Αν η απάντηση που μόλις έφερες πρόχειρα στο μυαλό σου, είναι του τύπου «δεν ξέρω τι θα προκύψει», ή «θα κοιμάμαι και θα ψαχτώ αργότερα και όχι σε ώρα που είναι σχεδόν μηνύσιμο να πρέπει να ξυπνήσεις», τότε δεν είμαι μόνη μου σε όλο αυτό.
Αν πηγαίνεις ακόμα σχολείο, που εκτός από δύσκολο, βαρετό, συνεχές, είναι και το μεγαλύτερο δίχτυ ασφαλείας που έχει υπάρξει ποτέ, τότε σε ζηλεύω. Κανείς μας δεν ευχαριστιέται όταν του λένε τι να κάνει, όλοι θέλουμε το placebo της ελευθερίας μας, μέχρι τη στιγμή που σε κατακλύζουν επιλογές ζωής από παντού.
Δεν θα αμφισβητήσω το ρόλο και τη δύναμη του σύμπαντος, τη θεωρώ κινητήριο, όμως θα υπογραμμίσω ως λέξη κλειδί το "κάτι" που λέει και η Καίτη. Αναρωτήσου τι θα απαντούσες στο κλασσικό ερώτημα τι θα έκανες τώρα στη ζωή σου αν δεν υπήρχαν φραγμοί;
Η αναζήτηση του τι θα κάνεις στη ζωή σου είναι σαν νέα πίστα από βιντεοπαιχνίδι χωρίς λυσάρι ή προηγούμενο για να ανατρέξεις. Η ειρωνεία αυτού είναι πέρα απ' το ότι δεν υπάρχουν επιπλέον ζωές, αλλά και ότι τα αποτελέσματα της κάθε προσπάθειας τα μαθαίνεις πολύ αργότερα απ' ότι θα προτιμούσες. Ενώ το παιχνίδι είναι ατομικό, συχνά πυκνά περνάνε αριστερά δεξιά και άλλοι παίκτες, είτε με ιλιγγιώδη ταχύτητα που σε τρομάζει, είτε δίπλα σου δίνοντας σου μια δόση σιγουριάς.
Όταν δεν είσαι προικισμένος από μικρή ηλικία με ένα ταλέντο ή ένα συγκεκριμένο πάθος να κυνηγήσεις, η εξέλιξη των πραγμάτων γίνεται μάλλον στωικά και με συνθήκη.
Σχεδόν καθημερινά περνούν όμορφες εικόνες επιβεβαίωσης από μπροστά μας, υποστηρίζοντας πως όταν θέλεις κάτι πολύ όλο το σύμπαν συνωμοτεί για αυτό το σκοπό. Δεν θα αμφισβητήσω το ρόλο και τη δύναμη του σύμπαντος, τη θεωρώ κινητήριο, όμως θα υπογραμμίσω ως λέξη κλειδί το "κάτι" που λέει και η Καίτη. Αναρωτήσου τι θα απαντούσες στο κλασσικό ερώτημα τι θα έκανες τώρα στη ζωή σου αν δεν υπήρχαν φραγμοί; Μία τόσο όμορφη διατύπωση, είναι νορμάλ πλέον να σε αγχώνει αντί να σε εμπνέει;
σχόλια