Τρύφωνας Σαμαράς
Πέμπτη 3/2/2011, ώρα δύο το μεσημέρι, στο κομμωτήριό του, στη Βασιλέως Κωνσταντίνου.
«Τι κάνεις, φίλη; Πολύ χαίρομαι που σε γνωρίζω! Άργησα, μωρέ, συγγνώμη. Νόμιζα ότι είχαμε πει για τις τρεις. Σου έδωσε η Αθηνά να διαβάζεις το βιβλίο μου; Καφέ πίνεις; Καλέ, άκουσες τώρα, μόλις μπήκα, που με πήρε μία τηλέφωνο; Μια κυρία απ' την Πάτρα, λέει, πήρε να μου πει χρόνια πολλά για τη γιορτή μου και να της δώσω 300 ευρώ γιατί δεν έχει να πληρώσει το πετρέλαιο... Και τι είμαι εγώ; Τράπεζα; Δεν είμαστε καλά... (απευθυνόμενος σε μία απ' τις πελάτισσες) Α! Εδώ είσαι εσύ, αγάπη μου; Σε ξέχασα τελείως. Περιμένεις πολλή ώρα; Καλέ, τι βροχή είναι αυτή σήμερα; Κίνηση... Δεν φαντάζεσαι! Μπες μέσα γρήγορα να σε κουρέψω όσο θα δίνω τη συνέντευξη στη φίλη μου εδώ.
Τι; Θα φύγεις; Έλα, ρε φίλη... Πόση ώρα θέλεις πια γι' αυτήν τη συνέντευξη; Μια σελιδίτσα δεν είναι να γεμίσεις; Κοίτα τι σου 'χω φέρει! Ξέρεις πόσα τέτοια ντοσιέ με δημοσιεύματα για μένα έχω; Πέντε-έξι! Κάτσε να βρω το απόκομμα που σου έλεγα στο τηλέφωνο... Πού είναι;... Να το! Διάβασε. Μιλάμε, είναι το χειρότερο που μου 'χουν γράψει ποτέ στη ζωή μου. Διάβασε! Με λέει "άμυαλη κότα"! Αλλά δεν βαριέσαι, δεν κρατάω κακίες εγώ, μωρέ, δεν έχω τέτοια. Έλα, ρε φίλη, μη φεύγεις... κάτσε να την κάνουμε τώρα να τελειώνουμε...».
Πέμπτη 10/2/2011, ώρα τρεις το μεσημέρι, στο κομμωτήριό του, στη Βασιλέως Κωνσταντίνου.
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Άγιο Δημήτριο, στο Μπραχάμι, τώρα μένω στον Άλιμο. Πέρασα πολύ ωραία παιδική ηλικία. Πιο πολύ με γυναίκες έκανα παρέα, με φίλες της μαμάς μου, τη θεία μου, τις ξαδέρφες μου... Όλες εγώ τις χτένιζα. Η μαμά μου ήταν κομμώτρια και σίγουρα επηρεάστηκα, όμως πιστεύω πως το 'χα έμφυτο. Στα δεκαεφτά μου πήγα σε σχολή μπαλέτου για έναν χρόνο, αλλά μετά η μαμά μου με σταμάτησε. Μου 'λεγε: "Τι τα θες αυτά; Ηθοποιός, χορευτής... Θες να ψωμολυσσάς;". Η μαμά μου ήθελε πολύ να γίνω κομμωτής γιατί έβλεπε ότι εκεί υπάρχει χρήμα. Κατάλαβες;
