Μάζεψε τα ρούχα του σε μια βαλίτσα στα γρήγορα. Τριανταπεντάρης , μποέμ τύπος συμπαθητικός εκ πρώτης όψεως.Πάνος το όνομα του.
Δεν είχε ποτέ του όμως ταλέντο στα οικονομικά και γενικά στο θέμα της εργασίας.Εξ ου και ο τρόπος ζωής του. Δουλειές άρπα κόλα και καμιά φορά ψιλοπαράνομες. Όχι ληστείες και τέτοια.Δεν ήταν στο στύλ του εξάλλου το να κάνει κακό σε άλλους ανθρώπους.Ήρεμος άνθρωπος ήταν αλλά δεν άντεχε τον περιορισμό του 8ωρου και του μηνιαίου μισθού.Άσε που το πρωινό ξύπνημα το σιχαινόταν όσο τίποτα.
Συγγραφέας...αυτό ήθελε πάντα να γίνει. Δεν είχε κάνει καμιά σοβαρή προσπάθεια όμως ούτε προς αυτή την κατεύθυνση εκτός απο κάποιες ιστορίες του που δημοσιευόταν σε κάποιο περιοδικό έναντι πενιχρού ποσού κι έτσι συνέχιζε τις άρπα κόλα δουλειές.Όσο για το θέμα γυναίκα...είχε κάνει 2-3 απόπειρες ανεπιτυχείς...οπότε προκειμένου να ταλαιπωρεί τον εαυτό του και να γίνει μια ακόμα ,εν τέλει, άσχημη εμπειρία για μια γυναίκα ,όχι επειδή ήταν κακός άνθρωπος η φερόταν άσχημα, αλλά εδώ δεν μπορούσε να αντέξει ένα 8ωρο περιορισμού θα άντεχε μια ύπαρξη επι 24ώρου(?).Κι έτσι έμενε μόνος...μόνος εκτος και αν έβρισκε την special one....αλλά αυτό του φαινόταν ουτοπικό οπότε ας γυρίσουμε στη βαλίτσα μας.
Έξω ο καιρός ήταν ιδανικός για ταξίδι...όχι για έναν οποιοδήποτε άλλον άνθρωπο...για τον άνθρωπο μας μιλάω.
Έβρεχε καταρρακτωδώς ενώ άρχιζε να νυχτώνει στην πόλη.Έμενε σε ένα στενάκι κοντά στην Ακρόπολη.Θεωρούσε τον εαυτό του προνομιούχο που είχε κληρονομήσει ένα τέτοιο σπίτι.Πρώτον λόγω του οτι με τα οικονομικά του ούτε λόγος για ενοίκιο και δεύτερον γιατί απο το παράθυρο του δωματίου έβλεπε την ανηφόρα και στην ευθεία την Ακρόπολη την νύχτα να λάμπει φωτεινή.
Πηγή έμπνευσης για εκείνον. Επίσης αυτό που τον βοηθούσε πολύ ήταν η γειτόνισσα του η κυρία Έλλη.Μεγάλη σε ηλικία γυναίκα έμενε μόνη της στην πολυκατοικία.Παντρεμένη ήταν με τον Κο Αποστόλη.Χώρισαν πριν αρκετά χρόνια καθώς η κα Έλλη δεν του συγχώρεσε ποτέ την απώλεια του γιού τους.Έγινε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα σε αμάξι που οδηγούσε ο κος Αποστόλης.Ακόμα και αν οι μάρτυρες είπαν οτι για το δυστύχημα έφταιγε ο άλλος οδηγός η κα Έλλη παρόλο που ήταν ίσως ο πιο γλυκός άνθρωπος στο κόσμο αυτό δε μπόρεσε να του το συγχωρέσει ποτέ.Ίσως γιατί είχε κακό προαίσθημα απο την αρχή της μέρας και του το είπε αλλά εκείνος το αγνόησε,ίσως γιατί ο κος Αποστόλης δεν πρόσεξε οτι λίγο πριν γίνει το ατύχημα ο γιός του έβγαλε τη ζώνη. Ποιος ξέρει....
