Στο πλαίσιο του διαγωνισμού TEDx Academy λάβαμε πολλές και ενδιαφέρουσες απαντήσεις στην ερώτηση: Τι σημαίνει για σας «η Ελλάδα του 2030»;
Οι απαντήσεις που ξεχώρισαν και κερδίζουν από μία πρόσκληση στην εκδήλωση το Σάββατο 1/10 στο Μέγαρο Μουσικής είναι οι ακόλουθες:
1. Ντένια Μπιλιράκη
Η Ελλάδα διαθέτει ένα τεράστιο υλικό από τα αρχαία χρόνια τόσο ως προς τα θέατρα της όσο και ως προς τα αρχαια έργα της. Ο πολιτισμός είναι ένας τομέας στον οποίο η Ελλάδα χρειάζεται να επενδύσει και συνακόλουθα να τον εξελίξει και να μην μείνει στα παλιά μεγαλεία.
Κατ'εμε το ερώτημα είναι μέχρι ποιο σημείο χρειάζεται να διεισδύσει η τεχνολογία σε τομείς όπως ο πολιτισμός και οι τέχνες μέχρι το 2030?
Η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας καθώς και η καθημερινή επαφή με αυτήν σίγουρα έχει διευκολύνει κατά πολύ τις ζωές μας. Ωστόσο, θεωρώ πως αναφορικά με τις τέχνες η τεχνολογία θα πρέπει να αποτελέσει ουραγός για την εξέλιξη τους και όχι να λειτουργήσει με τρόπο καταστροφικό προς το αυθεντικό και γνήσιο κομμάτι τους.
Το θέατρο, ο κινηματογράφος, τα βιβλία αποτελούν πυρήνες μόρφωσης και παιδείας. Είναι θλιβερό να βλέπεις βιβλιοπωλεία να κλείνουν και ανθρώπους συνεχώς να απασχολούνται με τα κινητά τους. Το κράτος χρειάζεται να δώσει έναυσμα στους πολίτες του για να έρθει σε επαφή με το πολιτισμό του και με τις τέχνες.
Θέλω να βλέπω τα πράγματα αισιόδοξα και να πιστεύω πως θα υπάρξει μεγαλύτερη επαφή του κοινού με τις τέχνες. Άλλωστε σε εποχές κρίσης οι τέχνες και ο πολιτισμός αποτελούν το καταφύγιο του ανθρώπου που θέλει να προοδεύσει.
2. Ευγενία Αγγελοπούλου
Ως μαθήτρια Γ 'Λυκείου, εκπρόσωπος της νέας γενιάς, έχω σχηματίσει την άποψη ότι πρέπει να επικεντρωθούμε στο θέμα της παιδείας και μέσα και έξω από τις σχολικές-πανεπιστημιακές αίθουσες. Διότι μόνο με τη σωστή γνώση και παιδεία αυτός ο τόπος θα πάει μπροστά. Στο μελλοντικό 2030 ας μην υπάρχουν πια πανελλήνιες και έμμισθα φροντιστήρια αλλά ένα σύστημα που δεν καταδικάζει τους μαθητές αλλά τους αναδεικνύει. Πραγματικές λύσεις είναι δυσεύρετες αλλά ο καθένας μας μπορεί να συμφωνήσει ότι περισσότερος σχολικός εξοπλισμός και ουσιαστική παιδεία είναι αναγκαία.
3. Νίκος Γεωργιάδης
Ο χρόνος είναι από τους κορυφαίους ανταποδοτικούς παράγοντες της ζωής. Παράγει βιώματα, εμπειρίες και γνώση, αντίστοιχα του τρόπου με τον οποίο τον αξιοποιούμε.
Για να απαντηθεί λοιπόν η ερώτηση που τίθεται για το πώς θα διαμορφώνεται η πραγματικότητα στην Ελλάδα μετά από 14 χρόνια από σήμερα, θα πρέπει να παρατηρηθεί ο τρόπος που ξοδεύουμε τον χρόνο μας σαν σύνολο στο παρόν.
