Το βράδυ που θα συναντιόμασταν ο Ηλίας πάλευε με το νερό. Η βροχή τον βρήκε καθ' οδόν κι έζησε την πλημμύρα των αθηναϊκών δρόμων καθηλωμένος στο αυτοκίνητο. Την επόμενη μέρα δεν ήταν σε κατάσταση να μιλήσει. Ο Εισβολέας δεν έχει καμία όρεξη να μιλήσει γενικώς, δεν θέλει να κάνει άλλες συνεντεύξεις, «ό,τι είχα να πω το έχω πει τόσα χρόνια», μου λέει, «τώρα μιλάει μόνο η μουσική». Λίγο πριν ξεκινήσει μια ακόμα πρόβα για το επετειακό live που ετοιμάζει στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη, μου δίνει αυτό το σημείωμα: «Πέρασαν 15 χρόνια από την πρώτη φορά που εμφανίστηκα στη δισκογραφία αλλά και στη σκηνή που τόσο αγάπησα και τη λένε "χιπ χοπ". Είδα MCs να αλλάζουν πιστεύω εν μια νυκτί, είδα το χρήμα να αλλάζει χέρια, αλλά και προσωπικότητες. Πέρασα το κατώφλι πολυεθνικών και σαν μικρό ψαράκι ήρθα μούρη με μούρη με μεγαλοκαρχαρίες. Έριχνα στάχτη στα μάτια μου σε στιγμές που το εγώ μου υπερτερούσε και τα δυνατά φώτα της δημοσιότητας με μάγευαν. Έκανα αρκετά λάθη και μπλέχτηκα σε δίχτυα που ήταν δύσκολο να ξετρυπώσεις, όμως, εκεί, πάλεψα για όσα με κρατούσαν ζωντανό και είχα μαζί μου ένα όπλο που ξεχνούσα κάποιες φορές στην πορεία της ζωής μου: τον μίτο της Αριάδνης, που δεν ήταν άλλος από την αξιοπρέπειά μου, σκαμπίλι επαναφοράς από το σκοτάδι μου στο πραγματικό φως, το φως του ρεαλισμού. Και εκεί που κυνηγούσα το hit για να γίνω αρεστός στους άλλους, έφαγα το χαστούκι μου και κατάλαβα πως το hit κρυβόταν μέσα μου, για μένα.
Όταν έρχεται ένας άνθρωπος και μου λέει "μπράβο για τη μουσική που φτιάχνεις", γίνομαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου. Δεν έχει σημασία αν δεν βγάλεις λεφτά, ένα μπράβο για μένα αξίζει όσο χίλιες πληρωμές
Συνεργάστηκα με ονόματα και μουσικούς "μεγάλου βεληνεκούς" και γυρίσαμε την Ελλάδα αρκετές φορές, πήγα σε μέρη μαγικά με τη μουσική μας συνταξιδιώτη, γνώρισα στα ταξίδια μου φίδια, μαγαζάτορες, παράνομους, αλλά και φιλαράκια που μου δώσανε δύναμη να συνεχίσω αυτό που κάνω. Κατάλαβα πως οι φίλοι είναι ό,τι πιο ακριβό έχουμε, γιατί τις δύσκολες ώρες είναι εκεί για να ακουμπάμε και να τρώμε τη σφαλιάρα μας, κάτι που δεν πληρώνεται.
Ξέρεις κάτι, φίλε; Όλα όσα με έμαθαν είναι οι εμπειρίες μου, όλα όσα με δίδαξαν είναι τα λάθη και όλα όσα είμαι είναι οι φίλοι μου, ο έρωτας για τη μουσική, οι σχέσεις οι ανθρώπινες και οι γύρες!».
Από κάτω έχει ένα πονηρό χαμόγελο, ;), και την υπογραφή «15 χρόνια Είσβο ή Λιάκουρας». «Το live στις 27 Οκτωβρίου στο Block33 στη Θεσσαλονίκη και 1 Νοεμβρίου στο ΑΝΟΔΟΣ live stage στην Αθήνα που θα ακολουθήσει θα είναι ό,τι καλύτερο μπορώ να δώσω, με σεβασμό σ' εσένα και σ' εμένα. Αγάπη μόνο, ραντεβού εκεί!».
Ο Ηλίας είναι 33 χρονών πια, οικογενειάρχης και καλός πατέρας, και στα 15 αυτά χρόνια που μεσολάβησαν έζησε όλη τη φάση του ελληνικού χιπ χοπ. Από την αρχή. Από τους Άλφα Γάμα και τη Σκοτεινή Πλευρά μέχρι τα Τιγρέ Σποράκια και τους προσωπικούς δίσκους του υπηρετεί το είδος με αξιοπρέπεια, μακριά από «τα φώτα της προβολής», με «θετική ενέργεια» –μια φράση που αγαπάει πολύ–, συμβάλλοντας στη διάδοση της κουλτούρας του χιπ χοπ, παρ' όλες τις κακουχίες που πέρασε μέσα στα χρόνια.
