Συμφωνω με όσα έγραψαν Caravan και Claude (αυτοι οι δυο εχουν σχολιάσει ως τωρα που γραφω το δικο μου σχολιο) οποτε δε θα προσθέσω κατι παρόμοιο. Θα σχολιάσω μονο το εξης που ειπες: "Ακόμα τα βάζω με τον εαυτό μου που δεν μπορούσα να τον σταματήσω τότε...". Δεν μπορεις να τα βαζεις με ενα μικρο κοριτσι. Δεν φταις πουθενα. Εισαι η μονη που δε φταιει. Ολοι οι αλλοι γυρω σου επρεπε να εχουν τις κεραίες τους τεντωμενες μπας και φταιει κατι αλλο εκτος απο τα καπριτσια ενος παιδιού. Και φυσικα αυτος ο υπανθρωπος που εκμεταλλεύτηκε την εμπιστοσυνη των γονιών σου και το νεαρό της ηλικίας σου. Σιχαμενοι που ειναι μερικοι ανθρωποι... Αδεια κουφάρια.
18.1.2021 | 13:19
Με αφορμή τα τεκταινόμενα..
Είμαι χρόνια αναγνώστρια αλλά και εξομολογήτρια της στήλης. Το συγκεκριμένο θέμα προσπάθησα πολλές φορές να το γράψω αλλά σχεδόν στα μισά το παρατούσα. Πίστευα ότι θα αποκαλυφθεί ένα κομμάτι της ζωής μου, ότι δεν θα το αποδώσω σωστά, ότι θα φαίνεται πολύ πιο αθώο απ' ότι είναι. Φοβόμουν ότι θα υπάρχει κάπου γραμμένο και θα με στοιχειώνει για την υπόλοιπη ζωή μου..Αναφέρομαι στην σεξουαλική παρενόχληση που δέχτηκα από συγγενικό πρόσωπο σε πολύ τρυφερή ηλικία, το οποίο εκτιμούσαν απίστευτα οι γονείς μου και με άφηναν να με πηγαίνει βόλτες με το αυτοκίνητο. Εκείνος με χάιδευε σε πολύ προσωπικά σημεία και πολλές φορές με φιλούσε παρά τη θέλησή μου. Ήμουν τόσο μικρή, δεν καταλάβαινα τι γινόταν, ήξερα ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά δεν καταλάβαινα το γιατί. Αυτό συνέβη πάρα πολλές φορές. Ξεκίνησα να βγάζω απέχθεια προς το πρόσωπό του και τον απέφευγα με κάθε τρόπο. Οι γονείς μου αντί να ψιλιαστούν πως κάτι περίεργο συμβαίνει, πίστευαν ότι ήταν νάζια. Αηδιάζω και μόνο στις εικόνες που φέρνω. Δεν μπορούσα να μιλήσω, μιλάμε για πολύ στενό οικογενειακό και κοινωνικό κύκλο, ίσως με έβγαζαν και τρελή λόγω ηλικίας. Σιώπησα και συνέχισα να τον αποφεύγω για χρόνια. Κάθε φορά που τον έβλεπα στον δρόμο έτρεμα, εκείνος ερχόταν όλο και πιο κοντά να με χαιρετήσει (ακουμπήσει δηλαδή..) επειδή και καλά είχε καιρό να με δει και εγώ έτρεχα με την δικαιολογία πως βιάζομαι να πάω για δουλειές. Ποτέ δεν το ξέχασα. Πριν ένα χρόνο εκείνος έφυγε από τη ζωή και χωρίς τύψεις λέω πως ένιωσα ανακουφισμένη. Έφυγε αμέσως ένα βάρος από πάνω μου που δε θα χρειαστεί να τον αντικρύσω και να θυμηθώ όλα όσα συνέβησαν στο παρελθόν. Εφόσον ανήκει και εκείνος στο παρελθόν θεωρούσα πως ακόμα δεν έπρεπε να μιλήσω γιατί θα ήταν πια αργά. Ακόμα τα βάζω με τον εαυτό μου που δεν μπορούσα να τον σταματήσω τότε.. Πολλές έχουμε ζήσει τέτοια περιστατικά και οι περισσότερες δε θα τα πουν ποτέ. Δεν τα θυμόμαστε όποτε μας συμφέρει, μας έχουν τραυματίσει και στιγματίσει όσο τίποτε άλλο. Μεγαλείο ψυχής για μένα η ολυμπιονίκης μας, εγώ θα κρύβομαι για πάντα στην ανωνυμία μου.
3
