Κοίτα να δεις λέω πως στα φέρνει καμιά φορά η ζωή. Κοιτάω γύρω μου, είμαι στην πόλη που πρωτοσπούδασα, εκεί που διαμόρφωσα το ποια είμαι, φιλοξενούμενη τώρα, σ´ ένα ξένο σπίτι, σε κάποιου άλλου τον καναπέ. Πόσα περάσανε από τότε... Φανταζόμουν ποτέ ότι θα καταλήγαμε έτσι;
Πάνε δυο χρόνια που έφυγα από δω. Ούτε μια διαφορά δεν βρήκα όταν γύρισα. Ήρθα για να δω παλιούς καλούς φίλους, αγαπημένους ανθρώπους που μου λείπουν τώρα, που ζώ μίλια μακριά. Μα δεν άλλαξε τίποτα; Κοιτάω πάλι γύρω μου. Ποιος να μου το έλεγε δυο χρόνια πριν, οτι θα ερχόμουν να μείνω φιλοξενούμενη στο σπίτι του αγοριού που κάποτε ερωτεύτηκα, που έκλαψα γι' αυτόν, που τον ήθελα σαν τρελή. Ποιος να μου το λεγε ότι θα τον ξανάβλεπα και δεν θα ένιωθα τίποτα απ´ όλα αυτά. Πως στα φέρνει καμιά φορά η ζωή..
Πάνε δυο χρόνια που έφυγα από δω. Ζω σε άλλη χώρα, μιλάω με άλλους ανθρώπους, σε άλλη γλώσσα, με άλλη κουλτούρα, με άλλη νοοτροπία. Ούτε που τα περίμενα όλα αυτά. Να μένω με ξένους, να τρώω με ξένους, να βγαίνω με ξένους, να ερωτεύομαι ξένους.
Θυμάμαι τόσες στιγμές από όταν ζούσα εδώ. Κάθε γωνιά και μια ιστορία σ´ αυτήν την πόλη. Εδώ τα πίναμε με τα παιδιά, σ´ εκείνο το μαγαζί είχα βγει με τον τάδε, εκεί τρώγαμε τα ξημερώματα, εδώ έμενε ένας πρώην, εκεί μαζευόμασταν για να πάμε εκδρομές, εδώ έχει τους καλύτερους μεζέδες..
Ιστορίες που χάθηκαν πια, στιγμές που δεν θα ξανάρθουν, εικόνες ξένες. Μια ξένη κι εγώ τώρα πια στην ίδια μου τη χώρα. Μια ξένη, παλιά φίλη, που ήρθε να θυμηθεί αυτά που άφησε πίσω. Μια ξένη που γύρισε να νιώσει λίγη αίγλη από τα περασμένα μεγαλεία...
