«Δεν προλαβαίνω, ποτέ δεν προλαβαίνω, ο χρόνος τρέχει κι εγώ ξοπίσω μένω...». Το τραγούδι των locomodo αντηχεί μες το κεφάλι μου απ'τα ακουστικά του κινητού, καθώς τρέχω να προλάβω το λεωφορείο του ΟΑΣΘ. Περνάει μπροστά από τα μάτια μου αλλά είμαι λίγα βήματα πριν τη στάση , οπότε δεν πτοούμε και τρέχω μ' όλη μου τη δύναμη και όσο πιο γρήγορα μπορώ. Ευτυχώς είναι ο καλός ο οδηγός. Με βλέπει που τρέχω και περιμένει 1 λεπτό να μπω. Ο άλλος χθες με προσπέρασε παρόλο που περίμενα κανονικά στη στάση, κι έτσι αναγκάστηκα να περιμένω το επόμενο 20 ολόκληρα λεπτά μες τη βροχή! Άργησα και στο μάθημα και μου τα 'ψαλε πάλι!
Κάθομαι στη μονή θέση δεξιά μετά την μεσαία πόρτα (με βολεύει για να διαβάσω) και περιμένω μέχρι να επανέλθει η αναπνοή μου στα φυσιολογικά της. Ανοίγω το βοήθημα της λογοτεχνίας και διαβάζω: «Τα διηγήματα του Ιωάννου χαρακτηρίζονται βιωματικά με την ιδιότητα...». Γιατί να τα μάθω όλα αυτά; Πολύ ωραίος ο Ιωάννου ναι, έγραψε και για την πόλη μου και μ' αρέσει κι αυτή η νοσταλγία της ξεχασμένης Σαλονίκης. Αλλά γιατί να μάθω αναλύσεις επί των αναλύσεων για το έργο του, την εστίαση στα διηγήματά του και από πού αντλεί έμπνευση; Γιατί να μην τα νιώσω με την καρδιά μου και να πρέπει να τα ξεγυμνώσω με την λογική;; Δεν είμαι καν λογικός άνθρωπος! Γιατί να σπαταλώ ώρες ατέλειωτες με σκοπό να ''παπαγαλίσω'' ιδέες και απόψεις άλλων που δε συμμερίζομαι;
Ξέρω τι θα πεις, ''Είσαι μικρή, νεαρή μου, για να καπνίζεις!'' Να σου πω κάτι; Μου ζητάς να πάρω μια απόφαση ΤΩΡΑ για την εξέλιξη της ζωής μου, τι θα σπουδάσω. Λυπάμαι - που σου χαλάω την αυταπάτη- αλλά δεν είμαι και τόσο μικρή.
Κλείνω το βοήθημα και βυθίζομαι στη μουσική μου. «Δεν μπορώ, ο χειμώνας με πληγώνει, άλλο πια δεν μπορώ». Δεν μπορώ! Δεν μπορώ να γίνω παπαγάλος! Δεν μπορώ να μην κοιμάμαι τα βράδια μήπως και ξεχάσω στον ύπνο μου κάποια συνθήκη που υπογράφτηκε για τους πρόσφυγες το διάστημα 1919-1923! Δεν μπορώ να χάνω ώρες και μέρες και μήνες απ'τη ζωή μου και στιγμές με την οικογένειά μου και τους φίλους μου! Έχω γίνει κολλητάρι με τον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη...
Έφτασα στα μισά της διαδρομής. Κατεβαίνω στη στάση για να πάρω το άλλο λεωφορείο. Σε 4 λεπτά φτάνει. Ένας τύπος έρχεται και μου λέει: «Κοπελιά, μήπως έχεις 50 λεπτά να σπουδάσω;». Τον κοιτάω κι αναρωτιέμαι τι να εννοεί ο ''ποιητής''. Σκέφτομαι να του πω: «Φίλε, αν με 50 λεπτά σπουδάζεις, πες μου κι εμένα πού, γιατί δίνω 2.000 ευρώ στο φροντιστήριο». Αντ' αυτού του απαντάω: «Μπα, δεν έχω». Ίσως αν δε μου είχαν τελειώσει τα τσιγάρα κι αν δεν τα είχα ακριβώς για να πάρω να του είχα δώσει. Ξέρω τι θα πεις, ''Είσαι μικρή, νεαρή μου, για να καπνίζεις!'' Να σου πω κάτι; Μου ζητάς να πάρω μια απόφαση ΤΩΡΑ για την εξέλιξη της ζωής μου, τι θα σπουδάσω. Λυπάμαι - που σου χαλάω την αυταπάτη- αλλά δεν είμαι και τόσο μικρή.
