Στη μονιμοποίηση θα πεθάνεις
Ρουσφετολόι, πελατειακές σχέσεις, εξυπηρετήσεις, συμβάσεις, αμοιβές, προαγωγές, δικαιώματα, προνόμια. Θαρρώ πως όλα αυτά πέρα από το αν συμπίπτουν με τον ηθικό-οικονομικό κώδικα μιας κοινωνίας και ευρύτερα ενός κράτους, φαινομενικά τουλάχιστον δείχνουν να προάγουν τα μέλη-πολίτες σαν ατομικές οντότητες. Το να διοριστεί η αδερφή σου, σημαίνει ότι δεν θα σε επιβαρύνει οικονομικά και φυσικά ότι δεν θα έχεις το άγχος μήπως το παιδί σου μείνει στην ψάθα-έξω από το πάρτι της εργασιακής αγοράς. Εσύ πάλι που έχεις δουλειά όχι μόνιμη αλλά παίρνεις ένα bonus εν όψη εκλογών ακόμα και αν δεν το ζήτησες, στο παρέχει το κράτος πρόνοιας σου ή ο τοπικός δημόσιος φορέας. Σκέψου εργάζεσαι σε ένα περιβάλλον ιδιώτη και ο κράτος μπορεί και σου δίνει αύξηση γιατί έχει φίλο το κράτος. Τι ωραίο όμως ακούγεται να έχεις 'φίλο' το κράτος. Το ακούς και σκέφτεσαι ότι κάποιος νοιάζεται για σένα, δεν σε αφήνει μόνο, ειδικά σε χαλεπούς καιρούς όπως τώρα.
Η παρέμβαση του κράτους είτε άμεσα με το πρώτο παραπάνω παράδειγμα είτε έμμεσα (δεύτερο παράδειγμα), ξεκίνησε χοντρικά με τους όρους που ξέρουμε σήμερα τον 19ο αιώνα, όταν ηγεμόνες-άρχοντες-πρωθυπουργοί και βασιλιάδες αισθάνθηκαν το λαϊκό αναβρασμό έξω από τις αυλές τους. Βέβαια πολλές φορές η παρέμβαση του κράτος( ή όποιος φορέας εξουσίας) δεν γινόταν για να κατευναστεί ο κόσμος αλλά ως μέτρο πρόληψης λαϊκών κινητοποιήσεων.Σκέψου πάλι, γιατί να αντισταθεί στην αρμόδια εξουσία ένας πολίτης, ο οποίος δέχεται ιδιαίτερη μεταχείριση από αυτή; Δαγκώνεις εσύ το χέρι που σε ταΐζει, θα σε πουν και αχάριστο... Ωστόσο, πρέπει να αναφέρουμε ότι η ευνοιοκρατία υπήρχε από το προ Χριστού με άλλα μέσα και άλλους θεσμούς. Ήταν κάπως πιο φανερό τότε.
Συνέπειες:
- Υποθήκευση του μέλλοντος, το μεγαλύτερο από όλα τα αρνητικά που μπορεί να πάθει ενα κράτος. Η ειρωνεία κρύβεται ακριβώς στο γεγονός ότι το κράτος ρουσφετιάζει και ταυτόχρονα υπογράφει συμφωνία με το θάνατο,αφού μειώνει το προσδόκιμο της οικονομικής-κοινωνικής ευμάρειας του τόπου στον οποίο απευθύνεται. Το παραπάνω επιχείρημα στηρίζεται στο γεγονός ότι η ευνοιοκρατία ουσιαστικά θανατώνει την οικονομία του κράτους άρα και των πολιτών του .Επομένως από αυτή την άποψη, οι πολίτες που δέχονται τις 'διευκολύνσεις' του κράτους ή τον ίδιων τον συμπολιτών τους (βλεπε πιο κάτω) ουσιαστικά καταστρέφουν τους ίδιους του εαυτούς τους ή άμα προλάβουν να πεθάνουν, τα παιδιά τους.
- Οικονομική κατάρευση.
- Ηθική-πνευματική αλλοτρίωση της κοινωνίας. Σε ένα πελατειακό καθεστώς το να σπουδάσει κάποιος ανήκει στα δευτερεύοντα, αφού η εξασφάλιση πολλές φορές είναι δεδομένη. Επιπλέον, καλλιεργείται η απληστία, καταβαραθρώνεται η διαφάνεια,και δεν υπάρχει αξιοκρατία.
Το κακό με αυτό το φαινόμενο πρώτα απ' όλα είναι η διαχρονικότητα του. Αν μιλούσαμε για ένα φαινόμενο που έγινε μεμονωμένα κάποια περίοδο της ιστορία και τώρα αποτελεί παρελθόν ή παραμένουν μόνο τα κατάλοιπα του, τότε απλά δεν θα μιλούσαμε. Πολλοί νομίζουν ότι η ευνοιοκρατία εμφανίζεται μόνο τις προεκλογικές περιόδους (εθνικές-περιφερειακές-τοπικές-δημοψηφίσματα-βετο-τροπολογίες) και ότι γενικότερα αποτελεί χαρακτηριστικό γνώρισμα της πολιτικής. Στην πραγματικότητα αν και μέχρι τώρα μίλησα για τους φορείς εξουσίας, και ο κάθε πολίτης ατομικά μπορεί να δράσει ''ρουσφετικά''. Το πιο απλό παράδειγμα είναι το 'φακελάκι' που προσφέρεται από τον ασθενή στο γιατρό, στη νοσοκόμα. Δεν ξέρω αν η αναλογία ανάμεσα στην πολιτική και το νοσοκομειακό καθεστώς είναι τελείως επιτυχημένη, αλλά μπορούμε νομίζω όλοι να παρατηρήσουμε ότι και στις δύο περιπτώσεις ο καθένας προσφέρει 'κάτι' για να εξυπηρετηθούν προσωπικά του συμφέροντα. Επομένως πρώτα να παρακινήσουμε τους εαυτούς μας και μετά να στραφούμε στο εξυπηρετικό ότι να ναι κράτος. Ό,τι χτυπηθεί στον πυρήνα έχει προοπτικές αλλαγής, τα επιφανειακά πασαλείμματα σκοτώνουν το μέλλον.
σχόλια