Βιώνουμε μια κατάσταση, προϊόν της αρρωστημένης άποψης για την πολιτική που διαρκεί εδώ και δεκαετίες, κατά την οποία πάντα σαν κοινωνία διχαζόμασταν πιστεύοντας η κάθε πλευρά ότι έχει το απόλυτο δίκιο. Πάντα έφταιγε το αντίπαλο δέος, οι περίεργες καταστάσεις και η κακώς μεταφρασμένη πονηράδα του Έλληνα. Την αναφορά αυτή την κάνω διότι ακόμη και σήμερα, σε ημέρες που η χώρα ψυχορραγεί οικονομικά και κοινωνικά, αντί να βρούμε έναν κοινό τόπο σαν εφαλτήριο για κάτι καλύτερο, αντί να αξιοποιήσουμε και να εκτιμήσουμε τον χρόνο προς όφελος μας, αδιαφορούμε για την δραματική διαρροή εγκεφάλων και ανθρώπινου δυναμικού, βλέπουμε σε επανάληψη πολιτικές αψιμαχίες άλλων δεκαετιών και το χειρότερο, πιστεύουμε πως όλη η υφήλιος έχει το βλέμμα της στραμμένο πάνω μας. Λυπάμαι αν θα πρέπει να ανατρέψω μια εικόνα που έχουν περάσει στην κοινή γνώμη πολιτικοί και media, αλλά μόνο όταν έρχεται ο λογαριασμός ασχολούνται με εμάς. Κατά τα άλλα καρφί δεν τους καίγεται.
Η παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα είναι σε μια κρίσιμη στιγμή με τους παίκτες εκατέρωθεν να είναι έτοιμοι όχι απλώς να παρατήσουν την παρτίδα του παιχνιδιού, αλλά να αναποδογυρίσουν τη σκακιέρα με ό,τι είδους βίαιο ξέσπασμα φέρει αυτή η συμπεριφορά. Και μέσα σε όλο αυτό το αποσταθεροποιημένο περιβάλλον, οι εκπρόσωποι της πολιτικής ζωής -με συμπεριφορές κατώτερες των περιστάσεων- δυσχεραίνουν την κατάσταση. Εντός κι εκτός Ελλάδος, ο καθένας ακολουθεί το προσωπικό του μονοπάτι. Έννοιες όπως συνεργασία και κοινό όφελος έχουν εξαφανιστεί και κυριαρχεί η εκμετάλλευση του φόβου προς το άγνωστο και το ξένο -από ό,τι διαφαίνεται για ψηφοθηρικούς λόγους. Θα είναι ο μετανάστης, θα είναι ο πρόσφυγας, ο ομοφυλόφιλος ή ο αλλόθρησκος; Η απειλή για το τί φέρει το άγνωστο μαζί του, πάντα έλεγχε τα πλήθη.
Για εμένα λοιπόν τα 14 χρόνια, που θέτει σαν ερώτημα το TedX, θα κριθούν από την παιδεία που θα λάβουν τα σημερινά παιδιά (αυριανοί πολίτες). Όχι τόσο με την έννοια της εκπαίδευσης και των γνώσεων αλλά με την προώθηση κάποιας βάσης αρχών που θα διαπλάσει τους χαρακτήρες τους. Αν θα μου έδινε κάτι ελπίδα για τις επόμενες γενιές θα ήταν να είναι ικανοί οι πολίτες να ορίζουν κοινές προτεραιότητές και στόχους. Να κατανοήσουν την αξία του ουσιαστικού διαλόγου, του σεβασμού και της κριτικής σκέψης. Να υπάρχει το έδαφος για μια εθνική συνεννόηση, κάτι που για να επιτευχθεί πρέπει από τώρα να διδαχτεί η λογική του κοινού τόπου στις διαφορετικές οπτικές, κι όχι η δαιμονοποίηση της άλλης άποψης. Με λίγα λόγια καλό θα είναι να δομηθεί ένα σύστημα παιδείας με πυλώνες:
— Την ατομική υπευθυνότητα
— Την παραγωγική ομαδικότητα
— Την κριτική σκέψη
— Την γνώση και την εμπειρική εφαρμογή της
Και εννοείται πως το υποτιθέμενο αυτό σύστημα θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από μια συνάφεια σε όλη την δομή του και μια σταθερή εφαρμογή στο πέρασμα του χρόνου, ώστε ο/η μαθητής/τρια να ωριμάζει με κάποιες σταθερές αρχές στο περιβάλλον του.