Το 1990 έκανα το πρώτο μου εξώφυλλο στη "Γυναίκα" ως hair stylist. Από 'κει και μετά, όλη εκείνη τη χρυσή δεκαετία διοικούσα στη μόδα. Εγώ και κάποιοι στυλίστες αποφασίζαμε ποιοι άλλοι θα δουλέψουν. Κάναμε τρία εντιτόριαλ τη μέρα. Τα σούπερ μόντελ ήταν οι απόλυτες σταρ. Εγώ ξεχώρισα γιατί είχα όλο το πακέτο: ήμουν ο καινούργιος, ήμουν συμπαθητικός, μπορούσαν να με παίξουν στα περιοδικά - μ' αγαπούσε πολύ η Κουλιανού που ήταν τότε σαν τη Βουγιουκλάκη. Τώρα όλα τα περιοδικά "εκλείπτουν", σωστά το λέω; Κάποιοι που ήταν πρώτοι στη δουλειά τους τότε δεν υπάρχουν πουθενά τώρα. Αυτό μου φέρνει λίγη θλίψη. Εγώ, ευτυχώς, κρατήθηκα. Απ' το κομμωτήριο. Το αγόρασα, είναι δικό μου πια. Και τώρα που γίνεται της κακομοίρας με την κρίση, εγώ εδώ λέω "δόξα τω Θεώ". Είχε δίκιο τελικά η μαμά... Την έχασα πριν από λίγο καιρό, στα πενηνταεννιά της, από καρκίνο. (στο κινητό) " Έλα καλέ... Σε ξέχασα τελείως... Πότε θες να' ρθεις, μωράκι μου; Θες να 'ρθεις αύριο;... Σήμερα;!... Κάτσε να δω τα ραντεβού γιατί εσύ είσαι και τρελή και θα πάρει ώρα... Να σου πω, μωρέ...Δεν έρχεσαι αύριο;...".
Όταν χτενίζεις μια γυναίκα πρέπει να την αγαπήσεις και να σ' αγαπήσει κι αυτή. Άμα δεν τους το βγάζεις αυτό, όσο καλός και να 'σαι, δεν λειτουργεί. Τις έχω χτενίσει όλες, κι όταν λέμε όλες εννοούμε όλες, από Βουγιουκλάκη μέχρι Μόνικα Μπελούτσι. Με όλες τα πήγα πολύ καλά και μ' εμπιστεύτηκαν κι έκανα ό,τι ήθελα στα κεφάλια τους. Οι επώνυμες δεν είναι δύσκολες, δεν έχουν βίτσια. Οι απλές γυναίκες που θέλουν να μοιάσουν στις επώνυμες είναι συνήθως ξεροκέφαλες και στην αρχή δεν μ' ακούνε καθόλου. Το νυφικό χτένισμα το χρεώνω χίλια ευρώ. Τι; Διάβασες ότι το χρεώνω εφτά χιλιάρικα; Δεν θα χτένιζα κανέναν, ποτέ, αγάπη μου. Εδώ τα χίλια και τα σκέφτονται.
Μωρέ, δεν είμαι αυτό που βγάζουν τα κανάλια. Δεν είμαι μέσ' στην τρελή χαρά συνέχεια. Είμαι και στρίγγλα, έχω τα πάνω μου, τα κάτω μου, είμαι άνθρωπος! Αλλά, τι να κάνω; Να βγαίνω στην τηλεόραση με το μαστίγιο; Στην τηλεόραση μού βγαίνει ένας άλλος εαυτός, πιο ανάλαφρος. Και νομίζω ότι του κόσμου τού αρέσει όλο αυτό το θετικό που βγάζω. Βέβαια, είδα τις προάλλες που παίξανε ένα βιντεάκι που όλο γελούσα και σκέφτηκα: "Μωρέ, μήπως το' χω παραξηλώσει;". Αλλά όλα αυτά εγώ τα κάνω για την πλάκα μου. Δούλεψα πολύ μικρός και την έχω δει έτσι τώρα. Να ζούμε το παρόν. Πριν λίγες μέρες μου είπαν κάτι για το "Dancing", όχι επίσημη πρόταση. Εγώ τους είπα ότι έχω πάει σε σχολή μπαλέτου. Για να δούμε... Μακάρι!».