Γράψε ό,τι θέλεις για μένα, μου λέει. «Όταν έρχεται ένας άνθρωπος και μου λέει "μπράβο για τη μουσική που φτιάχνεις", γίνομαι ο πιο πλούσιος άνθρωπος του κόσμου. Δεν έχει σημασία αν δεν βγάλεις λεφτά, ένα μπράβο για μένα αξίζει όσο χίλιες πληρωμές». Ο Ηλίας έχει καταφέρει να κερδίσει γενικό respect για όσα έχει δημιουργήσει, που δεν μπορεί τίποτα να το αναπληρώσει, ούτε τα πλούτη, ούτε η δόξα, ούτε η τρελή δημοσιότητα. Δεν βασίστηκε στη μουσική για να ζήσει – το επάγγελμά του είναι σιδεράς και φτιάχνει τραπεζοκαθίσματα στην Καλαμάτα. Το κοινό που τον παρακολουθεί τον λατρεύει και παρόλο που η μουσική του δεν είναι αυτό που λες «εμπορική», σε κάθε του ζωντανή εμφάνιση γίνεται το αδιαχώρητο. Δεν είναι τυχαίο που ο τίτλος του πρώτου προσωπικού δίσκου του ήταν «Μόνο Αγάπη». Πριν από κάνα δυο χρόνια κυκλοφόρησε έναν από τους πιο ξεχωριστούς ελληνικούς δίσκους που έχουν γίνει ποτέ, το «Γκέγκε», στον οποίο, πέρα από τη θεματολογία των στίχων, μέσα από τα μπιτ ξεπροβάλλουν ελληνικά όργανα, όπως το μπουζούκι και ο μπαγλαμάς, ο πρώτος δίσκος με ραπ-μπέτικο, έναν όρο που έδωσε ο ίδιος στη μουσική του. Τα ρεμπέτικα παντρεύονται με χιπ χοπ με έναν εξαιρετικά ταιριαστό τρόπο. Και στην τελευταία προσωπική κυκλοφορία του, το «Μύθος Καταρρέει», θίγει όλα αυτά τα χάρτινα που χτίζονταν για χρόνια γύρω μας και κατέρρευσαν με την πρώτη ευκαιρία: τη μουσική βιομηχανία με τα CD, τους πλαστούς τηλεοπτικούς σταρ, μια κοινωνία που την καθοδηγούσαν να ζει με δανεικά:
«Δεν τρώμε πια το παραμύθι το στημένο, έχει πεθάνει / ο καθωσπρεπισμός σου με πλήττει πιόνι θε' να με κάνει / Φτάνει! Ο μύθος σας καταρρέει, ρουφιάνοι / αφού σηκώνονται τα πόδια και χτυπάνε το κεφάλι / Πρέπει να ανησυχείς αντί να επαναπαύεσαι / νάνι κάνεις δικαίου όσο ξυπνάν' αυτά που απεχθάνεσαι / Τώρα που το μόνιμο αιωρείται, δυσανασχετείτε / θα έπρεπε να το σκεφτείτε, πριν να βολευτείτε! / Οι σάπιες συνειδήσεις είναι η Κίρκη / και εμείς στη λήθη / έπρεπε να πτωχεύσουμε για να καταρρεύσουν οι μύθοι; / τα έθιμα και τα ήθη, ο έλεγχος για τα πλήθη / οι έξυπνοι και οι ηλίθιοι;».
Δεν έχει τίποτε άλλο να πει.
«Με αναγνωρίζουν στον δρόμο, ο κόσμος μού μιλάει – αν έρθεις στο live θα καταλάβεις. Δεν θα βγούμε στην τηλεόραση να πούμε σαχλαμάρες, δεν μας ενδιαφέρει. Είμαστε underground καλλιτέχνες, μας ξέρει το "άλλο" το κοινό που ζει στη σκιά, πολεμάει να επιβιώσει. Τον κόσμο δεν τον κοροϊδεύεις – αναγνωρίζει το αληθινό. Χωρίς διαφήμιση ή προώθηση, έχουμε φανατικούς που μας στηρίζουν κι αυτό είναι τρεις επιτυχίες μαζί».
15 χρόνια Είσβο, 1 Νοεμβρίου στο ΑΝΟΔΟΣ live stage.
σχόλια