ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήθελα και εγώ να δώσω ένα αισιόδοξο μήνυμα καθώς γνωρίζω οτι πιθανόν διαβαστεί από νέους ανθρώπους με αφορμή μία περίοδο της ζωής μου η οποία και αποτελεί παρελθόν χάρις των ανθρώπων οι οποίοι με αγαπούν και με βοήθησαν. Η μνήμη μου γυρνάει πολλά χρόνια πίσω ήταν φθινόπωρο του 2008 και εγώ έφηβη μόλις πρώτη γυμνασίου τότε είχα λαχτάρα και το άγχος του κάθε εφήβου να γνωρίσω το νέο μου σχολείο να κάνω καινούργιες παρέες να είμαι ελκυστική και για το άλλο φύλο, να είμαι καλή στα μαθήματα γιατί πάντα με αυτό είχα μια λόξα τρομάρα μου είχα σε όλα πολύ καλούς βαθμούς. Ήμουν τελειομανής πάντα. Οι γονείς μου αν και έξω έδειχναν πολύ ευτυχισμένοι στην πραγματικότητα δεν ήταν στο σπίτι καθημερινά καυγάδιζαν. Εγώ όπως είπα και πρίν ήθελα στο νέο μου σχολείο να είμαι όμορφη και πιο αδύνατη καθώς είχα 2-3 κιλάκια παραπάνω έτσι σκέφτηκα να κάνω δίαιτα να τα χάσω. Οι γονείς μου εκείνη την περίοδο καυγάδιζαν οπότε βρήκα ευκαιρία καθώς η προσοχή τους ήταν στραμμένη αλλού. Με στερήσεις φαγητού, μετρώντας την κάθε μπουκιά που έτρωγα και τις θερμίδες νόμιζα οτι τα είχα καταφέρει. Πράγματι έχασα πολύ γρήγορα τα επιθυμητά κιλά και όλοι μου έλεγαν πόσο όμορφη ήμουν. Εγώ όμως δεν ήθελα να μείνω εκεί ήθελα να χάσω κι άλλο κιάλο κιάλο. Κάθε φορά έδινα υπόσχεση στον εαυτό μου ένα ακόμα αλλά ποτέ δεν σταματούσα. Οι άνθρωποι οι δικοί μου όταν έχασα τα πρώτα 5 κιλά είχαν αρχίσει να ανησυχούν μου έλεγαν να φάω κάτι γιατί είχα αρχίσει να αδυνατίζω επικύνδινα. Τα βράδια έτρωγα ένα μήλο μόνο και ένιωθα και ενοχές καθώς σκεφτόμουν οτι θα παχύνω με τη ζάχαρη που είχε. Τα πρωινά ξυπνούσα κουρασμένη με πόνους στα κόκαλα ναυτία και εξαντλημένη, κοιταζόμουν στον καθρέπτη είχα χάσει πολλά κιλά είχα γίνει σκιά του εαυτού μου, όμως παρόλα αυτά ένιωθα χοντρή. Πέρασε πολύ μεγάλο διάστημα οι γονείς μου ανήσυχοι να με τρέχουν από γιατρό σε γιατρό και σε ψυχολόγους. Κανένα αποτέλεσμα. Εγώ να χάνω κιλά συνέχεια και να κάνω εμετούς. Ήθελα να φάω αλλά μετά από ένα σημείο δεν μπορούσα. Ενα πρωί λιποθύμησα όταν πήγαινα σε κάποιο ψυχολόγο και έτσι μπαίνω στο νοσοκομείο της πόλης μου(να σημειώσω οτι είμαι από επαρχία). Ακολουθούν επανειλειμμένες εξετάσεις νοσηλεία 3μηνών και τροφή με καθετήρα πολύ επώδυνα όμως πλέον δεν υπήρχε επιστροφή η καρδιά μου είχε πάψει να λειτουργεί σωστά όπως και τα υπόλοιπα όργανα είχα φθάσει 24 κιλά. Οι γιατροί απελπισμένοι οι γονείς μου τα βράδια να προσπαθούν ν φανούν δυνατοί αλλά έκλαιγαν κάθε βράδυ νομίζοντας οτι κοιμόμουν αλλά τους άκουγα και σπάραζε η καρδιά μου. Είχα πάρει μερικά κιλά και ένιωθα καλύτερα αλλά δεν ήταν αρκετά. Έτσι αποφάσισαν οι γιατροί να με στείλουν σε ειδικό τέτοιο τμήμα στην Αθήνα όπως και έγινε. Εγώ μέσα από το νοσοκομείο ανυπομονούσα να τελειώσει αυτός ο εφιάλτης να γυρίσω στους φιλους μου την παρέες μου και την καθημερινότητα μου. Πήρε 1 χρόνο να γίνει αυτό. Νοσηλεύτηκα 10 μήνες στην Αθήνα με καθημερινή παρακολούθηση. Πήρα αρκετά κιλά. Πήγαν όλα κατευχήν με φυσικά τη βοήθεια και των γονιών μου. Έφτασε η στιγμή που περίμενα και πήρα εξιτήριο η χαρά μου δεν περιγράφονταν εκείνη την ημέρα. Ημουν πολύ καλά ένα χαρούμενο υγιής παιδί. Επέστρεψα και στο σχολείο. Πέρασαν 2 χρόνια μετά. Μεγάλωσα αλλά δυστυχώς ο ίδιος εφιάλτης επέτρεψε ξανά στα 16 μου τότε ξανά τα ίδια πάλι νοσηλείες πάλι γιατροί νοσοκομεία. Κράτησε όλη αυτή η κατάσταση 8 μήνες βγήκα ξανά νικήτρια. Πλέον είμαι 24 έχω τελειώσει τη νομική σχολή και νιώθω ευγνώμων που τα κατάφερα.Είμαι συνειδητοποιημένη γνωρίζω πως ο χαμένος χρόνος δεν μπορεί να γυρίσει πίσω αλλά η ζωή κυλάει τόσο γρήγορα. Μην αφήνετε κανέναν να σας χαλάει την ψυχολογία και το χαμόγελό σας. Ακόμα και μέσα από αυτή την ιστορία πήρα πράγματα κατάλαβα ποια είμαι, ένιωσα την αγάπη των δικών μου ανθρώπων να με περιβάλλει. Στάθηκα τυχερή που όλο αυτό δεν μου άφησε κουσούρι. Αν γυρνούσα το χρόνο πίσω δεν θα ήθελα να το είχα ζήσει και εύχομαι κανείς να μην το ζήσει ποτέ.Παρόλα αυτά αν έχετε κάποια από τα παραπάνω συμπτώματα να θυμηθείτε να ζητήσετε έγκυρα βοήθεια χωρίς ντροπή και να ξέρετε οτι η αγάπη όλα μπορεί να τα ξεπεράσει και η δική σας επιμονη φυσικά