Ο κ. Σπύρος ήρθε από την Κέρκυρα στην Αθήνα το 1965. «Από ένα χωριό» μας λέει. «Πήγα για 5 χρόνια σε νυχτερινό γυμνάσιο και μετά έκανα όλες τις δουλειές». Μέχρι πρόσφατα δούλευε σε ένα σουβλατζίδικο, από όπου απολύθηκε τον Μάρτιο. Από τότε ζει στον δρόμο και είναι όλη μέρα με τα σκυλιά. Τα σκυλιά του κέντρου της Αθήνας είναι ολόκληρη η ζωή του κ. Σπύρου. Τα ξέρει όλα με το όνομά τους, γνωρίζει κάθε παραξενιά του χαρακτήρα τους, μιλάει μαζί τους και τον καταλαβαίνουν. Από το 1988 που τα φροντίζει συστηματικά έχει κάνει ένα σωρό αγώνες για να τα σώσει από τα δίχτυα του μπόγια, έχει πονέσει μαζί τους, έχει κλάψει γι' αυτά που χάθηκαν, έπαθε κατάθλιψη από την κατάσταση που δημιουργήθηκε την εποχή των Ολυμπιακών.
Από το σουβλατζίδικο στη Φιλολάου τον έδιωξαν επειδή πήγαινε το κρέας στα σκυλιά. «Στις 4 το πρωί έβγαζαν στα σκουπίδια ό,τι έμενε, κοτόπουλα, κοκορέτσια, κρέατα, κανονικά φαγητά, όχι αποφάγια. Στις 5:30 ήμουν στο Σύνταγμα και τάιζα. Ε, και την πάτησα, με έδιωξαν» λέει με παράπονο. Πριν από τρία χρόνια τον ξυλοκόπησαν με εντολή ενός παπά της μητρόπολης επειδή έψαχνε στα σκουπίδια της Μητροπόλεως για να βρει φαγώσιμα για τα σκυλιά της πλατείας. «Ήταν Σεπτέμβρης, 6 το πρωί, κι έψαχνα για κρέας στους κάδους των μαγαζιών» εξηγεί. «Είχα μαζί μου τη Φωτούλα, τον Θρύλο και τον Παναγιώτη. Ευτυχώς. Ήρθε ένας τύπος, μου είπε "τι κάνεις εδώ πέρα;" και με άρχισε στις γροθιές. Με έκανε μαύρο. Η Φωτούλα τού όρμηξε και έκανε πίσω. Ο παπάς ήταν εκεί, παρακολουθούσε και μου έλεγε "αρκετά σε ανεχτήκαμε τόσα χρόνια". Ο άνθρωπος του Θεού στις 6 το πρωί το μόνο που είχε να πει ήταν ότι με ανέχτηκαν τόσα χρόνια που τάιζα τα σκυλιά και τα γατιά! Αρπαχτήκαμε και φώναξαν την Αστυνομία. Έλεγε ότι είναι παράνομο να ταΐζω τα αδέσποτα. Μου πήραν τα στοιχεία και με άφησαν. Ειδοποίησα το σωματείο (σ.σ. τη Φιλοζωική) και ήμουν τυχερός, γιατί την κυρία που πήγε να του μιλήσει την πέταξε έξω από την εκκλησία κι έτσι του έβαλαν φράγμα και σταμάτησε να με ενοχλεί».
Αυτήν τη στιγμή στην περιοχή γύρω από το Σύνταγμα και στην πλατεία δεν υπάρχουν πάνω από 20 σκυλιά, σχεδόν όλα γέρικα.
Ο κ. Σπύρος περνάει τις πιο πολλές ώρες της ημέρας στο μαρμάρινο παγκάκι της Καπνικαρέας κι έχει ένα σωρό ιστορίες να θυμηθεί από τα σκυλιά που έχει ζήσει όλα αυτά τα χρόνια. «Αυτήν τη στιγμή στην περιοχή γύρω από το Σύνταγμα και στην πλατεία δεν υπάρχουν πάνω από 20 σκυλιά, σχεδόν όλα γέρικα: Φωτούλα, Θρύλος, Στέφανος, Σάκης, Λάκης, Μπούμπης, ο Ιάσονας το χάσκι, Κωνσταντίνος, Ορφέας, Πάρης ο κουτσός, Νταγιάν, Σωτήρης, Βασίλης, Μάρκος, Ρεξ, Διονύσης, Ρούμπι, Στράτος και Γλύκας. «Πριν από 20 μέρες πέθανε ο Βίκτορας», μας λέει και βουρκώνει, «και σειρά έχει ο Θρύλος και ο Μπούμπης, που είναι πολύ γέροι. Τα σκυλιά του κέντρου ήταν πάρα πολλά μέχρι το 2003, μετά εξαφανίστηκαν σχεδόν όλα. Τα έδωσε ο δήμος σε σωματεία και τα σωματεία τα εξαφάνισαν. Μαθαίναμε ότι τα στέλνουν σε χώρους γύρω από την Αθήνα για να τα φροντίσουν, αλλά σε ένα ρεπορτάζ που είχαν κάνει τα "Νέα" τότε φαινόταν μια χωματερή με δεκάδες νεκρούς σκύλους. Πολλά τα έστειλαν στο εξωτερικό για να γίνουν πειραματόζωα. Και ο δήμος το ήξερε, αλλά δεν έκανε τίποτα. Ένοχη σιωπή. Αναγκάστηκα να πάρω όσα μπορούσα στο σπίτι μου στον Κεραμεικό για να τα κρύψω. Δεν κατάλαβα ούτε Ολυμπιακούς ούτε τη νίκη της Πορτογαλίας, γιατί έβγαζα δυο-δυο τα σκυλιά βόλτα και μετά πάλι μέσα για να μην τα στείλουν στα στρατόπεδα. Δεν είχα ούτε φως, ούτε νερό, τίποτα, αλλά τα γλίτωσα».
