά του ποταμού θα μεταφέρουν το κορμί από τη μια έως την άλλη άκρη του. Δεν κλαίνε όταν πεθαίνει κάποιος, εύχονται μόνο να έχει δει αρκετά ευτυχισμένα όνειρα. Και έτσι, μένουν να ελπίζουν.

 

Ένα ασυνήθιστο πρωινό. Μια σχεδόν λαμπερή καλοκαιρινή ημέρα, μήνας Απρίλιος στο ημερολόγιο μα με τη διάθεση να θυμίζει καλοκαίρι. Λίγη αυτοσυγκέντρωση με καφέ και τσιγάρο, μια ψιλοκουβέντα με τη διευθύντρια του σχολείου, που είχε αναλάβει τη διοργάνωση σεμιναρίου δημιουργικής γραφής για δασκάλους και δασκάλες της Αθήνας, που παρά το Σαββατιάτικο ήλιο, προτίμησαν τη μάθηση από την αναπαυτική καρέκλα κάποιας καφετέριας.

Μια συνηθισμένη και απλή ερώτηση από το πρόσωπο που εμφανίστηκε ξαφνικά στο άνοιγμα της πόρτας.

- Μήπως ξέρετε σε ποια αίθουσα γίνεται το σεμινάριο;

Θα μπορούσε να δοθεί μια κάποια απάντηση, όπως στον πρώτο όροφο, στο δεύτερο, ή όπου αλλού. Δε δόθηκε. Αντίθετα με το απαξιωτικό και κάπως επιθετικό στυλ του εισηγητή, και ας μην ήξερε καν το πρόσωπό του, κάτι μεταξύ επίδειξης ή ακόμα και ηλίθιας αυτοπροβολής, βγήκε από το στόμα ένα βλακώδες ''κομπλιμέντο''.

- Πόσο χρονών είσαι εσύ που θέλεις και σεμινάριο; Συνήθως η μια γκάφα διαδέχεται την άλλη. 22, 23; [πάλι μια έξυπνη ερώτηση].

Ευτυχώς που για τις γυναίκες ακόμα και τα πιο ηλίθια ηλικιακά κομπλιμέντα είναι ανεκτά.

- Δυστυχώς 35 απάντησε.

Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή εμφανίστηκε το χαμόγελό της. Ένα σχεδόν ανεπαίσθητο άνοιγμα των χειλιών δύο σειρές κατάλευκα δόντια μα περισσότερο από όλα μια αμυδρή γραμμή δίπλα ακριβώς από το τελείωμα των χειλιών. Κάποια δευτερόλεπτα αμηχανίας μέχρι να αντιδράσει σε αυτό το ξαφνικό λόγχισμα της σκέψης, ειπώθηκε η τυπική απάντηση και κείνη έστρεψε κορμί και ματιά αφήνοντάς τον να διαπληκτίζεται με το ταξίδι του μυαλού του. Πέρασε έτσι η ώρα, εκείνος δίδαξε αυτά που έπρεπε δίχως να την ξανακοιτάξει, τελείωσε το σεμινάριο, μα το χαμόγελό της  δε έλεγε να εγκαταλείψει τη σκέψη του.

Λένε πως κάποιες φορές η ζωή αποφασίζει μόνη της για αυτά που έρχονται και φεύγουν, αργά ή γρήγορα η Λάχεσις κάνει την εμφάνισή της και συ πρέπει να δεχτείς ή να απορρίψεις τα μονοπάτια που τοποθετεί στα πόδια σου. Να σύρεις τα βήματα προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση, να τολμήσεις ή να δειλιάσεις, να ελπίσεις ή να μεμψιμοιρήσεις.

Είναι άραγε αρκετό ένα χαμόγελο για να ερωτευθείς κάποιον;

Ήταν. Για κείνον τουλάχιστον. Μια βδομάδα αμφιταλάντευσης και μετά την αναζήτησε. Με μοναδικό οδηγό το όνομά της, δίχως να νοιαστεί για την προηγούμενη ή την παροντική ζωή της, άρχισε το έργο της εξερεύνησης. Και μια σωστή εξερεύνηση αρχίζει πάντα από τον προσανατολισμό του εξερευνητή.

Την κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω. Μετά από αυτό τίποτα. Αφέθηκε μόνο στο άνοιγμα των χειλιών και στη μικρή γραμμή δίπλα από αυτά. Τώρα μπορούσε να την αγγίξει. Ήταν δική του αυτή η γραμμή.

Δεν έχει σημασία τι μεσολάβησε μέχρι το πρώτο ραντεβού τους. Είπαμε κάποια πράγματα στη ζωή έχουν αποφασιστεί. Ώρες, μέρες, βδομάδες, μήνες, χρόνια, τίποτα από αυτά. Τα δευτερόλεπτα έχουν σημασία. Στον έρωτα μόνο αυτά καθορίζουν τη συνέχεια ή το τελείωμα. Για αυτούς ήταν η αρχή. Περίεργη, απρόσμενη και κάπως ασαφής. Δεν τον ένοιαξε. Είχε καιρό να σκεφτεί για όλα τα υπόλοιπα. Αρκεί που υπήρχε το χαμόγελό της. Αρκεί που συνέχισε να υπάρχει...

-Μπαμπά, ξύπνα ρε μπαμπά. Πετάχτηκε αλαφιασμένος μέσα από τον ύπνο του. Ο ιδρώτας έπλενε το κορμί, η ανάσα βάραινε κάπως στο στήθος του. Στο άνοιγμα της πόρτας στεκόταν ένα μικρό κορίτσι με ύφος παραπονεμένο. Τα μακριά μαύρα μαλλιά της έπεφταν με θρασύτητα στους ώμους της. Κοιτάχτηκαν για ελάχιστα δευτερόλεπτα. Και κείνη ακριβώς τη στιγμή εμφανίστηκε το χαμόγελό της. Ένα σχεδόν ανεπαίσθητο άνοιγμα των χειλιών δύο σειρές κατάλευκα δόντια μα περισσότερο από όλα μια αμυδρή γραμμή δίπλα ακριβώς από το τελείωμα των χειλιών.

- Ανασηκώθηκε στους αγκώνες του και αφέθηκε να την κοιτάζει σχεδόν τρομαγμένος. Πως ήταν δυνατόν; Αυτό, αυτό το χαμόγελο ανήκε σε κάποια άλλη. Το μικρό κορίτσι ερχόταν τώρα προς το μέρος του. Στάθηκε σχεδόν από πάνω του και εκείνος τρόμαξε περισσότερο αυτή τη φορά. Έκανε να την αποφύγει μα δεν πρόλαβε. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα βρέθηκε στην αγκαλιά του.

Αμάν ρε μπαμπά είπε. Σήκω επιτέλους, θα αργήσουμε. Η μαμά θα περιμένει στο αεροδρόμιο...

Στη Βολιβία βαθιά στα δάση του Αμαζονίου, ζουν κάποιες φυλές, που πιστεύουν πως τα όνειρα είναι η πραγματική ζωή του ανθρώπου.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