ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 23 ετών και στα 20 μου γέννησα μια πανέμορφη κόρη... Είμαι από επαρχία... συγκεκριμένα από την Ρόδο....με τον σύντροφό μου γνωριστήκαμε ένα βράδυ σε μια κοινή παρέα... τότε ήμουν 17 ετών και μόλις είχα τελείωση το λύκειο..στην αρχή όλα ήταν πολύ όμορφα μεταξύ μας, με πρόσεχε, νοιαζόταν για εμάς...μετά όσο περνούσε ο καιρός αυτό άρχισε να αλλάζει...θα μου πείτε γιατί δεν χώρισα τότε;; Δεν ξέρω...ίσως μεγαλωμένη και ίδια σε μια τέτοια οικογένεια πίστευα πως αυτό είναι η αγάπη...η αδιαφορία.. η συνήθεια...η θλίψη!! Μεγάλωσα βλέποντας την μητέρα μου έτσι... Στις πανελλήνιες δεν είχα περάσει στη σχολή προτίμησης μου και είχα αποφασίσει να δώσω ξανά...πράγμα που δεν έγινε ποτέ επειδή γνώρισα τον "άντρα της ζωής μου" ... Τη δεύτερη χρονιά που πάλι δεν πέρασα εκεί που ήθελα, ο μπαμπάς μου, μου πρότεινε να πάω στην Αθήνα με την αδελφή μου αφού είχα αποφασίζει να πάω σε ένα ΙΕΚ.. να φύγω να πάω στην Αθήνα εγώ; Εγώ που είχα τον έρωτα μου κλπ κλπ..έμεινα εδώ...πήγα σε ένα ΙΕΚ εδώ σε μια πόλη του νομού μου...δεν μπόρεσα να κάνω φίλους εκεί...και το αγόρι μου που εμεινα εδώ γι'αυτον ερχόταν να με δει μια φορά την εβδομάδα...και η απόσταση ήταν μόλις 30 λεπτά... Δεν χώρισα... έμεινα εκεί, δυστυχισμένη σε μια σχέση που δεν ξέρω γιατί κρατούσα με νύχια και με δόντια... 02/11/2017 μπαίνω στο μικροβιολογικό να πάρω τα αποτελέσματα της β' χοριακης... Θετικό μου λέει ο μικροβιολόγος και γω να κλαίω...από τη μια χαιρομουν γιατί τον αγαπούσα από την άλλη όμως φοβόμουν...την οικογένεια μου, την αντίδραση του! Όταν του το ανακοίνωσα ήταν εντελώς αρνητικός...και για σχεδόν 1 μήνα μετά... τσακωνομασταν κάθε μέρα για το αν πρέπει να κάνω έκτρωση ή όχι...εγώ δεν ήθελα να το ρίξω το μωρό μου...και κανένας δεν μπορούσε να μου επιβάλει κάτι τέτοιο... Μετά από πολλά λόγια προσπάθησα να αυτοκτονισω...είχα φτάσει σε ένα τόσο άθλιο σημείο που έλεγα η μαζί με το μωρό μου ή κανείς ... Η οικογένεια μου πλήρης άγνοια... φοβόμουν να τους το πω ... Οπότε δεν είχα κανέναν δικό μου να με στηρίξει...μόνο την οικογένεια του που μου έλεγαν να κάνω έκτρωση! Και όταν τελικά αποφάσισα να κάνω έκτρωση με την βοήθεια ψυχολόγου...αποφάσισε ότι μετάνιωσε και μου ζήτησε να κρατήσουμε το μωρό...και από εκεί άρχισε η ακόμα μεγαλύτερη κατάρευση ...μου συμπεριφερόταν σαν να μου έκανε χάρη που κράτησα το μωρό... Πέρασα όλη την εγκυμοσύνη μόνη μου .. πήγαινα με το λεωφορείο στο νοσοκομείο..