Ζω στην Ελλάδα του 2015. Στην Τρομοκρατία των Μέσων. Από στιγμή σε στιγμή μια χρεοκοπία θα 'ρθει να μας σαρώσει, λένε.
Πολλά τα διλήμματα. Ευρώ ή δραχμή; Ευρώπη των λαών ή των πλουτοκρατών; Αλληλεγγύη ή αδιαφορία; Μετανάστες ή πρόσφυγες; Αριστερά ή δεξιά; Ανεργία ή ανάπτυξη; Ελεύθερη αγορά ή κρατικός παρεμβατισμός; Τι πάει να πει δεν ξέρεις; Και για τους αναρχικούς τι έχεις να πεις; Πώς; Δεν άκουσα...Δεν έχεις άποψη; Κουράστηκες; Ναι τώρα που το λες και γω κουράστηκα και το βλέπω και σε σένα. Σε αναγνωρίζω στο μετρό, στον ηλεκτρικό, στο σούπερ μάρκετ. Περπατάς βιαστικά χαμένος στις σκέψεις σου. Δεν ξέρω πού πηγαίνεις αλλά δε μοιάζει να σ'αρέσει ο προορισμός. Η βιασύνη σου δεν είναι προσμονή. Είναι υποχρέωση. Είναι συνήθεια. Είναι καταναγκασμός.
Θέλω να σου μιλήσω. Και γω σαν εσένα είμαι. Μόνη μέσα σ'ένα χάος. Δεν ξέρω πού πηγαίνω και αν έχει νόημα. Τα πάντα γύρω μου συνηγορούν για το αντίθετο αλλά εγώ επιμένω. Είναι χρέος μου άλλωστε. Είμαι μικρή για να είμαι απαισιόδοξη. Έχω δεκαετίες μπροστά μου για να χαλυβδώσει η ζωή τον έμφυτο πεσιμισμό μου. Αλλά περίμενε... Έστω μια ματιά. Για να συνεχίσω. Να μιλήσουν τα βλέμματά μας έστω για ένα δεύτερο. Μου φτάνει. Όμως δεν έχεις διάθεση για τέτοια. Αρκετά έχεις στο κεφάλι σου. Κοιτάς το κινητό σου. Το μοτίβο ξεκλειδώνει κι εγώ κλειδώνομαι απ'έξω. Η εικονική ζωή σου σε περιμένει. Εύκολη, ανάλαφρη, διασκεδαστική. Κάτι διαβάζεις και χαμογελάς. Έχεις υπέροχο χαμόγελο. Ετοιμάζεσαι να πληκτρολογήσεις. Κάποιος σε ψάχνει. Σε ρωτάει τι κάνεις. Χάνεσαι... Σ' έχασα.
Βάζω τ'ακουστικά. Αποσυνδέομαι απ'τον κόσμο. Ο Κωνσταντίνος Βήτα κι η προφητική του φάλαινα με περιμένουν... Οι στίχοι γαντζώνονται στο μυαλό μου και από μέσα μου επαναλαμβάνω:
Κι απ' το ταξίδι της φάλαινας είμαστε τόσο μακριά
Σ' ένα παιδικό τραγούδι το μυαλό μου ξυπνά
Κι ακούω τα πλοία να διασχίζουν τις θάλασσες
Είχα τόσα ωραία πράγματα κι εσύ...
σχόλια