Γνωριστήκαμε όταν εγώ θα πήγαινα 1η λυκείου, εκείνη ένα χρόνο μικρότερη από εμένα και δέσαμε αμέσως. Ήταν τυχαίο. Γενικά υποστηρίζω πως τα ομορφότερα πράγματα στη ζωή σού έρχονται τυχαία μέσα στα μούτρα σου κι έπειτα χαμογελάς για την τύχη σου. Από τότε ήμασταν αχώριστες. Άπειρες αναμνήσεις, γέλια και κλάματα.
Θυμάμαι που χώριζε από την αιώνια αγάπη της (που παραμένει αιώνια παρακαλώ!) και της πήγαινα σοκολάτες για να την κάνω να νιώσει καλύτερα. Ήμουν εκεί όταν ερωτεύτηκε κι ήταν εκεί στην πρώτη μου σχέση. Βγαίναμε συνεχώς μαζί, τα καλοκαίρια πηγαίναμε για μπάνια και μέσα σε όλα αυτά σχολιάζαμε όλα όσα μας τύχαιναν, αναλύαμε την κάθε γκομενοδουλειά που στρώναμε και κάπου κάπου κάναμε όνειρα για το μετά, για το πώς θα είναι η ζωή στο πανεπιστήμιο, πως θα μεγαλώνουμε μαζί, πώς θα παντρέψουμε η μια την άλλη, θα της βαφτίσουμε το παιδί, πώς θα γεράσουμε μαζί και θα τρώμε κρυφά απ' όλους γλυκά οι δυο μας σε ένα παγκάκι στο πάρκο γιατί πάντα μας άρεσαν οι βόλτες στα πάρκα. Είχαμε τσακωθεί και κάνα δυο φόρες αλλά αυτό δε μετρούσε στα όσα είχε κερδίσει η μια από την άλλη. Πάντα μαζί, κολλητές! Όλοι έτσι μας ήξεραν.
Προφανώς δεν ήμασταν ίδιες. Πολλά πράγματα τα αντιμετωπίζαμε διαφορετικά, στη διασκέδαση είχαμε άλλα γούστα, άλλες διακοπές ήθελε η κάθε μια και όσο μεγαλώναμε το αντιλαμβανόμασταν περισσότερο όμως η φιλία είναι φιλία και μένει για πάντα. Τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Για πάντα. Μια χιλιοειπωμένη έκφραση που άλλες φορές κρύβει από πίσω μια ζωή κι άλλες μισή στιγμή που δεν πρόλαβες να ζήσεις. Στην περίπτωση μας ήταν κάτι το ενδιάμεσο.
Ήρθε η επομένη φάση της ζωής μας περάσαμε στο πανεπιστήμιο μετά από δυο χρονιές που εναλλάξ δίναμε πανελλήνιες και προφανώς τότε η επικοινωνία ήταν περιορισμένη λογω διαβάσματος. Σε άλλη πόλη αυτή σε άλλη εγώ. Κι όμως θεωρώ ότι η απόσταση τέτοιες σχέσεις δεν τις γκρεμίζει. Ακόμα το πιστεύω. Σιγά σιγά άρχισε να κόβει. Νέες παρέες, νέες γειτονιές, νέες εμπειρίες και η φιλία μας έμενε πίσω σαν ανάμνηση. Όχι ότι εγώ δεν έκανα παρέες ούτε την κατηγορώ εξολοκλήρου. Αλλά προσπαθούσα και οι προσπάθειες έπεφταν στο κενό κάθε φορά με αστείες δικαιολογίες και όσο ο χρόνος περνούσε ξεκόβαμε και περισσότερο. Τελικά έχουμε φτάσει στο στάδιο να ανταλλάσουμε μόνο χρόνια πολλά σε γιορτές και γενέθλια. Εμείς. Εμείς που ήμασταν αχώριστες. Φίλες για πάντα.
Πίκρα. Μόνο πίκρα.
Κι απ' όλα αυτά δε μένει ο θυμός, ούτε η αδικία ότι έχασες τον άνθρωπο που αγαπούσες. Αν κάτι με έχει μάθει η ζωή είναι ότι οι άνθρωποι -δυστυχώς- φεύγουν. Το γιατί ο καθένας ας το αναζητήσει μόνος του. Αυτό που μένει είναι η απουσία.
Το να κλαις στην αγκαλιά που επιθυμείς όταν νιώθεις ότι η ζωή σου έχει γίνει χίλια κομμάτια, όταν πονάς για τον έρωτα σου, ακόμα κι όταν η καθηγήτρια σε κόβει με τέσσερα στο τελευταίο μάθημα για πτυχίο είναι προνόμιο ανεκτίμητο όπως και το να γελάτε μαζί. Σε κάθε τι άσχετο και ακαταλαβίστικο προς τον υπόλοιπο κόσμο γιατί με την καλύτερη σου φίλη πάντα χτίζεις έναν μικρόκοσμο γεμάτο με λεπτομέρειες και inside jokes που όλοι οι άλλοι δε μπορούν να καταλάβουν. Και παρόλο που πάντα έρχονται κι άλλοι κι άλλοι φίλοι ποτέ δεν είναι το ίδιο. Πάντα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που άθελα σου, χωρίς να το έχεις επιλέξει τους έχεις σε ξεχωριστή θέση, στους VIP της καρδιάς σου και όταν τους χάνεις τους θες πάντα πίσω. Και είναι αξιοσημείωτο ότι τις περισσότερες φορές δεν είναι αυτοί που σου έχουν δώσει τα περισσότερα.
Υ.Γ. 1: Μου λείπεις κι ας τα έχεις καταστρέψει όλα.
Υ.Γ. 2 : Όσοι είναι ξεχωριστοί για εσάς να φροντίσετε να το ξέρουν κι όσοι δεν είναι να φροντίσετε να το καταλάβουν όσο είναι νωρίς.
σχόλια