Μίκα Κρητικάκου
Παρασκευή 11/2/2011, ώρα δώδεκα το μεσημέρι, στο κομμωτήριό της, στο Περιστέρι.
«Είμαι κομμώτρια απ' το 1974. Ήμουν πολύ καλή στο σχολείο, πάρα πολύ καλή, αλλά μετά χώρισαν οι δικοί μου -εμένα με είχε ο μπαμπάς- οπότε, τελειώνοντας τη Γ' Γυμνασίου, παντρεύτηκα αμέσως, στα δεκαπέντε μου. Η πεθερά μου ήταν ένας πάρα πολύ καλός άνθρωπος, είδε ότι είχα πολλή κλίση στο χτένισμα και μ' έγραψε κατευθείαν σε μια σχολή κομμωτικής, την Κάμερ, που υπάρχει ακόμα. Εγώ μικρή ήθελα να γίνω ή αεροσυνοδός ή χορεύτρια. Αεροσυνοδός ήξερα ότι δεν μπορώ να γίνω γιατί ήμουν κοντή, αλλά χορεύτρια μ' άρεσε πάρα πολύ. Πήγαινα, μάλιστα, και στη Μοριάν Μοριανόφ στο Αιγάλεω κι έκανα ρυθμική γυμναστική κι ήμουν πάρα πολύ καλή, αλλά ο πατέρας μου, εκείνη την εποχή, άκουγε χορεύτρια κι έλεγε "θα γίνεις του δρόμου" και δεν μ' άφησε.
Το πρώτο μου κομμωτήριο το άνοιξα το '78 στη Σκάλα Λακωνίας. Από 'κει είναι ο σύζυγος. Ήταν στον κεντρικό δρόμο και να σκεφτείς ότι πήγαινε τόσο καλά που με λέγανε χρυσωρυχείο. Ερχόταν πάρα πολύς κόσμος, από Σπάρτη, από Μολάους, από Νεάπολη, από Γύθειο, τι να σου πω δηλαδή... Ε, μετά, το '89, φύγαμε για να έρθουμε στην Αθήνα να σπουδάσει ο γιος μου. Έβγαλε σχολή κομπιούτερ. Τώρα είναι σαράντα χρόνων. Έχω κι ένα εγγονάκι.
Στην αρχή μπήκα συνέταιρος σ' ένα μεγάλο κομμωτήριο στην Καλλιθέα και μετά, το 1992, άνοιξα το πρώτο δικό μου εδώ, στο Περιστέρι, λίγο πιο κάτω. Πανικός. Ήταν πολύ μικρό, σαράντα τετραγωνικά, να φανταστείς ότι ο κόσμος περίμενε απέξω επειδή δεν χωρούσε μέσα. Απ' το '92 μέχρι και το '95 πηγαίναμε, θυμάμαι, για δουλειά εφτά το πρωί και βρίσκαμε είκοσι άτομα να περιμένουν. Αφού, ακριβώς απέξω είχε μια στάση λεωφορείου κι όλο σταματούσε ο οδηγός γιατί νόμιζε ότι ήταν γι' αυτόν η ουρά. Χρυσές εποχές... Είχα τρία άτομα προσωπικό τότε και χτενίζαμε μέχρι τις δύο τη νύχτα. Το 2004 αγόρασα αυτόν το χώρο που είμαι τώρα, γιατί το άλλο ήταν με ενοίκιο, και μεταφερθήκαμε εδώ. Από το 2004 μέχρι και πριν από δύο χρόνια δουλεύαμε οχτώ άτομα σ' αυτό εδώ το κομμωτήριο. Τώρα δουλεύω εγώ με τη νύφη μου και πάλι δεν τα βγάζουμε πέρα.
