Τον βλέπω συχνά τον άστεγο με το ποδήλατο. Είναι νέος, όχι πάνω από τριάντα πέντε. Φοράει πάντα αθλητικά παπούτσια και σακίδιο πλάτης. Έχει μακριά μούσια και παρά την κατάστασή του έχει μια αξιοπρέπεια στο βλέμμα. Τον συναντώ τα πρωινά να σουλατσάρει στις γειτονιές αλλά τον παρατηρώ και τις βραδινές ώρες όταν χώνεται ο μισός μέσα στους κάδους απορριμάτων φωτίζοντας με τον φακό. Στην αρχή τον λυπόμουν και τον συμπονούσα. Όσο περνούσε ο καιρός, όμως, τον ζήλευα.
Τα πρωινά τον κοιτούσα φευγαλέα καθώς επέλεγα τραγούδι από το spotify στο κινητό και περπατούσα με βήμα ταχύ να προλάβω το συγκεκριμένο δρομολόγιο του μετρό. Τα βράδια περιφερόταν στους χώρους γύρω από το σούπερ μάρκετ ή περνούσε με το ποδήλατο μπροστά από το σπίτι μου. Τον έβλεπα από το παράθυρο κρατώντας ένα ποτήρι κρασί. Εγώ, στην ασφάλεια της στέγης και της εργασίας, του ζεστού χαλαρωτικού μπάνιου και του cabernet sauvignon ως θεία επιβράβευση των κόπων της καθημερινότητας ζήλεψα βαθιά τον τύπο που γύριζε από δρόμο σε δρόμο με ένα παλιό ποδήλατο που ίσως ήταν και κλεμμένο.
Προσπάθησα να συνέλθω. Τα έβαλα κάτω με αισιόδοξη σκοπιά για να πείσω τον εαυτό μου ότι ήμουν ευλογημένος. Ευνοημένος κατά κράτος στη ζυγαριά της ευτυχίας έναντι του άγνωστου φίλου μου. Ναι, τα γεγονότα μιλούσαν από μόνα τους. Έδιωξα τις περίεργες σκέψεις θεωρώντας απλά ότι ήταν δημιουργήματα της προσκόλλησής μου στη δυστυχία, κάτι το οποίο με κατατρέχει από παιδί και δεν είναι της παρούσης για περαιτέρω ανάλυση. Ενώ το επόμενο πρωί ξύπνησα ορεξάτος το απόγευμα πάλι σκεφτόμουν τον άστεγο.
Σκέφτηκα ότι κάτι ανώτερο φύτεψε στο δρόμο μου και στη σκέψη μου αυτόν τον τύπο. Ήταν η υπενθύμιση, το καμπανάκι της εγρήγορσης. Ζήλεψα την ελευθερία του και τον νωχελικό τρόπο που κινιόταν σε αντίστιξη με το γρήγορο βήμα μου, σε αντίστιξη με τη προσπάθεια να ολοκληρώσω τις εργασίες μου σε καθορισμένο deadline και σε αντίστιξη με τη κούραση στο τέλος της ημέρας. Οι κόποι μου κι οι κόποι του ένας μισθός απόσταση.
Πλησίασα κάποιες φορές να του μιλήσω και να τον ρωτήσω πράγματα για τη ζωή του. Αν έχει ταξιδέψει, αν έχει ερωτευτεί – τέτοια πράγματα. Δείλιασα, όμως, όλες τις φορές. Όταν επιτέλους μετά από μέρες βρήκα το κουράγιο να πάω να του μιλήσω για να του ανακοινώσω τα νέα μου και την απόφασή μου να μετοικήσω στο εξωτερικό σαν εθελοντής και την συμβολή του σε αυτήν την απόφαση δεν τον βρήκα πουθενά. Ξενύχτησα μέχρι τις τέσσερις γυρίζοντας με το αυτοκίνητο σε όλους τους δρόμους που τον συνάντησα. Δεν ήταν εκεί και γυρίζει στο μυαλό μου αν υπήρξε πραγματικά ή αν ήταν αποκύημα της φαντασίας μου.
