ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπερα σας. Ειμαι 20 ετών και η μονη "σχέση " που εχω κανει ηταν μια τοξικη παλαιότερα που δεν ολοκληρώθηκε φυσικα οπως καμια. Πλεον εχω πολυ καιρο να βγω με καποιον εστω και για απλη γνωριμία και η αλήθεια ειναι οτι κατα βάθος μονη μου το αποφεύγω. Ολοι με ρωτανε πως γίνεται να μην ειμαι με κάποιον,οχι επειδη εχω κανενα υπέροχο παρουσιαστικο,αλλα επειδη φαινομενικά σε παρεες ειμαι παρα πολυ άνετη,δυναμικη και ανεξάρτητη. Οταν ομως αισθανομαι κατι για καποιον ενω εξακολουθώ να διατηρώ ενα δυναμικό προφίλ ακομα κι αν λύγισω μπροστά του,στεναχωριέμαι πολύ εύκολα με το παραμικρό. Εμφανίζω ταχυκαρδία κατευθείαν μολις κατι με πληγωσει και κλαιω,ενω στο ατομο απέναντι μου απλα ισως πεταξω 2-3 σπόντες πριν το αποχαιρετήσω μια και καλη απο την ζωη μου. Πραγματικα οσο περνάει ο καιρος και ασχολουμαι με τον εαυτό μου θυμαμαι τα κλάματα και το ποσο στεναχωρημένη ημουν και δεν μου φανταζει λογικο γιατι μου συμβαίνει και με ατομα που δεν φαινομενικα δεν εχουμε καποιο αμοιβαιο συναισθηματικό δέσιμο. Αν δεν το βιωσω το αρνητικο συναίσθημα ετσι υπερβολικά και απλα το θαψω,δεν μου περνάει εύκολα. Εχω κουραστει ομως να στεναχωριέμαι τόσο πολυ για κατι ασήμαντο μονο και μονο για να το ξεπεράσω. Παντα στην ζωη μου ξεπερνουσα τον πονο με περισσότερο πονο και τον βιωνα μεχρι πραγματικα να μην με ποναει αλλο ψυχικα .Οσο περνάει ο καιρος βλεπω οτι αυτο όχι μονο δεν με βοηθάει, αλλα ισα ισα με αποδυναμώνει ολο και πιο πολύ. Και οταν φτανω στο αντίθετο ακρο,της αναισθησίας και εκείνο το βιώνω στο έπακρο με αποτελεσμα να απωθω και ομορφα συναισθήματα. Δεν γνωριζω πως να το αντιμετωπίσω ολο αυτο..