Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην πόλη των Χανίων, στην περιοχή της Νέας Χώρας, σε ένα περιβάλλον σαν αυτό που θα έπρεπε να έχει κάθε παιδί. Με τους γονείς του και τους παππούδες του, που πάντα το προστάτευαν. Το περιβάλλον που μεγάλωσα θεωρώ ότι ήταν το ιδανικό για να με εξοπλίσει γι' αυτά που θα συναντούσα στη ζωή.
• Αυτό που θυμάμαι, γενικότερα, από την παιδική μου ηλικία είναι ότι πάντα είχα μια λατρεία στην ταχύτητα και μια τεράστια λατρεία στη θάλασσα, που τυχαίνει να είναι μπροστά στο σπίτι μου. Κάθε μέρα, παίζοντας με τους φίλους μου, παίρναμε τα βατραχοπέδιλά μας και με την «ομάδα ΟΥΚ» που είχαμε κάναμε καταδύσεις από τους βράχους. Ήμουν ένα παιδί ζωηρό, που έπεφτε και χτυπούσε, αλλά είχε μαζί του τους φίλους του, μια στρατιά, που τσακώνονταν με τα άλλα παιδάκια κι έπαιζαν ποδόσφαιρο. Ήταν μια πολύ ωραία γειτονιά που είχε καλά παιδιά.
• Το όνειρό μου ήταν να γίνω βατραχάνθρωπος, να μπω στο ναυτικό και μέχρι τα βαθιά γεράματα να είμαι μέσα στο νερό. Φανταζόμουν ότι το νερό δεν θα έλειπε ποτέ από τη ζωή μου.
• Η πρώτη μου επαφή με το κολύμπι ήταν όταν ήμουν πέντε ετών. Με πήγαν οι γονείς μου στο κολυμβητήριο της πόλης, που είναι 500 μέτρα από το σπίτι, κι εκεί ξεκίνησε η κολυμβητική σταδιοδρομία μου. Έλαβα μέρος σε πολλά κολυμβητικά πρωταθλήματα κι ας μην ήμουν γρήγορος κολυμβητής. Ωστόσο, είχα φτάσει να είμαι τρίτος στο Παγκρήτιο Πρωτάθλημα.
Αυτό που με έχει μάθει η ζωή είναι η σημασία του ρήματος «ζω». Πόσα άλλα ρήματα είναι κάτω από αυτό το ρήμα που το συντελούν, που το ολοκληρώνουν, που το κάνουν να έχει τη σημασία που έχει; Τα πάντα στη ζωή στηρίζονται σε κάποια άλλα που τα βοηθούν να είναι αυτό που είναι: ανθρώπους, πράγματα, μέχρι και λέξεις.
• Στη Γ' Γυμνασίου ξεκίνησα το πόλο. Εκεί ήρθαν οι πραγματικά μεγάλες διακρίσεις, γιατί διακριθήκαμε στους παίδες, στους εφήβους, στους νέους και κατακτήσαμε τα πρωταθλήματα εκείνων των ετών. Οι γονείς μου με στήριξαν πάρα πολύ, γιατί από μικρός ήμουν καλός σε αυτό που έκανα. Μπορεί να μην έπαιρνα χρυσό μετάλλιο στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα της Κολύμβησης, αλλά ήθελα να ασχοληθώ πολύ με το νερό και δεν μου επέτρεψαν ποτέ να διακόψω το άθλημα.
• Το ατύχημα έγινε έξω ακριβώς από το κολυμβητήριο. Πολλοί δεν το ξέρουν αυτό. Έβγαλα πρόσφατα μια φωτογραφία μέσα στο νερό, που είναι η προσωπική μου ευχαριστία προς την πισίνα, προς το νερό γενικότερα, γιατί επί της ουσίας δεν με άφησε ποτέ να βουλιάξω. Στο κολυμβητήριο που πάω από παιδί έμαθα να κολυμπάω, έμαθα να διακρίνομαι, έμαθα να νικάω, έμαθα να χάνω, έμαθα τα πάντα στη ζωή μου. Έξω από το κολυμβητήριο, κάποια χρόνια μετά, έχασα την ικανότητά του να περπατάω, όταν όμως ξαναμπήκα στο νερό, στο συγκεκριμένο κολυμβητήριο, ξεκίνησα να κολυμπάω πάλι και μου έδωσε εκείνο που μου πήρε απ' έξω. Αλλά μου το έδωσε σε μια διαφορετική μορφή, πιο δυνατή, μου έδωσε την ικανότητα να κάνω τους άλλους να περπατούν και μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, να παραδειγματίζονται από τη ζωή μου, από αυτά που κάνω. Τα οποία εγώ μπορεί να μην τα θεωρώ τεράστια ή μεγάλα, ή παραδείγματα ζωής, όμως κάποιοι τα βλέπουν τεράστια, τα βλέπουν ως άθλους. Και σίγουρα δεν θα είμαι εγώ αυτός που θα υποβαθμίσω αυτό που βλέπουν. Αν αυτό είναι που τους δίνει όρεξη για ζωή, τότε να τους βοηθήσω να το καταλάβουν εντονότερα.
