Παρασύρομαι από την πολλοστή παρακολούθηση της αγαπημένης μου ταινίας "Breakfast at Tiffany's" και αναρωτιέμαι αν αλήθεια υπάρχει ένα μέρος σαν το Tiffany's, που επέλεγε η εκκεντρική Χόλυ Γκολάιτλι, για να βρει κανείς τη γαλήνη του.
Κουρδισμένοι να κυνηγάμε την ευτυχία προσεγγίζοντας την με χιλιάδες κωμικοτραγικούς τρόπους χάνοντας την ουσία των καταστάσεων, των αισθημάτων, των επιλογών μας, της ίδιας μας της ύπαρξης.
Ανούσιοι/ανεκπλήρωτοι έρωτες, κονωνικο-υποκριτικές σχέσεις, ρηχές φιλίες,
«τυπικές» σπουδές, πεζές βιοποριστικές εργασίες, ζωές να στερούνται αξιών, στόχων, συναισθημάτων, βάθους.
Μια κενότητα που καλύφθηκε με το παιχνίδι εντυπωσιασμού μέσω κοινωνικών ή αυτοσχέδιων προτύπων, αναδεικνύοντας τα σε δυνάστες εκούσιους στο όνομα μιας υποτυπώδους ελευθερίας και μιας αχαλίνωτης δίψας για κατάρριψη κάθε μορφής ηθικής αξίας. Και μέσα από αυτό το «κρυφτούλι» βρεθήκαμε τελικά να παίζουμε «κυνηγητό» με τον ίδιο μας τον εαυτό που τον μαστιγώνουμε να υπακούσει ενώ εκείνος ξεσπάει με ψυχικές αρρώστιες που άλλοτε αναγνωρίζουμε και άλλοτε όχι.
Μια κοινωνία που πιέζει για κάτι απροσδιόριστο, ασαφές και όταν δεν πιέζει ξεχνιέται σε μια στασιμότητα, εξίσου νοσηρή. Είσαι κι εσύ που θες να πας κόντρα στο ρέμα και αναρωτιέσαι αν το κάνεις γιατί όντως αναγκάζεσαι, αφού αυτό που θες να ακολουθήσεις είναι προς την αντίθετη κατεύθυνση, ή σε παρασύρει η ανάγκη σου και μόνο να κοντραριστείς για να ικανοποιήσεις τον επαναστατικό σου χαρακτήρα. Κι όσο ο στόχος παραμένει ασαφής τόσο η ζωή στήνεται μένοντας σε μια ιδιόμορφη κατάσταση αναμονής για κάτι άγνωστο...
Η Χόλυ βρήκε τελικά αυτό που έψαχνε στην αγκαλιά του γλυκού Φρεντ που τον αγνοούσε λόγω των θλιβερών οικονομικών του, των επιπόλαιων βλέψεων της και της δειλίας της να παραδεχτεί πως έψαχνε κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά χρειαζόταν. Φαντάζομαι πως μετά από αυτό έπαψε να νιώθει την ανάγκη να πάρει ένα ταξί για να πάει στο Tiffany's, έδωσε στη γάτα της όνομα και απελευθερώθηκε από το κλουβί που μόνη της είχε χτίσει με διάφανα κάγκελα για να μην τα βλέπει...
Ίσως αυτό που μας λείπει είναι η αγάπη, ο έρωτας! Ερωτευτείτε λοιπόν! Τσάμπα είναι! Κι όμως... ούτε αυτό είναι πλέον εφικτό αφού για να «ελευθερωθούμε» από τα συναισθήματά μας, επιλέξαμε να τα «θάψουμε». Τα καμουφλάραμε κι αυτά με την ίδια διαδικασία στην οποία υποβάλαμε κάθε κομμάτι της ζωής μας και ξεχάσαμε. Έμεινε μόνο μια αίσθηση να βρούμε τη γαλήνη χωρίς να ξέρουμε πως και πού.
Μόνη ελπίδα η σιωπηλή συνομιλία με τον εαυτό μας και η αφούγκραση εκείνης της «εσωτερικής» φωνής που φωνάζει αλλά κάνουμε πως αγνοούμε! Κάπως έτσι θα επέλθει κάποτε η απελευθέρωση μας από «ψυχαναγκαστικές» φιλοδοξίες και η αποκατάσταση της ουσίας.