Μας λέει ότι τα σκυλιά που βρίσκονται πια στον δρόμο είναι ελάχιστα κι έχει πολύ καιρό να εμφανιστεί νέο. Τουλάχιστον στο κέντρο. Έχουν μείνει μόνο γέρικα, που σε λίγο θα χαθούν κι αυτά. Θα γίνουμε σαν τη Λευκωσία και το Λονδίνο, έρημοι. Η υπηρεσία του δήμου σε λίγο θα είναι άχρηστη και θα πρέπει να αυτοκαταργηθεί από τώρα. «Με την κρίση ο κόσμος δεν παίρνει σκυλιά για πλάκα όπως παλιά, δεν κάνει κουτάβια δώρο, γιατί δεν έχει να ταΐσει τα παιδιά του. Έτσι, έχουν ελαττωθεί πολύ αυτά που αφήνουν στον δρόμο. Ακόμα, έχεις προσέξει ότι δεν υπάρχουν θηλυκά αδέσποτα; Από την πρώτη στιγμή ο κόσμος απορούσε γιατί υπήρχαν ελεύθερα μόνο αρσενικά. Το 2009 μου λύθηκε η απορία. Τα κρατούσαν τα σωματεία με συνεργασία του δήμου για να τα ζευγαρώνουν, να παίρνουν τα κουτάβια όταν γίνονταν 3 μηνών και να τα στέλνουν για να τους παίρνουν το κολλαγόνο. Είναι πανάκριβο το πόσιμο κολλαγόνο, το φτιάχνουν από το στέρνο του ζώου. Δυστυχώς, υπάρχουν ακόμα τέτοια κυκλώματα. Από τότε που είδα αυτό με τα σωματεία δεν εμπιστεύομαι κανέναν. Έπαθα κατάθλιψη για πάρα πολύ καιρό, πέθανα».
Μας μιλάει για την κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στην πλατεία Συντάγματος από τότε που έκλεισε το αστυνομικό τμήμα της περιοχής – άνθρωποι που συχνάζουν εκεί ανεξέλεγκτοι τη νύχτα και φέρονται με τον χειρότερο τρόπο στα σκυλιά. «Δεν έχω πρόβλημα με τους ανθρώπους, όταν όμως δεν ορίζουν τον εαυτό τους γίνονται επικίνδυνοι. Τον Μάρκο, στις 18 Αυγούστου, τον μαχαίρωσαν. Του είχαν χώσει στιλέτο από τη μια μεριά του στέρνου μέχρι την άλλη. Ήρθε εδώ το πρωί και δεν έτρωγε – δεν είδα τα αίματα επειδή ήταν μαύρο. Μύρισα, όμως, την πληγή που είχε μολυνθεί. Πρόλαβα και τον πήγα και τον έραψαν κι έμεινε 22 μέρες μέσα για να συνέλθει. Και ο Διονύσης είναι μαχαιρωμένος.
Ο κόσμος αδιαφορεί πλήρως. Το καταλαβαίνω, όμως, έχει προβλήματα. Δεν χρειάζεται να τα φροντίζει, αρκεί να μην τα πειράζει. Έχουμε πρόβλημα στο Σύνταγμα, όμως, με την έλλειψη αστυνόμευσης. Τάιζα τον Ιάσονα και μια γυναίκα είχε έναν σουγιά στη μούρη μου. Μετά έστρεψε τον σουγιά στο ζώο, πέταξε το μπολ με το νερό και πήρε τη θέση του. Να 'ναι καλά ο κόσμος να κοιμάται όπου θέλει, αλλά να μην ενοχλεί τα σκυλιά. Να έχει κατανόηση για τα ελάχιστα που έχουν απομείνει. Τα σκυλιά το βράδυ δεν κοιμούνται γιατί φοβούνται. Εκεί που κοιμούνται μπορεί να πάει ο άλλος και να τα κλοτσήσει. Περιμένουν να έρθει το πρωί, να νιώσουν ασφάλεια, για να κοιμηθούν.
Τη Φωτούλα την έψαχνα και τη βρήκα ένα πρωί στην Ευαγγελιστρίας, κουρνιασμένη κάτω από ένα τραπέζι. Τη σήκωνα, έπεφτε. Δεν είχε σπάσιμο. Μετά έμαθα ότι την είχαν δέσει σε μηχανή και την τράβαγαν να τη σκίσουν στα δύο. Της είχε ανοίξει το κρέας ανάμεσα στα πόδια. Την πήραν Οκτώβριο για νοσηλεία και την έφεραν Απρίλιο. Ακόμα κουτσαίνει. Ευτυχώς, έζησε. Ήταν η δικιά μου τιμωρία. Η πιο μεγάλη μου επιτυχία, όμως, είναι ότι δέκα χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς έχουμε ακόμα ελεύθερα σκυλιά στον δρόμο...».
σχόλια