Η γνωριμία του Πάνου με την κα Έλλη έγινε σχεδόν αμέσως.Στη διπλανή πόρτα έμεναν και μόλις η κα Έλλη τον είδε πάγωσε.Ο Πάνος στην αρχή παραξενεύτηκε αλλά τα κατάλαβε όλα λίγο καιρό αργότερα όταν του έδειξε μια φωτογραφία του γιου της.Την τελευταία του πριν το ατύχημα. Μοιάζαν τόσο πολύ. Ο γιος της τότε ήταν μόλις 17 και θα 'βαζε στοίχημα κάποιος πως αν μεγάλωνε ,εμφανισιακά τουλάχιστον, θα γινόταν σαν τον Πάνο. Οπότε δε χρειάστηκε κάτι παραπάνω για αυτή την αδυναμία που έδειχνε η κα Έλλη.Όσο για τον κο Αποστόλη,εκείνος πήγαινε κάθε πρωί, μα κάθε πρωί, απέναντι απο το σπίτι της με ολόφρεσκα λουλούδια με την ελπίδα οτι κάποια στιγμή θα τον συγχωρήσει η κα Έλλη αλλά μάταια.Είχε νοικιάσει και ένα σπίτι λίγο πιο κάτω για να είναι κοντά της.Εκείνη τον κοιτούσε μια στο τόσο κρυφά παραμερίζοντας λίγο την κουρτίνα..ίσα ισα δηλαδή..και μετά την ξανάκλεινε. Αυτή ήταν η επαφή τους χρόνια τώρα.
Ο Πάνος θα πήγαινε στην Θεσσαλονίκη για 3 μέρες για μια ακόμα απο τις άρπα κόλα δουλειές του αν και δεν είχε πολύ όρεξη.Πιο πολύ από υποχρέωση σε φίλο του. Απο την άλλη σκεφτόταν το πως θα βρει ταξί και πώς θα πάει στο αεροδρόμιο με αυτό το καιρό.Αλλά του άρεσε η βροχή.Σε συνδυασμό με το ταξίδι τον εξίταρε η όλη αίσθηση.Περίμενε λίγο,κοίταξε το τηλέφωνο...ήταν έτοιμος να το σηκώσει και να πάρει το φίλο του και να του πει οτι δεν θα πάει αλλά κάτι του έλεγε απο τη μία να μη το κάνει και απο την άλλη να μη βγει...ακόμα τουλάχιστον. Κάθησε λίγο ακόμα σκεφτικός και ξαφνικά πήρε την απόφαση να κατέβει.Έξω έριχνε καρέκλες,τέτοια βροχή είχε να δεί χρόνια.
Απέναντί του ακριβώς μόλις βγήκε μια κοπέλα και αυτή με βαλίτσα.Στη βροχή δεν μπορούσε να την παρατηρήσει καλά.
Επίσης ήξερε οτι έπρεπε να περπατήσει δύο δρόμους πιο κάτω για να βρει ταξί οπότε αυτό του τράβηξε τη σκέψη.Δεν περνούσε σχεδόν ποτέ ταξί απο το δρομάκι αυτό. Κοιτάχτηκαν με την κοπέλα (που προφανώς το ίδιο σκεφτόταν) και στα αριστερά ξαφνικά βλέπουν φώτα να στρίβουν και τα ακολουθούσε ένα κίτρινο χρώμα.Ταξί...το θαύμα έγινε.
Βγήκαν και οι 2 τρέχοντας σχεδόν με τις βαλίτσες στο δρόμο και το σταμάτησαν και είπαν την ίδια λέξη..."αεροδρόμιο" και κοίταξαν τον ταξιτζή.O ταξιτζής ήταν χαρακτηριστική μορφή στη φάτσα.Ίσως είχε το πιο πονηρό και έξυπνο μαζί βλέμμα του κόσμου.Τα μάτια του σχεδόν πετούσαν φωτιές. Κατα τα άλλα είχε ψιλοαστείο πρόσωπο .Χαμογέλασε και είπε "Ελάτε παιδιά να σας πάω και τους δυό ..φορτώστε βαλίτσες πίσω" και άνοιξε το πορτ μπαγκαζ. Όντως τις έβαλαν πίσω.Μπήκαν μέσα στο ταξί γρήγορα ευχαριστώντας την ανέλπιστη τύχη τους και ξεκίνησαν για αεροδρόμιο.