Φαντάζομαι ότι θέτω υψηλούς στόχους. Τόσο για το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα όσο και για το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα. Και φοβούμαι πως κατά βάθος ένα τέτοιο είδος πολίτη δεν θα είναι και πολύ συμπαθές σε ό,τι ορίζεται ως "εξουσία". Αλλά αφού δοκιμάσαμε όλες τις τακτικές για να αντιμετωπίσουμε την παρούσα κατάσταση, αφού τους κατηγορήσαμε όλους κι όλα, δεν χάνουμε τίποτα να δούμε -με φαντασία και τόλμη- την εναλλακτική ιδέα της ευθύνης που φέρει η πολιτεία για την εξέλιξη του ατόμου.
4. Μαρία Ραβιόλου
"Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που πιστεύουν στα όνειρα" τους διάβασα σε έναν μισογκρεμισμένο τοίχο στην Γερμανία.
Σχεδόν κάθε μέρα που περνάει όλο και πιο πολύ δυσκολεύομαι να εφαρμόσω αυτό το απόφθεγμα . Όχι γιατί τα όνειρα μου είναι άπιαστα αλλά γιατί από την μέρα που το διάβασα κάνω όλο και περισσότερα. Περπατάω και ονειρεύομαι. Κάνω όνειρα για τις σπουδές μου, όνειρα για την δουλειά μου, όνειρα για τους φίλους μου με τους φίλους μου, όνειρα για τον άνθρωπο μου ακόμα και όνειρα για τους πολιτικούς της χώρας μου. Ενώ κάθομαι στο λεωφορείο η φαντασία μου αρχίζει έναν τρελό χορό . Φαντάζομαι έναν οδηγό ορεξάτο χαρούμενο χαμογελαστό από αυτούς που βάζουν μουσική στις 7 το πρωί όταν πήγαινες σχολείο με τα μάτια κλειστά μέσα στην γκρίνια και ενώ και εσύ μέσα σου χαιρόσουν που σου χάλαγε αυτό το χάλια πρωινό τον έβριζες γιατί βλέπεις έχουμε μάθει αλλιώς. Ο κόσμος γύρω μου θα ήθελα να ήταν πραγματικά ευτυχισμένος και ακόμα και οι άνθρωποι που δεν τα καταφέρνουν με την προσωπική τους ευτυχία θα ήθελα να ήταν αυτοί ευτυχισμένοι με την ευτυχία των άλλων. Άλλο όνειρο μου είναι να μπορώ να μεγαλώσω τα παιδιά μου σε μία κοινωνία με αξίες που δεν θα τους αφαιρούσαν την ελευθερία. Την ελευθερία του να δημιουργούν το δικό τους προσωπικό στυλ, την ελευθερία του να επιλέγουν αυτά τι είδος μαθητές θα γίνουν, την ελευθερία να έχουν στο πλευρό τους τον άνθρωπο που θα τα κάνει χαρούμενα χωρίς να σκέφτονται ότι είναι άσχημος,όμορφος,χοντρός,αδύνατος,γυναίκα ή άνδρας και όλα αυτά χωρίς καμία επικριτική ματιά. Και σήμερα θα μπορούσε να πει κανείς ότι ζούμε σε μία ελεύθερη κοινωνία. Συμφωνώ. Οι γυναίκες έχουν ψήφο, οι άντρες μπορούν να ξυρίζουν τα πόδια τους, τα άτομα με ειδικές ικανότητες έχουν την δυνατότητα να κυκλοφορούν στον δρόμο και ακόμα και οι γκέι μπορούν να παντρευτούν . Έχουμε αρκετή δουλειά να κάνουμε για να γίνουμε μία ελεύθερη Ελλάδα της αγάπης. Βάζω το 2030 ως την χρονιά της πραγματοποίησης των ονείρων μου και αρχίζω να παλεύω για αυτά.
Οι νικητές θα ενημερωθούν με email.
σχόλια