Φτάνει το λεωφορείο. Όπως πάντα δεν έχει χώρο να σταθείς. Εδώ μέσα μ' αρέσει να παρατηρώ τους ανθρώπους. Παρέες φοιτητών που πηγαίνουν χαλαρά στη σχολή για μάθημα, μαμάδες και μπαμπάδες με τα παιδιά τους, άνθρωποι που σχολούν απ'τη δουλειά και άλλοι που πηγαίνουν, άστεγοι...και μαθητές τρίτης λυκείου! Αυτούς τους αναγνωρίζεις από μακριά! Βουλιαγμένοι στις ''σάπιες'' καρέκλες του λεωφορείου ή όρθιοι κρεμασμένοι από τις κολώνες, κοιτούν γύρω με απελπισία στο βλέμμα και προσεύχονται να γίνει κάτι (σεισμός, πλημμύρα, λοιμός, καταποντισμός) ο,τι να 'ναι αρκεί να μην πάνε φροντιστήριο! Όταν διασταυρώνεται το βλέμμα μου μ' αυτούς γνέφουμε συμπονετικά ο ένας προς τον άλλον σα να λέμε: «Ψυχραιμία, αδερφέ, τελειώνει, όπου να 'ναι τελειώνει».
Όσο περνούν οι στάσεις και ο κόσμος κατεβαίνει μπορώ να κοιτάξω απ' το παράθυρο. Παρέες κάνουν βόλτες, πίνουν καφέ, διασκεδάζουν. Θέλω κι εγώωωω!!
Κατεβαίνω στη στάση μου και πάω στο περίπτερο στη γωνία. «Έναν lucky strike, rizzla χαρτάκια πράσινα και φιλτράκια old holborn». 5,5 ευρώ για να καπνίσω...5,5 ευρώ! Μου δίνει το συλλεκτικό κουτί φιλτράκια που έχει το φιλμ μιας ταινίας ζωγραφισμένο μέσα στον συνηθισμένο ελέφαντα (αυτός ο ελέφαντας εκτελεί και χρέη ψυχολόγου άμα έχεις τις μαύρες σου!) και γράφει με μαύρα bold γράμματα ''wishing for a happy ending''. Αν εύχομαι λέει; Κάθε μέρα που ξυπνάω και κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ.
Περνάω το δρόμο και βλέπω την αφίσα έξω από το φροντιστήριο που γράφει ''Η επιτυχία είναι βέβαιη!'' Θα πετύχουμε άραγε;
Στρίβω ένα τσιγάρο και παίρνω μια τζούρα. Νιώθω λίγο καλύτερα τώρα. Αχ, πού είναι; Δε θα έρθει; Σε ένα τέταρτο ξεκινάει το μάθημα. Δε θα έρθε;; Ναι, καλά κατάλαβες. Αυτός δεν το ξέρει, αλλά ναι, είμαι ερωτευμένη μαζί του. Σε όσο χρόνο μου απομένει σκέφτομαι το αγόρι από το άλλο τμήμα της θεωρητικής, με αυτά τα λαμπερά μάτια και το μεγάλο χαμόγελο. Όχι, δεν αφήνω στην άκρη τα μαθήματά μου. Όχι, δεν σκέφτομαι μόνο αυτόν όλη μέρα. Μονάχα όταν κάνω διάλειμμα αναρωτιέμαι τι να διαβάζει αυτός εκείνη τη στιγμή. Όταν καπνίζω σκέφτομαι πώς θα ήταν αν μου έκανε παρέα. Κι όταν πάω να κοιμηθώ... Ονειρεύομαι ότι περιπλανιόμαστε στους δρόμους της πόλης και μιλάμε και γελάμε. Ονειρεύομαι ότι ξαπλώνουμε δίπλα-δίπλα κάτω απ'το Λευκό Πύργο και κοιτάμε τ' αστέρια μέχρι να ξημερώσει και να χαθεί η λάμψη τους μαζί με το σκούρο τ' ουρανού. Μονάχα ονειρεύομαι...
Τον βλέπω να περνάει το δρόμο και να έρχεται προς τα εμένα. «Γεια», μου λέει και με σκλαβώνει με το χαμόγελό του. «Γεια σου» του λέω λιώνοντας μπροστά του. Ανταλλάσσουμε μερικά σπινθηροβόλα βλέμματα, κλέβει μια τζούρα απ' το τσιγάρο μου και τότε χτυπάει το κουδούνι. Ανεβαίνουμε τη σκάλα, μου χαϊδεύει τα μαλλιά, μου κλείνει το μάτι και μπαίνουμε για μάθημα. Εγώ λατινικά, αυτός γνωστό. Τι αμαρτίες πληρώνω Θεέ μου!!
σχόλια