• Ξεκίνησα να μπαίνω στην πισίνα έναν χρόνο μετά το ατύχημα, το 2008. Αυτό που μου έδωσε δύναμη δεν ήταν άλλο από την απόφαση που πήρα ο ίδιος να συνεχίσω να ζω. Δεν είναι τόσο μεγάλη όσο το φαντάζεστε. Δεν θέλει τόσο πολλή δύναμη. Είναι απλώς μια επιλογή. Είχα να επιλέξω ανάμεσα στο να είμαι αδύναμος, να κάθομαι στο σπίτι μου και να περιμένω τη μέρα που θα πεθάνω, και στο να πάω με τους δυνατούς και ό,τι και να κάνω στη ζωή μου να με δυναμώνει, να με κάνει να αντιλαμβάνομαι πιο έντονα την ίδια τη ζωή. Άλλαξε η ζωή μου, αλλά με εμψύχωνε ο ίδιος μου ο εαυτός. Εκείνες τις δύσκολες στιγμές, κάθε άνθρωπος το μόνο που έχει για να βοηθηθεί είναι ο εαυτός του. Πρέπει να υπάρχει αρχικά ο εαυτός σου για να σε βοηθήσουν στη συνέχεια η οικογένεια και οι φίλοι σου. Όπως λέω συχνά, το αριστερό μου πόδι, το πόδι της καρδιάς, είμαι εγώ στη ζωή μου. Το δεξί πόδι είναι η οικογένεια και οι φίλοι μου, αυτοί έκαναν τα «πόδια» μου που με βοήθησαν να ξανασηκωθώ.
• Η ασχολία μου με τον αθλητισμό θεωρώ ότι ήταν η καλύτερη λύση. Ο αθλητισμός, γενικότερα, είναι πανάκεια όλων των προβλημάτων. Ακόμα και τα ψυχολογικά σου να 'χεις, το νερό, ή σε ό,τι σου αρέσει να κάνεις που αφορά τον αθλητισμό, νομίζω ότι σε βοηθάει πάρα πολύ. Σ' εμένα έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο, για να μπορέσω να βοηθήσω το σώμα μου να επανέλθει στην προηγούμενη φυσική του κατάσταση και να μπορώ να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Ο αθλητισμός σίγουρα μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο.
• Η πορεία μου προς τους Παραολυμπιακούς του Λονδίνου του 2012 και του Ρίο ήταν εμπειρία ζωής. Είναι οι μεγαλύτερες διοργανώσεις στις οποίες μπορεί να συμμετάσχει ποτέ ένας αθλητής και το μόνο που μπορείς να αποκομίσεις είναι πολύ δυνατές εμπειρίες, όχι μόνο στο κολύμπι αλλά και στη ζωή σου. Δυστυχώς, τα πράγματα δεν πήγαν όπως ήθελα, γιατί σαν άνθρωπος είμαι τόσο μανιακός όταν κάνω κάτι, που βάζω τα δυνατά μου απ' την αρχή, έτσι στο τέλος μου είχαν μείνει λιγοστές δυνάμεις για την πρώτη θέση. Αλλά δεν πειράζει, αλήθεια, γιατί, όπως μου έχει πει και ο προπονητής μου, «αν είχες πάρει το χρυσό το 2012, ίσως να είχες πάψει να προσπαθείς». Και ποιος είναι ο πραγματικά ζωντανός σε αυτήν τη ζωή: αυτός που προσπάθησε μία φορά και τελείωσε ή αυτός που συνεχίζει να προσπαθεί, μέχρι να κλείσει τα μάτια του; Αυτό με βοήθησε να αλλάξει η αντίληψή μου για τη ζωή. Αυτές οι αποτυχίες μού έφεραν στην ουσία επιτυχίες. Θεωρώ πως αποτυγχάνοντας, πέτυχα. Και είμαι πάρα πολύ περήφανος γι' αυτό. Για τις στιγμές που απέτυχα. Και ευτυχώς που απέτυχα, για να μάθω να προσπαθώ.
