[προηγούμενο: 2. Ο λεγόμενος «αποξενωμένος θάνατος»]
«Πολλά έχουν αλλάξει στα ήθη και στα έθιμα του κόσμου» λέει και ο Δημήτρης Πάπιος, ιδιοκτήτης του ιστορικού ζαχαροπλαστείου με δίσκους μνημοσύνων, Αναπαύσεως και Τριβωνιανού γωνία. «Μερίδιο ευθύνης έχει και η Εκκλησία. Έχει απομακρυνθεί απ' τον κόσμο».
Όπως και ο Μαρίνος στον δικό του τομέα, έτσι και ο Δημήτρης Πάπιος συνεχίζει την παράδοση από παππού και πατέρα. «Ο παππούς ήταν ζαχαροπλάστης» μου αφηγείται. «Άνοιξε το πρώτο του μαγαζί, Αναπαύσεως 7. Η ειδικότητά του ήταν η καραμέλα και γύρω στα 1925-26 προμήθευε όλα τα καταστήματα των Αθηνών με τη δική του καραμέλα, κάτι άγνωστο τότε. Το 1939 ξεκίνησε να εργάζεται περιοδικά και στην επαρχία. Κάπου εκεί έμαθε την πολίτικη συνταγή με τα κόλλυβα. Την εποχή εκείνη, τα κόλλυβα τα έφτιαχναν στο σπίτι τους οι άνθρωποι. Μερικές φορές θα το δεις και τώρα να συμβαίνει αυτό, αλλά ο Δημήτριος Πάπιος ήταν που καθιέρωσε τα κόλλυβα να τα φτιάχνει το ζαχαροπλαστείο, μέσα στη δεκαετία του '40. Ουσιαστικά, συνδύασε τη ζαχαροπλαστική με τη μαγειρική, το βράσιμο του σταριού, προσθέτοντας ξηρούς καρπούς – αυτή ήταν η πολίτικη συνταγή. Το μυστικό στο βράσιμο, όμως, τη δική του πατέντα, κανένας μέχρι σήμερα δεν την έχει καταφέρει».
Ο Δημήτρης Πάπιος μου εξηγεί ότι ο στολισμός στα μνημόσυνα, κυρίως τα λουλούδια («οι κέντιες αρχικά, μετά τα χρυσάνθεμα και τώρα τα τριαντάφυλλα»), προστέθηκαν τη δεκαετία του '60 και στην ουσία είναι ένα πολιτισμικό δάνειο από τους Καθολικούς. Τα δε κόλλυβα, «τα λεγόμενα σπερνά, δεν είναι χριστιανικό έθιμο» τονίζει με έμφαση. «Είναι αρχαίο ελληνικό και το οικειοποιήθηκε η Εκκλησία. Είχε σχέση με τη μνήμη γενικότερα, όχι μόνο με τη μνήμη του νεκρού».
σχόλια