Στο δρόμο η κίνηση αφόρητη.Σχεδόν δεν κουνιόταν τίποτα.Φρακαρισμένοι δρόμοι."Για που πάτε παιδιά?" ρώτησε ο ταξιτζής."Θεσσαλονίκη" απάντησαν και οι δύο και κοιτάχτηκαν."Ζευγαράκι είστε?" ξαναρώτησε ο ταξιτζής λίγο πειραχτικά... "οχι" απάντησαν....τους κοιτάει απο το καθρεφτάκι με πειραχτικό βλέμμα.. "Κρίμα ρε παιδί μου...και ταιριάζετε" ...και τους έκανε να ξανακοιταχτούν. "Λοιπόν τι δουλειά έχετε στη συμπρωτεύουσα;"
"Εγώ πάω για επαγγελματικούς λόγους" πήρε τον λόγο ο μποέμ τύπος.... "Και τι δουλειά επαγγέλλεστε " επέμεινε ο ταξιτζής ..."Τίποτα συγκεκριμένο...λίγο απο όλα" ..."Ωραίος,μου μοιάζεις"...απαντησε ο ταξιτζής, και συνέχισε...
"Εσείς δεσποινίς..επαγγελματικοι λόγοι;"
"Όχι" απάντησε μονολεκτικά....
"Ε τοτε συναισθηματικοί σίγουρα"...δεν απάντησε εκείνη....στη λέξη συναισθηματικοί φάνηκε να στράβωσε λίγο το πρόσωπο της...το είδε αυτό ο μποέμ τύπος και της είπε..."μου φαίνεται και οι δυό μας δε πάμε με τόσο πολύ διάθεση....Πάνος" της είπε και της έδωσε το χέρι..."Εύη" του απάντησε "χάρηκα".....
"Πωωω ρε τι γίνεται ρε παιδί μου σήμερα" είπε ο ταξιτζής απελπισμένος..."Τι ώρα πετάτε παιδιά;"...."Κατα τις 12 είναι η πτήση"..είπε η κοπέλα...
"Με αυτό που γίνεται εδώ αν φτάσουμε τυχεροί θα είμαστε"....είπε ο ταξιτζής και δεν είδε καμιά αντίδραση στα προσωπά τους...πήρε το λόγο τότε ο μποέμ τύπος και ρώτησε "Αν επιτρέπετε γιατί δεν είστε ενθουσιασμένη; συνήθως όταν μας οδηγεί το συναίσθημα ο ενθουσιασμός φαίνεται παντού"
"Και αυτός ο ενθουσιασμός μπορεί να σε οδηγήσει στο να νιώσεις μαλάκας εντελώς στο τέλος" τον προσγείωσε η κοπέλα.
Ο ταξιτζής σούφρωσε τα χείλια και άνοιξε τα μάτια σαν να την παραδέχοταν...."γουστάρω" είπε με ύφος...."αρχίζουμε να τα λέμε λίγο έξω απο τα δόντια"...."και να σας πώ..." ξεκίνησε ο μποέμ...."εεεε" αντέδρασε ο ταξιτζής "ακόμα στους πληθυντικούς είμαστε?" και τον κοίταξε με ύφος σαν να του έλεγε "μην είσαι μαλακας τώρα"....ο μποέμης το έπιασε και συνέχισε "και να σε ρωτήσω Εύη" ..."τι είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις ...όπως νιώθεις τελοσπάντων"...
..."η κλασσική ιστορία...δείχνεις αδυναμία κάπου και αυτό το κάπου το εκμεταλεύεται μέχρι τέλους...ε καποια στιγμή μπουχτίζεις"...."εσύ?" τον ρώτησε "πας μόνο για δουλειά η υπάρχει και κάτι άλλο?"...."εγώ...εγώ είμαι μόνος αυτή τη περίοδο..και γενικά σε όλες τις περιόδους της ζωής μου μόνος ήμουν δηλαδή"..."θες να μου πείς οτι ποτέ δεν έχεις κάνει σχέση?" του απάντησε εκείνη χαμογελώντας ...."όχι...έχω κάνει...αλλά και τότε μόνος ήμουν"
Τη στιγμή που γίνοταν αυτή η συζήτηση μεσα στο ταξί..έξω δε κινιόταν τίποτα...."Θα κοιτάξω να πάμε απο άλλο δρόμο" είπε ο ταξιτζης...εκείνη τη στιγμή παρατήρησε ο Πάνος οτι δεν είχε βάλει το καντράν μπροστά να γράφει ο ταξιτζής και πήγε να μιλήσει...."τα πάντα είμαι"του είπε ο ταξιτζής προλαβαινοντάς τον..."κλέφτης δεν είμαι...μπορώ να κάνω πλάκες σε όλους αλλά δεν κλέβω ποτέ...λεφτά τουλάχιστον...τι να τα κάνω τα χαρτιά...μην ανυσηχεις"....και χαλάρωσε λίγο ο Πάνος.Κανείς απο τους δυο δε κατάλαβε γιατί αλλά ότι τους έλεγε ο ταξιτζής ήταν σαν νόμος.Δεν φέρναν αντίρρηση σαν να τους μάγευε με κάποιον τρόπο.