μέχρι κ 9 μηνών...και μιλάω για απόσταση 2 ωρών...δεν δέχτηκε ποτέ να παντρευτούμε, ούτε καν ένα σύμφωνο συμβίωσης για να αναγνωρίσει το παιδι πριν γεννηθεί... Τίποτα...όταν γέννησα δεν ήταν σπιτι μαζί μου..ήμουν 20 χρόνων μόνη σε ένα σπίτι..χωρίς βοήθεια...χωρίς τη μαμά μου..χωρίς κανένα...το παιδάκι μου ευτυχώς ήταν τόσο καλό...ήταν η δύναμη μου, το θάρρος μου! Λίγους μήνες μετά με ξύπνησε η μαμά μου λέγοντας μου ότι πέθανε ο πατέρας μου...έτσι ξαφνικά έφυγε από τη ζωή μας και γω δεν είχα προλάβει ούτε να τον χαιρετήσω...και αυτό το πέρασα μόνη μου καθώς ο σύντροφός μου δεν είχε ιδιαίτερες σχέσεις με την οικογένειά μου... Δεν μου στάθηκε...δεν με βοήθησε στο πένθος μου...μέχρι τότε εγώ δεν δούλευα...με βοηθούσε οικονομικά ο μπαμπάς μου ..όταν έφυγε όμως από τη ζωή μας...μας άφησε πολλά χρέη...και η μαμά μου ήταν άνεργη οπότε αποφάσισα να πιάσω δουλειά.. και εκεί αρχιζει κάτι θετικό, μετά από 5 χρόνια σε μια άθλια σχέση... εκεί στη δουλειά γνώρισα τον Πιερ .. ήταν στην ομάδα τον animation, Γάλλος, ένα "αγοράκι" ενα χρόνο πιο μικρό από εμένα που κάθε βράδυ κοιμόταν με άλλη πελάτισσα ή ανιματερ...στην αρχή δεν με είχε προσέξει καν... εντάξει δεν ειμαι και κάτι το ιδιαίτερο...μια μέρα του ζήτησα να βγούμε για καφέ μαζί με μια αλλη κοπέλα που δουλευαμε μαζι...και έφαγα μια ωραιότατη χυλοπιτα ... Και το επόμενο βράδυ σε ένα εστιατόριο εκεί της περιοχής... τσουπ συναντιομαστε σε απέναντι τραπέζια...και μου κλείνει το μάτι ..και εγώ μεθυσμένη καθώς ήμουν πάω τον πιάνω και του λέω..." Εσύ δεν με απέρριψες, τι θες τώρα" και μου ζηταει συγγνώμη..Μ ζήτησε να βρεθούμε κάπου πιο απομονωμένα αλλά σεβάστηκε ότι ήμουν μεθυσμένη και δεν κάναμε τίποτα εκείνο το βράδυ...αλλά του μίλησα...του είπα ότι είμαι με άλλον, του είπα ότι έχω παιδι.. ήθελα να είμαι ξεκάθαρη... Πέρασαν δύο μήνες...που φλερταραμε και μιλούσαμε...και ένα βράδυ πριν φύγει για Γαλλία συναντηθήκαμε και κάναμε σεξ ... και μετά τίποτα...ξέρω ότι δεν είναι σωστό αυτό που έκανα και ξέρω ότι έπρεπε να έχω χωρίσει...αλλά ήθελα να νιώσω κάτι διαφορετικό επιτέλους..να ζήσω λιγάκι ...Τώρα δεν μιλάμε...και ξέρω ότι δεν θα τον ξαναδώ ποτέ...αλλα τον σκέφτομαι κάθε μέρα σχεδόν... Είμαι ανήθικη; Είμαι κακό παράδειγμα για το παιδι μου;; Δεν ξέρω ήθελα κάπου να τα πω όλα αυτά...να φύγουν από μέσα μου.. καληνύχτα!!