• Μακάρι να μπορούσε ο εαυτός μου τώρα, το 2020, να δώσει ένα μήνυμα στον εαυτό μου τη χρονιά που χτύπησα, στα 18 μου, και να μην ήταν ανάγκη να πάθω αυτό το ατύχημα. Που μπορεί να ήταν επίπονο για μένα, αλλά ακόμα πιο επίπονο ήταν για τους ανθρώπους που με αγαπούσαν γύρω μου. Αυτό θα ήθελα να αποφύγω. Θα ήθελα να μην είχε γίνει αυτό το ατύχημα, το οποίο ναι μεν εγώ μετέτρεψα σε ευτύχημα, αλλά δεν είναι ανάγκη κάθε άνθρωπος να φτάνει σε ένα τέτοιο σημείο για να καταλάβει την αξία της ζωής. Ήμουν παιδί όμως, και ποιο παιδί μπορεί στα 18 του να αντιληφθεί ό,τι ένας τριαντάχρονος; Κανένα. Ό,τι έγινε, έγινε και ο χρόνος δεν αλλάζει.
• Αυτό που μου δίνει ελπίδα, όμως, είναι βλέπω ότι κάθε μέρα μεγαλώνει η εμβέλεια του μηνύματός μου. Καθημερινά να μου στέλνουν μηνύματα και γνωρίζω από κοντά ανθρώπους οι οποίοι βλέπουν την ελπίδα σ' εμένα. Κι όταν βλέπω φερέλπιδες, γίνομαι φέρελπις κι εγώ.
• Ο μεγάλος μου φόβος και ο φόβος που έχω γενικότερα για τους ανθρώπους είναι μήπως πάψουν να ονειρεύονται, να έχουν ελπίδα. Γιατί τα όνειρα επί της ουσίας είναι ελπίδα, κι αυτό δεν θέλω να σταματήσω ποτέ να το κάνω.
• Αυτό που συμβαίνει γύρω μου και με εκνευρίζει πάρα πολύ είναι η φτώχεια. Η φτώχεια που αντιμετωπίζουν κάποιες οικογένειες, που δεν μπορούν να παρέχουν στα παιδιά τους σωστή παιδεία. Γιατί αν δεν είναι ο γονιός δίπλα του, τι παιδεία να λάβει το παιδί; Όταν οι γονείς δουλεύουν όλη μέρα, γυρίζουν κατάκοποι στο σπίτι, πέφτουν ξεροί και δεν έχουν χρόνο να διαβάσουν το παιδί τους, να τσεκάρουν αν έχει κάνει τα μαθήματά του. Με τι παραδείγματα θα μεγαλώσει αυτό το παιδί; Με γονείς που η ζωή, δυστυχώς, δεν τους αφήνει καν να ελπίζουν; Θα μεταδώσουν στο παιδί το ίδιο μήνυμα, ότι δεν υπάρχει ελπίδα για τη ζωή. Έτσι θα μεγαλώσει ως υποτελής. Θέλω να υπάρχουν άνθρωποι που να υπερβαίνουν τα όρια των δυνατοτήτων τους κάθε μέρα και να βρίσκουν την ελπίδα μέσα και στις πιο ερεβώδεις καταστάσεις.
• Τα σημερινά παιδιά τα βλέπω, δυστυχώς, να μεγαλώνουν και να μην παιδεύονται, να γίνονται μαλθακά. Θέλω να είναι σε θέση να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε δυσκολία. Γιατί, δυστυχώς, όταν είναι μαλθακός, εκτός απ' την ελάχιστη αντοχή που έχεις στα χτυπήματα της ζωής, είσαι και υποτελής, υποχείριο. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τον κενό απ' τον πραγματικό λόγο που έχει κάτι να σου πει επί της ουσίας και να βοηθήσει τη ζωή σου. Οι Έλληνες δεν έχουμε παιδεία κι αυτό είναι κάτι που μεγαλώνει τον κίνδυνο του ατυχήματος στη ζωή μας, και μεταφορικά, όσον αφορά κάποια κακή επιλογή λόγω κακής αντίληψης, λόγω έλλειψης παιδείας, και κυριολεκτικά, λόγω έλλειψης ασφάλειας όταν οδηγούμε. Είμαι κι εγώ ένα θύμα της «α-παιδείας», όπως τη λέω, που με οδήγησε στο ατύχημα.