Συνέχισαν λοιπόν την κουβέντα τους....κάποια στιγμή κοίταξαν την ώρα...23:50...κοιτάχτηκαν με τον ταξιτζή..."Συγνώμη παιδιά...έκανα ότι μπορούσα" τους είπε....."Εντάξει γύρισε μας σπίτι" είπε η κοπέλα...."Α αν μου επιτρέπετε θα σας πάω πρώτα μια βόλτα...δε θα θελα με τίποτα να συνδέσετε την επαφή σας μαζί μου με μια χαμένη πτήση"....κοιτάχτηκαν και πάλι οι δύο νέοι και δεν αντέδρασαν...."και δε θέλω φράγκο για τη πορεία μέχρι τώρα ούτε για τη βόλτα...είστε η δωρεάν κούρσα της ημέρας"...τους είπε και τους χαμογέλασε..."πολύ περίεργο τρένο" σκέφτηκε ο Πάνος ....αλλά είχε και αυτή τη μαγεία σε ότι έλεγε που τους άφηνε ανίκανους να αντιδράσουν...και έτσι συνέχισαν τη βόλτα....γύρισαν αρκετά μέρη μέσα στη νύχτα...συζητώντας για τα πάντα...για τις ζωές τους...για το πώς η Εύη γνώρισε τον Μιχάλη και πώς αυτός την εκμεταλλεύτηκε και προσπάθησε να το κάνει μια ακόμα φορά.
Μέσα απο αυτή τη κουβέντα ο Πάνος προσπαθούσε να κρατήσει τις αμυνές του και να μην υποπέσει στη γοητεία της Εύης.Κάποιες φορές το κατάφερνε...φαινομενικά τουλάχιστον ...μέσα του ήξερε όμως οτι αυτό δεν γίνοταν...όλα είχαν πάρει το δρόμο τους....και αν μέσα στη συζήτηση αυτός κάποια στιγμή χάνοταν...ερχόταν ο ταξιτζής σαν απομηχανής θεός πέταγε μια ατάκα για να μη κολλάει η συζήτηση και όλα πήγαιναν κανονικά.Το "κανονικά" ήταν να καταλάβει επιτέλους ο Πανος πως αυτή ήταν η special one.Το οτι δεν βαρέθηκε μετά απο 4 ώρες μέσα σε ένα ταξί μαζί της ήταν πολύ μεγάλο θέμα το οποίο μέσα στο μυαλό του το επεξεργάζοταν και το ανέλυε συνεχώς όπως θα μίλαγε σε έναν κολλητό του.
Αυτή η διαδικασία βέβαια τον κούρασε γρήγορα οπότε την σταμάτησε.
Κάποια στιγμή φτάσαν κοντά σε μια παραλία και ο ταξιτζής τους είπε "Συγνώμη παιδιά θα μου επιτρέψετε να αποθέσω για λίγο...ανάγκες βλέπετε...όλη μέρα στο τιμόνι"....και βγήκε απο το αμάξι.Εκεί βέβαια που άφησε το αμάξι είχε την πιο ωραία θέα.Τα φώτα της πόλης...η θάλασσα...η παραλία...όλα φτιάχναν ένα ωραίο τοπίο παρά τη βροχή που συνέχισε ακατάπαυστα να ρίχνει.Πέρασε ένα τέταρτο έτσι και κάποια στιγμή ανησύχησαν για τον ταξιτζή ο οποίος ήρθε λίγο μετά.Ένα ακόμα πράγμα που παρατήρησε ο Πάνος είναι οτι ενώ σχεδόν όλοι οι ταξιτζήδες έχουν την άδεια τους μπροστά η σε μέρος να φαίνεται ο συγκεκριμένος δεν την είχε πουθενά.Όλη αυτή η κατάσταση δημιουργούσε ένα μυστήριο το οποίο ο Πάνος όμως δεν ήθελε να χαλάσει με τίποτα.
