Ανάμεσα σε όλες τις αρετές, η υπομονή ξεχωρίζει γιατί είναι η πολυτιμότερη, αλλά και η πιο απρόσιτη. Ίσως, θα μπορούσαμε να πούμε, πως δε μπορεί να την κατακτήσει ολοκληρωτικά κάποιος, αντίθετα όμως μπορεί να επενδύει καθημερινά σε αυτήν. Μέσα από απλές πράξεις στη καθημερινότητα, θα είναι ικανός σιγά σιγά να οχυρώσει την συνείδηση του. Τα δώρα που θα λάβει - όλο και μεγαλύτερα όσο την αναπτύσσει - θα ποικίλουν και συνάμα θα τον δικαιώνουν, κάθε φορά για αυτή του τη στάση.
Η θωράκιση που θα του παρέχεται όσο την ανατρέφει θα τον προστατεύει από την απροσεξία, τη βιασύνη και την επιπολαιότητα ενώ θα τον χαρακτηρίζει από νωρίς η πραότητα και το να είναι συνετός («Εάν η γνώση είναι δύναμη, η υπομονή είναι δυνατή» Χολλ Ρ.)
.
Θα είναι ικανός να επιτύχει κάθε εφικτό στόχο («Από την σταγόνα που πέφτει συνεχώς, τρυπιέται και ο βράχος» - Βίων) γιατί χωρίς να το καταλάβει, επενδύοντας στην υπομονή ταυτόχρονα οπλίζεται και με επιμονή, αρετή η οποία είναι αλληλένδετη με τη πρώτη.
Ανακεφαλαιώνοντας, θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την υπομονή ως ένα είδος ουτοπικής στάσης ζωής, που θα πρέπει να μαχόμαστε καθημερινά, μιας και όπως προανέφερα δεν έχει τελείωμα και μας συντροφεύει για πάντα.
