Η ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ παύουμε να είμαστε ελεύθεροι αλλά έρμαια των χειρότερων ενστίκτων μας, είναι η στιγμή που θεωρούμε και πείθουμε τον εαυτό μας ότι είναι ανώτερος από τους άλλους. Από εκεί κι έπειτα πυροδοτείται μια αλυσιδωτή αντίδραση σκέψεων υπερίσχυσης, που τρέφει τα αισθήματα θυμού και αλαζονείας.
Αυτά τα συναισθήματα πυροδοτούν μια μεγαλύτερη ιδέα. Την ιδέα ότι μπορούμε να υπερισχύσουμε έως και να εξαφανίσουμε τον διπλανό μας. Την ιδέα πως όποιος δεν ανταποκρίνεται σε αυτό που θεωρούμε λογικό ή ορθό μπορεί να υποφέρει. Την ιδέα ότι είμαστε οι υπεύθυνοι τιμωροί όλων των ανθρώπων που ενστερνίζονται μια «αλήθεια» διαφορετικής από τη δική μας. Μα, από πότε η «αλήθεια» μας είναι και η καθολικά αποδεκτή αλήθεια; Ή από πότε ο κόσμος των ματιών μας είναι ο ορθός και υποχρεωτικός φακός για τα μάτια των άλλων;
Αν νομίζεις πως οι αντιλήψεις σου είναι οι μόνοι κανόνες, μάλλον ζεις με ψευδαισθήσεις. Μάλλον οι παρωπίδες σου δεν σου διασφαλίζουν ένα ευρύ οπτικό πεδίο, αλλά ένα μονομερές, περιορισμένο, ίσως, και άχρωμο πεδίο. Μάλλον δεν σου επιτρέπουν να αντικρίσεις την πραγματικότητα παρά μόνο έναν κόσμο με δίπολα ασπρόμαυρα. Η μόνη λύση, μάλλον είναι να έρθεις αντιμέτωπος με την μόνη αλήθεια. Και αυτή είναι ότι αν κάτι στο μυαλό σου δεν φιλτράρεται ως φυσιολογικό δεν σημαίνει ότι είναι προβληματικό ή ότι δεν υφίσταται ή ότι πρέπει να τιμωρηθεί.
Αυτή η αλήθεια, όμως, σε μια μάζα από κατεξοχήν εγωκεντρικά πλάσματα πονάει. Και όταν δεν είμαστε σε θέση να αποδεχτούμε ότι δεν είμαστε «οι μοναδικοί» σε τούτο εδώ τον κόσμο, υπάρχει πρόβλημα. Πρόβλημα που εμφανίζεται με την σκέψη ότι είμαι ανώτερος των άλλων και εκφράζεται παραβλέποντας ή αγνοώντας ότι τα όρια της ελευθερίας μου φτάνουν ως εκεί που δεν αθετούν τα όρια των γύρω μου.
Όταν ζεις ξεπερνώντας τα σύνορα του «χωραφιού σου», συνήθως, καταλήγεις άκριτα σε πράξεις ανελέητες, βάναυσες και απάνθρωπες. Ασκείς ότι μέσο ή εξουσία διαθέτεις στα χέρια σου. Θερίζεις ότι κινείται μπροστά σου. Παραβιάζεις τα όρια των συνανθρώπων σου. Καταπατάς τα δικαιώματα τους. Ποδοπατάς τις ψυχές τους. Καταστρέφεις τις ζωές τους. Δημιουργείς μια ακόμα ρωγμή, μια ακόμα πληγή στη γη και στους κατοίκους της.
Το τρομακτικό σε όλα αυτά είναι ότι υφίστανται ακόμα και τώρα. Εν έτει 2020, τα αυτονόητα τελικά δεν είναι και τόσο αυτονόητα. Εξακολουθούν να διαδραματίζονται γεγονότα για τα οποία η κοινωνία αγωνίζεται πολλά χρόνια, θίγει και καταδικάζει επανειλημμένα. Και είναι τρομακτικό, πράγματι, να υπάρχουν άνθρωποι που τολμούν να ζουν έτοιμοι να στερήσουν τη ζωή σου. Άνθρωποι που δεν διστάζουν να δημιουργήσουν πόλεμο, να δολοφονήσουν ή να σκοτώσουν κρυμμένοι πίσω από μια στολή που φοράνε, από ένα σήμα που φέρουν, από μια εντολή που τους δόθηκε, από μια εξουσία που έχουν, από μια παρωχημένη ιδέα ριζωμένη στο μυαλό τους.
Άραγε μπορούμε να ζούμε χωρίς φόβο; Άραγε μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι, τελικά;