Η δουλειά άρχισε να πέφτει σταδιακά απ' τον προηγούμενο Αύγουστο. Άρχισαν να απολύουν όλο και πιο πολλές πελάτισσες, εγώ είχα και πάρα πολλές που δούλευαν στο Δημόσιο: ΟΤΕ, ΔΕΗ, γιατρίνες από το Ναυτικό Νοσοκομείο, όχι μόνο από Περιστέρι, από Καλλιθέα, Νέα Σμύρνη. Τώρα όλες παίρνουν τις βαφές απ' τα σούπερ μάρκετ και βάφονται μόνες τους στο σπίτι. Κι άμα δεν τους βγει, τότε έρχονται στο κομμωτήριο, για διόρθωση. Είναι πάρα πολύ άσχημη αυτή η εποχή για μας. Υπάρχουν κομμωτήρια που για να βγουν χρησιμοποιούν βαφές πολύ χαμηλής κατηγορίας και ποιότητας. Ένας κομμωτής μπορεί να αγοράζει τη βαφή με 1,40 και τότε μπορεί να δουλέψει με κέρδος 10 ευρώ, εγώ όμως που την αγοράζω 8 και 9 ευρώ πες μου, πώς θα βγω; Για νυφικό χτένισμα με δύο δοκιμαστικά χρεώνω 250 ευρώ, αλλά τώρα οι περισσότερες νύφες κάνουν ένα απλό βραδινό χτένισμα κι ούτε πρόβες ούτε τίποτα, πληρώνουν 25 ευρώ και τέλος. Στις περισσότερες αρέσουν οι μπούκλες, αλλά υπάρχουν κι αυτές που προτιμούν τα σινιόν. Να ξέρεις ότι τα πιασμένα μαλλιά προσθέτουν χάρη και φινέτσα. Πάντα.
Τριάντα επτά χρόνια κομμώτρια, έχω μαζέψει κι εγώ τα κουσούρια μου. Πρόβλημα στα γόνατα, στους ώμους, πολλαπλό καρπικό σύνδρομο, τενοντίτιδες συνέχεια, τι να λέμε... Όταν, όμως, χτενίζω δεν καταλαβαίνω τίποτα, την αγαπάω πολύ τη δουλειά μου.
Δεν θυμάμαι να έχω αντιμετωπίσει ποτέ πρόβλημα με πελάτισσα. Μόνο πιο παλιά, όταν δεν δουλεύαμε με ραντεβού, μερικές δεν μπορούσαν καθόλου την αναμονή και θύμωναν. Να κι ένα καλό που έφερε η κρίση: τώρα καμία δεν περιμένει...
Από τη μέρα που γεννήθηκα γελάω, όλοι το λένε, το 'χω έμφυτο. Ό,τι και να συμβαίνει, εγώ δεν είμαι ποτέ κατσούφα. Αφού οι πελάτισσές μου μου 'χουν βγάλει το σλόγκαν: "Η Μίκα με τα δόντια έξω". Πρέπει να είσαι χαμογελαστός κι ευχάριστος στις δουλειές που έχουν να κάνουν με κόσμο, πόσο μάλλον στη δική μας, που έχεις να κάνεις πιο πολύ με γυναίκες... Η πελάτισσα που έρχεται εδώ δεν έρχεται για ν' ακούσει τα δικά μου, θέλει να πει τα δικά της. Κι εγώ ξέρω ν' ακούω. Μπορεί αυτό να είναι το μυστικό μου.
Το μόνο που φοβάμαι στη ζωή μου είναι η αρρώστια και κοίτα πώς τα φέρνει η ζωή: Ο γιος μου, παραμονές του γάμου του, έπαθε σκλήρυνση κατά πλάκας. Αλλά, δόξα τω Θεώ, καλά πάμε... Πολλά βράδια, όταν γυρνάω σπίτι μου, μπορεί να είμαι πτώμα, αλλά βάζω δυνατά τη μουσική να παίζει κι αρχίζω να χορεύω. Μ' αρέσει πάρα πολύ».
σχόλια