• Μου αρέσει πάρα πολύ να είμαι παρέα με τους φίλους μου. Να πηγαίνω στα σχολεία, μόνος και με την υπηρεσία μου, να μιλάω στα παιδιά, να τα ενημερώνω για τη ασφάλεια στον δρόμο και να προσπαθώ με τον δικό μου τρόπο να τα κάνω καλύτερα. Θέλω να μη βιώνουν αυτό που βιώνουμε εμείς, δηλαδή την έλλειψη παιδείας. Μου αρέσει πολύ που γράφουμε με την Έλενα Θωίδου, τη γυναίκα του προπονητή μου, το δεύτερο βιβλίο. Το πρώτο ήταν ένα παραμύθι με τίτλο Το όνειρο, το καινούργιο θα είναι μυθιστόρημα. Και τα δύο όμως έχουν μέσα το ρήμα «αγαπώ». Αγαπώ τη ζωή μου και είμαι ίσος με όλους, δεν είμαι κατώτερος ούτε καλύτερος από κανέναν.
• Το παραμύθι που έχουμε γράψει με την Έλενα Θωίδου ήταν ένα όνειρο που είχα, που γεννήθηκε μέσα από τις επισκέψεις μου στα σχολεία. Αυτό που κάνω με τα παιδιά ξεκίνησε το 2012, από μια επίσκεψη σε ένα δημοτικό, όταν με κάλεσε μια φίλη δασκάλα να μιλήσω για το πώς είναι να ζεις με ένα αμαξίδιο και να δείξω στα παιδιά ότι δεν υπάρχει κάποια διαφορά ανάμεσα στο «περπατάω» και στο «προχωράω». Και τα δύο αυτά ρήματα είναι το ίδιο, γιατί σημασία έχει να πηγαίνεις μπροστά, όχι το πώς το καταφέρνεις. Ήταν μετά τους Παραολυμπιακούς Αγώνες και ξεκίνησα να λέω στα παιδιά πώς πέρασα εκεί, τι πήρα απ' αυτό, το πώς τα κατάφερα στη ζωή μου και όλα αυτά τα ασήμαντα για μένα, που οι άλλοι τα βλέπουν τεράστια. Κι αυτό δεν θα σταματήσω να το κάνω. Έτσι, λοιπόν, ήθελα να μεγαλώσω το μήνυμά μου, να το γράψω σε ένα βιβλίο και να μεταφέρω τη μανία που έχω για ζωή σε όλα τα παιδιά αλλά και στους μεγαλύτερους, γιατί αυτό είναι το καλό που έχει ένα παραμύθι. Μπορεί να μεταφέρει το μήνυμα στα παιδιά αλλά και στους μεγάλους. Εκμυστηρεύτηκα αυτή μου την επιθυμία στην Έλενα το 2015 κι εκείνη με βοήθησε να γράψουμε το όνειρο. Αυτήν τη στιγμή γράφουμε το καινούργιο, που είναι μυθιστόρημα πλέον, όπου ο ήρωας του παραμυθιού έχει μεγαλώσει και μαθαίνει τη ζωή μέσα από τον έρωτα.
• Η δυσκολία που έχει να αντιμετωπίσει ένας αθλητής που ετοιμάζεται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ελλάδα σήμερα είναι μεγάλη. Υπάρχει αβεβαιότητα, κυρίως λόγω της πανδημίας: θα είναι όλα καλά τον Αύγουστο ή θα χάσουμε κι αυτήν τη χρονιά, όπως την περσινή, και θα προετοιμαστούμε άδικα; Η άλλη δυσκολία είναι σίγουρα οικονομικής φύσεως, γιατί απαιτούνται πολλά χρήματα για να τα βγάλεις πέρα. Κι εγώ, αν δεν είχα χορηγούς ‒γιατί χρειάζομαι χορηγούς, όλο και περισσότερους κάθε χρόνο‒, ίσως να μην κατάφερνα να είμαι στο επίπεδο που έχω φτάσει αυτήν τη στιγμή. Ελπίζω κάποια μέρα η πολιτεία να έχει τη δυνατότητα να μας στηρίξει τόσο, ώστε να μην έχουμε ανάγκη τους χορηγούς. Γιατί, δυστυχώς, η πολιτεία δεν μπορεί να δώσει πολλά αυτήν τη στιγμή. Μην ξεχνάμε ότι η οικονομική κρίση ακόμα καλά κρατεί στην Ελλάδα. Γίνεται μεγάλη προσπάθεια, αλλά δεν μπορούν να βοηθήσουν όσο πρέπει. Βλέπω να γίνονται αθλητικά έργα στα γήπεδα, στα κολυμβητήρια, όμως δεν σημαίνει ότι είναι αρκετά. Χρειάζεται να γίνει ακόμα πάρα πολλή δουλειά.
