ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα ήθελα να έβρισκα έναν άνθρωπο που να τον καταλαβαίνω και να με καταλαβαίνει, όσο είναι εφικτό κάτι τέτοιο ανάμεσα σε δυο ανθρώπους. Και να πηγαίναμε απόψε μια βόλτα. Και αύριο στη θάλασσα. Ίσως και διακοπές για λίγες μερούλες. Κάπου ήσυχα. Το βράδυ, να καθόμασταν στο μπαλκόνι ενός μικρού δωματίου ακούγοντας τη θάλασσα και να του αράδιαζα όλες τις γενικές και αόριστες αστρονομικές πληροφορίες που ξέρω απ' τα ντοκυμαντέρ. Και να ενθουσιαζόμασταν μαζί με τα αστέρια, τις μαύρες τρύπες και τον περίεργο πυρήνα κάποιου πλανήτη. Μετά να μου μιλούσε εκείνος για κάτι που αγαπάει και να τον άκουγα με αφοσίωση χωρίς να βγάζω κιχ, χάνοντας κάπου κάπου τον ειρμό επειδή χάζευα τα μάτια του που λάμπουν καθώς μιλάει. Μετά να κοιμόμασταν στα παγωμένα άσπρα σεντόνια, με τον κλιματισμό να βουίζει. Να ξυπνούσαμε νωρίς από μόνοι μας, για καφέ και τσιγάρο στο μπαλκόνι να πάρει μπρος το μυαλό μας. Μετά στη θάλασσα πάλι. Δεύτερος καφές. Βουτάμε, τη μια πλατσουρίζουμε σαν να είμαστε 10 χρονών, την άλλη επιπλέουμε σαν να είμαστε 70. Έξω, διαβάζει ο καθένας το βιβλίο του για λίγο, ή απλά χαζεύει. Δε μιλάμε συνέχεια. Γενικώς δεν μιλάμε συνέχεια και μας αρέσει αυτό. Έτσι περνάμε τις μέρες μας ήσυχα, μαζί, ακόμη και μες στην απόλυτη σιωπή, γιατί ο ένας καταλαβαίνει τον άλλον τόσο πολύ που έχουμε όλα τα καλά της συντροφιάς και όλα τα καλά της μοναξιάς ταυτόχρονα. Κάτι τέτοιο θα ήθελα να ζήσω. Τα καλά της μοναξιάς από μόνα τους συνειδητοποίησα ότι είναι πολύ κουραστικά. Αλλά τα συνήθισα.