Αναρωτιέται κανείς αν υπάρχει ένα ύφος που να μπορεί να θεωρηθεί «αθηναϊκό», όσον αφορά τη διακόσμηση των κατοικιών. Στη Σκανδιναβία είναι ξεκάθαρο, ας πούμε. Ο μινιμαλισμός στα χρώματα και στοn σχεδιασμό, η χειρουργική αφαίρεση κάθε στολιδιού είναι πλέον σήματα κατατεθέντα. Βλέπεις λευκό καναπέ και λες Σουηδία. Αντίστοιχα, μπορεί να μιλήσουμε για το αγγλικό στυλ (φλοράλ καναπέδες, κάστρα αλλά και μια πιο χαρούμενη και πολύχρωμη εκδοχή της σκανδιναβικής λιτότητας), το μεξικάνικο (το σπίτι της Φρίντα Κάλο δεν θεωρείται πρωτοτυπία εκεί, όλοι λίγο πολύ έχουν κάτι παρόμοιο), το γαλλικό (αρχοντική κομψότητα, το γούστο του διανοούμενου), το στυλ της Μέσης Ανατολής (μια σκηνή στην έρημο που μετακόμισε στο κέντρο του Καΐρου).
Κοιτάζοντας τις φωτογραφίες του Σπύρου Στάβερη είναι δύσκολο να βρεις το κοινό στοιχείο που ενώνει αυτά τα σπίτια της Αθήνας και δημιουργεί ένα χαρακτηριστικό ύφος. Οι μαύροι γρανίτες με τους βαθυπράσινους τοίχους και τα βαριά έπιπλα στο αρχοντικό της κ. Ζολώτα, το minimal chic διαμέρισμα του Αντώνη Καλογρίδη, το διασκεδαστικό μπαρόκ του Φλωρινιώτη, το ποπ αριστούργημα του Θάνου Σαμαρά, το σπίτι του ποιητή Νάνου Βαλαωρίτη που καταφέρνει να ζει στο Κολωνάκι μα να περιτριγυρίζεται από δεκάδες βιβλία και παλιά αντικείμενα μακριά από το κιτς και νεοπλουτίστικο πλήθος της pλατείας, το '70s σπίτι της Ρένης Πιττακή στην Πλάκα, ο τοίχος-βωμός με τις δεκάδες φωτογραφίες στο σπίτι της Καίτης Γκρέυ στη Νέα Σμύρνη, όλα μοιάζουν τελείως διαφορετικά, με άπειρες επιρροές, ένα σχεδόν σχιζοφρενικό παζλ, έτσι ακριβώς όπως είναι και οι Αθηναίοι, πολλοί και διαφορετικοί.
Εδώ, ίσως περισσότερο από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, φαίνεται να μη φοράμε μια συγκεκριμένη στολή, ούτε να υπακούμε σε ένα και μόνο στυλ, έτσι, για να αισθανθούμε πως ανήκουμε κάπου. Κάθε σπίτι στην Αθήνα είναι μια φωλιά, μια πινακοθήκη με αναπαραστάσεις από το μέσα του ανθρώπου που το κατοικεί. Εκατό σπίτια στη σειρά, εκατό διαφορετικές εικόνες. Μάλλον αυτό είναι το κοινό στυλ των Αθηναίων, η μοναδικότητα.
Η ηθοποιός Ρένη Πιττακή στο σπίτι της, στην οδό Κόδρου, στην Πλάκα (2002). Ψηλά ταβάνια, αδρές γραμμές, τζάκι: όχι αυτό που θα φανταζόσουν σε ένα σπίτι κάτω απ' την Ακρόπολη.
Η Μαργαρίτα Παπανδρέου στο Καστρί, 2001. Λιτός διάκοσμος, χρώματα που θυμίζουν Χόπερ
O συνθέτης Σταμάτης Κραουνάκης στην κουζίνα του σπιτιού του, στην Καλλιθέα. Υπάρχει μόνο ό,τι είναι χρήσιμο.
Ο γλύπτης Takis στη μονοκατοικία του στο Γεροβουνό Αττικής (2003). Η μοναστηριακή απλότητα ενός (περίπου) αναχωρητή.
Η σκηνογράφος Έλλη Παπαγεωργακοπούλου στο διαμέρισμά της στον Λυκαβηττό. Μετά-φοιτητική ζωή.
Ο πολυσχιδής Αντώνης Καλογρίδης στο διάμερισμα τής οδού Σίνα· κομψή διακόσμηση με ό,τι τα περιοδικά των interiors θεωρούν cool.
Η Λόλα Ζολώτα στο διαμέρισμά της στην οδό Διονυσίου Αρεοπαγίτου (2001). Αστική σοβαρότης σε ένα περιβάλλον που έμεινε απαράλλαχτο μέσα στις δεκαετίες - αν κρίνει κανείς από φωτογραφίες του '60 στις «Εικόνες», όπου όλα ήταν έτσι ακριβώς.
Ο ηθοποιός Θάνος Σαμαράς στο σπίτι του πίσω από το Πολυτεχνείο, στα Εξάρχεια. Ειρωνική exotica, μεταμοντερνισμός μπλεγμένος με εμμονές και εσωστρέφεια. Το πολύ ιδιαίτερο κέλυφος ενός πολύ ιδιαίτερου παιδιού.
Η Καίτη Γκρέυ στο διαμέρισμά της στη Νέα Σμύρνη, 2000. Το σπίτι της ως τέμενος αυτολατρείας, με έντονα στοιχεία Μπαγκλαντές.
Η χορογράφος Ζουζού Νικολούδη δίπλα στο τζάκι της, στο σπίτι της Γλυφάδας, λίγο πριν πεθάνει το 2007. Η απλότητα και το μέτρο που τη διέκριναν υπάρχουν στο ήπιο ύφος του εσωτερικού.
Ο τραγουδιστής Γιάννης Φλωρινιώτης στη μονοκατοικία του στο Αιγάλεω. Λαϊκό μπαρόκ με μολδοβλαχικά στοιχεία και ένα τρυφερό, αλλόκοσμο φως.
σχόλια