• Οι στόχοι μου είναι να φέρω όσο το δυνατόν καλύτερη επίδοση στους Παραολυμπιακούς Αγώνες, να τελειώσουμε το βιβλίο και να συνεχίσω τις δράσεις που κάνω που βοηθούν τα παιδιά. Βέβαια, βοηθώντας τα παιδιά, επί της ουσίας βοηθάς όλο τον κόσμο. Αυτές οι δράσεις που αφορούν τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών έχουν φιλανθρωπικό χαρακτήρα, όπως αυτή που κάναμε πριν από λίγες μέρες με το Hellenic Initiatives, μια εκδήλωση που βοηθά να συγκεντρωθούν χρήματα για τις ελληνικές επιχειρήσεις που επλήγησαν από την πανδημία του Covid-19. Μαζεύτηκαν 1.600.000 δολάρια και συνεχίζουν να μαζεύονται. Οι Έλληνες ομογενείς που ζουν σε διάφορα μέρη του κόσμου θέλησαν να βοηθήσουν με τον οβολό τους την Ελλάδα. Πρόσφατα κάναμε και μια δράση για να βρούμε τάμπλετ σε 19 μαθητές της Α' Δημοτικού σε ένα σχολείο της Κρήτης. Από τους 20 μαθητές της τάξης οι 19 δεν είχαν τρόπο να παρακολουθήσουν την τηλεκπαίδευση που πραγματοποιείται τις τελευταίες μέρες λόγω του lockdown. Ανάρτησα την ανακοίνωση στο Instagram και έλαβα πάνω από 200 μηνύματα από ανθρώπους που μου έλεγαν να μου δώσουν το τάμπλετ τους για να το πάω στα παιδιά. Ευτυχώς, μετά από αυτό μια μεγάλη εταιρεία έστειλε και στα 19 παιδιά τα τάμπλετ που χρειάζονταν. Είναι σημαντικό 19 παιδιά να έχουν τη δυνατότητα να συνεχίσουν τα μαθήματά τους αυτήν τη δύσκολη περίοδο. Και τι έμαθαν; Ότι υπάρχει ελπίδα σε αυτόν τον κόσμο. Γιατί δεν μαθαίνει μόνο από τα μαθήματα ένα παιδί, μαθαίνει και μέσα από κινήσεις σαν κι αυτή.
• Ένα ακόμα πράγμα που θα ήθελα να καταφέρω στο μέλλον είναι να φτιάξω έναν δικό μου οργανισμό που θα παρέχει βοήθεια οικονομική στα παιδιά που δεν έχουν τη δυνατότητα να εξοπλιστούν με τα στοιχειώδη, όσα χρειάζονται για το σχολείο, και, το σημαντικότερο, για να καλύψουν τις ανάγκες τους σε ιατρική περίθαλψη, ένδυση, φαγητό. Ευελπιστώ να βρω στο άμεσο μέλλον έναν άνθρωπο που να έχει τη δυνατότητα να τον στήσουμε μαζί.
• Δεν μου αρέσει να με αποκαλούν «motivational speaker», γιατί ο καθένας αυτοαποκαλείται έτσι στις μέρες μας. Ποιος μπορεί, όμως, να παίρνει την ευθύνη για τη ζωή αυτού που τον ακούει; Θα έλεγα ότι εγώ θέλω να συνομιλώ με τους άλλους.
• Αυτό που με έχει μάθει η ζωή είναι η σημασία του ρήματος «ζω». Πόσα άλλα ρήματα είναι κάτω από αυτό το ρήμα που το συντελούν, που το ολοκληρώνουν, που το κάνουν να έχει τη σημασία που έχει; Τα πάντα στη ζωή στηρίζονται σε κάποια άλλα που τα βοηθούν να είναι αυτό που είναι: ανθρώπους, πράγματα μέχρι και λέξεις.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
σχόλια