Κατα τις 4¨30 ο ταξιτζής πήρε το δρόμο πίσω για την πόλη...είχαν αδειάσει οι δρόμοι...λές και ο πανικός αυτός είχε γίνει μόνο και μόνο για να μη φτάσουν στο αεροδρόμιο."Πάμε για ένα καφεδάκι και μετά σας πάω σπίτια σας" τους είπε...αλλά η Εύη και ο Πάνος είχαν απορροφηθεί τόσο στην κουβέντα τους που δεν του δώσανε σημασία.Ο ταξιτζής χαμογέλασε και ανέβηκε προς τον Λυκαββητό.
Καθήσανε στο καφέ και χαζεύοντας την πόλη απο ψηλά είδανε αχνά τον ήλιο να βγαίνει.Είχε ομίχλη εκείνο το πρωινό απο εκεί ψηλά.Ο Πάνος της έιχε πιάσει το χέρι και εκείνη δεν τραβήχτηκε.Όσο για τον ταξιτζή τους ζήτησε να τον συγχωρήσουν και πάλι και κάπου εξαφανίστηκε.
Μόλις άρχισε να βγαίνει ο ήλιος για καλά και η πόλη άρχισε να ξυπνά βάλαν μπρός για το σπίτι.Φτάσαν έξω απο τις πολυκατοικίες τους με τις βαλίτσες στα χέρια όπως πρίν κάτι λιγότερο απο 12 ώρες.Χαιρετήθηκαν....δεν έκανε κίνηση να την φιλήσει ο Πάνος αλλα δε θα μπορούσε να κάνει κιόλας εύκολα εκείνη τη στιγμή.Πήγε να μιλήσει στον ταξιτζή και γυρνώντας το κεφάλι του δεν είδε πουθενά τη κοπέλα.Είχε ήδη χαιρετήσει εκείνη και διακριτικά έφυγε.Ο Πάνος έμεινε χαμένος στο πουθενά.Πως θα την ξανάβλεπε?
Αυτό ήταν? Μια νύχτα και τέλος? Εντάξει είναι στην ίδια γειτονιά αλλά αυτό και πάλι δεν έλεγε πολλά.Ο ταξιτζής έβαλε μπρός για να φύγει αλλά ξαφνικά έκανε όπισθεν και φώναξε τον Πάνο."Φιλαράκι βρήκα αυτό..." και του το έδωσε....ήταν η ταυτότητα της κοπέλας....ο Πάνος χαμογέλασε...ο ταξιτζης του έκλεισε το μάτι και του είπε με νόημα...."Πρέπει να αυξήσεις τον ρυθμό των αντιδράσεων σου"...κοιταχτήκαν χαμογελαστοί...."Πως γίνεται να σε ξαναβρώ ρε φίλε?" είπε ο Πάνος "ούτε το όνομα σου δεν ξέρω"....."Τι σημασία έχουν τα ονόματα όταν υπάρχουν τα βλέμματα" του απάντησε ο ταξιτζής..."΄΄ολο και κάπου θα με πετύχεις μπορεί όχι έτσι ..αλλιώς..αλλά όλο και κάπου ...θα με καταλάβεις πάντως"...και έφυγε μέσα στην ομίχλη...ο Πάνος προσπάθησε να δεί το νούμερο των πινακίδων αλλά δεν πρόλαβε...του φάνηκε οτι δεν είχε πινακίδες το ταξί.
Έχουν περάσει δύο μήνες απο εκείνο το βράδυ.Η Εύη πλέον έχει αρχίσει να μετακομίζει σιγά σιγά προς το σπίτι του Πάνου.Όσο για τον ταξιτζή ο Πάνος όντως τον είδε μια μέρα.Έξω απο τη πολυκατοικία πλησίασε το παράθυρο της κας Έλλης κάτι της είπε και μετά πλησίασε ο κος Αποστόλης με τριαντάφυλλα.Η κα Έλλη με δάκρυα τον δέχτηκε στο σπίτι και ο κος Αποστόλης είχε το πιο ευτυχισμένο πρόσωπο του κόσμου.Έκανε με νόημα ευχαριστώ στον ταξιτζή και ο ταξιτζής του χαμογέλασε, μπήκε γρήγορα στο αμάξι και έφυγε.Ο Πάνος έτρεξε... δεν τον πρόλαβε αλλά σιγουρεύτηκε οτι δεν είχε πινακίδες στο αμάξι του.
