Άνοιξα τον υπολογιστή και έβαλα τη λίστα με τα κομμάτια σου να παίζουν από πίσω. Ξεκίνησα να γράφω... Ξαφνικά η εικόνα σου όταν πιάνεις την κιθάρα στα χέρια σου και την κάνεις να ξεψυχάει και να αναστένεται την ίδια στιγμή πάνω σ'αυτά. Είναι σαν να βλέπω την πένα στις χορδές σου να πεθαίνει και τα δάχτυλά σου στα τάστα να την φέρνουν στη ζωή με τον πιο αληθινό τρόπο.
Μετά να σ'ακούω να λες "there was a time" όπου ό,τι παραμείνει άγνωστο για πάντα είναι το πιο σίγουρο στη ζωή και να θυμάμαι την εικόνα που σε είδα πρώτη φορά να νιώθεις μέχρι και την τελευταία συλλαβή των στίχων των κομματιών που ερμηνεύεις κλείνοντας λίγο τα μάτια και χτυπώντας ρυθμικά το αριστερό πόδι. Να πίνεις λίγο τζιν σκυφτός στη μπάρα και πάλι πίσω εκεί που βρίσκεις «άσυλο στη νύχτα»..Και, παραδόξως, μέσα στη γλυκιά μελαγχολία που σε κυριεύει να γελάς πιο δυνατά και πιο αληθινά από τον καθένα γύρω μου. Αναρωτιέμαι γιατί τα γράφω όλα αυτά αλλά βρίσκω την απάντηση μέσα μου και γύρω μου. Σήμερα ήταν η πρώτη φορά που αναφέρθηκα στα κομμάτια σου και σε σένα σε δυο άτομα. Σε σκεφτόμουν έντονα και μετά από μερικές ώρες έλαβα ένα ξαφνικό μήνυμα από εσένα. Τηλεπάθεια; Μπορεί.
Αυτή η φωνή μου κάνει πολλά βράδια παρέα. Με ρίχνει στα πιο βαθιά μονοπάτια του μυαλού μου, παίζει μαζί του και με ξαναφέρνει στην επιφάνεια τόσο άφθαρτη και δυνατή όσο δεν μπορούσα να φανταστώ. Πως γίνεται; Γέρνεις λίγο το κεφάλι προς τα δεξιά και νιώθεις τον στίχο, τη συλλαβή, τον τόνο ακόμα και την τελεία δευτερόλεπτα μετά ανοίγεις τα μάτια σου και κοιτάς κατα 'δω. Κοιτάς εμένα; Κοιτάς πίσω μου; Δίπλα μου; Δεν ξέρω. Πάντως κάπου κοιτάς χαμένος σε σκέψεις και στίχους μέχρι που συναντιούνται φευγαλέα τα βλέμματά μας. Εκεί που τελειώνει το βλέμμα αρχίζει ο άγριος χορός των χτύπων, χωρίς καμία πεταλουδίτσα χωρίς κανένα σύμπτωμα. Μόνο με τον χτύπο. Ένιωσα κάπως σαν να είχα ξεχάσει τον χτύπο καιρό και να μου θύμισε την ύπαρξή της -ναι για την καρδιά μου μιλάω- όταν συναντήθηκαν δύο άγαρμπα βλέμματα μεταξύ σιωπής και φασαρίας. Δεν εντυπωσίασαν, δεν έκαναν τίποτα για να δείξουν ότι υπάρχουν. Απλά υπήρχαν. Υπήρχαν και ήταν τόσο σαφή σαν το χτύπο που επέστρεψε μετά από καιρό. Τέλος. Απότομα. Δε θέλω να γράψω άλλο. Δεν είναι εγκώμιο. Είναι οι σκέψεις μου όταν ακούω τη φωνή σου και οι εικόνες που έρχονται εκ των πραγμάτων όταν σε έχω στο μυαλό μου. Τελικά -μετά από όλα αυτά - θέλω να σε σφίξω στην αγκαλιά μου.
Η ώρα πήγε 06:43. 26/05/2013 Καλημέρα. Είναι μια όμορφη μέρα. Σαν εκείνον.
σχόλια