Τέσσερις δεκαετίες μετά τον πρόωρο θάνατο του, η εικόνα και η ιδέα που έχουμε για τον Τζον Μπέλουσι παραμένουν ακλόνητες, δομημένες προ πολλού καθώς είναι με τα συστατικά του μύθου και του τραγικού ήρωα.
Για μια πενταετία περίπου υπήρξε ο βασιλιάς της κωμωδίας, ο αγαπημένος βουλιμικός αναρχοχαβαλές του σύμπαντος – όχι μόνο των «ψαγμένων» αλλά και των «λαϊκών». Από τα σκετς του νεωτερικού τότε Saturday Night Live μέχρι τον ρόλο του Μπλούτο στο «Ένα τρελό θηριοτροφείο» (Animal House) και στη δισκογραφική - κινηματογραφική εποποιία των Blues Brothers («Οι ατσίδες με τα μπλε»).
Μεγαλύτερος από την ζωή (αλλά όχι από τον θάνατο), πήγε τη σωματική κωμωδία σε άλλο επίπεδο, μπορούσε να επικοινωνεί μόνο με τα φρύδια, έβγαζε από μέσα του διαρκώς όλον τον σαρκασμό της αντικουλτούρας, ήταν πρώην ιδεαλιστής χίπης που ένιωσε όμως ξαφνικά σαν στο σπίτι του με τον μηδενισμό του πανκ, ήταν ένα ευαίσθητο γομάρι που ανέδυε μια ακατέργαστη, κτηνώδη σχεδόν ανθρωπιά, η οποία πατούσε με μαγικό τρόπο πάνω στο συλλογικό ασυνείδητο.
Τον βλέπουμε σε παλιές φωτογραφίες με την λάμψη στα μάτια και μετά, στα χρόνια της επιτυχίας, τον βλέπουμε να κοιτάζει με το νεκρό βλέμμα κάποιου που έχει ξεπεράσει το σημείο επιστροφής.
Κι όμως, όλα αυτά παραλίγο να επισκιαστούν εντελώς από τις συνθήκες θανάτου του –υπερβολική δόση κοκτέιλ κόκας με ηρωίνη στο «αμαρτωλό» ξενοδοχείο Chateau Marmont του Χόλιγουντ τον Μάρτιο του 1982, σε ηλικία 32 ετών– που έμελλε να γίνουν μακάβριο υπόδειγμα και για άλλους κωμικούς με ακόρεστη όρεξη για ζωή και για ουσίες, που έζησαν γρήγορα, κάηκαν αργά και πέθαναν νέοι.
Σ' αυτό όμως το νέο ντοκιμαντέρ για τον μυθικό κωμικό που έχει ως τίτλο απλά το εμβληματικό του επίθετο (εντάξει, υπάρχει κι ο αδελφός του ο Τζιμ, ο οποίος όμως παραμένει πάντα «ο αδελφός του Μπελούσι»), αναδύονται κι άλλες, πιο τρυφερές, μελαγχολικές και ιδιαίτερες, πτυχές της προσωπικότητάς του.
Μέσα από τις ηχογραφημένες συνεντεύξεις φίλων και συνεργατών του (πολλοί από τους οποίους δεν βρίσκονται πια στην ζωή, όπως η Κάρι Φίσερ και ο Χάρολντ Ράμις), μέσα από το πολύτιμο οπτικοακουστικό υλικό που εξασφάλισαν οι δημιουργοί της ταινίας και κυρίως μέσα από τα γράμματά του προς τη σύντροφο (και σύζυγο) που είχε ολόκληρη την ενήλικη ζωή του, προκύπτει η εικόνα ενός ρομαντικού νεαρού ατόμου με μονίμως κλονισμένη αυτοπεποίθηση. «Θα πρέπει να είναι πολύ ανόητος οι κόσμος για να γουστάρει έναν μαλάκα σαν κι εμένα» της γράφει ενώ ήδη η επιτυχία έχει κατακτηθεί.
Από την ταινία μαθαίνουμε πόσο ντρεπόταν μικρός για τους μονόχνωτους και κλειστούς γονείς του και για την καταγωγή του από αυτήν τη χώρα, την ύπαρξη της οποίας αγνοούσαν οι συμμαθητές (οι γονείς του ήταν μετανάστες από την Αλβανία).
Τον βλέπουμε σε παλιές φωτογραφίες με τη λάμψη στα μάτια και μετά, στα χρόνια της επιτυχίας, τον βλέπουμε να κοιτάζει με το νεκρό βλέμμα κάποιου που έχει ξεπεράσει το σημείο επιστροφής, όταν είχε περάσει στην ηρωίνη και του είχε σωθεί ακόμα και εκείνη η άγρια αυτοπεποίθηση της κόκας που ο ίδιος είχε καταφέρει με τους χαρακτήρες του να περάσει ως μια σχεδόν νορμάλ κατάσταση, στην εποχή που η drug κουλτούρα είχε «διαβρώσει» το mainstream.
Μέχρι κι ένας πρώην σωματοφύλακας του Νίξον είχε επιστρατευτεί με μοναδικό ρόλο να μην επιτρέπει σε αγνώστους να του προσφέρουν ναρκωτικά, ήταν όμως μάταιο. Όπως ακούγεται να λέει (σαν από το υπερπέραν) η φωνή της αείμνηστης Κάρι Φίσερ, για κάποιον σαν τον Μπελούσι που δεν διέθετε τους κατάλληλους μηχανισμούς στήριξης για να κόψει μαχαίρι τα drugs, «η νηφαλιότητα μπορεί να γίνει πολύ μεγαλύτερη κόλαση από τον εθισμό».
Η ταινία «Belushi» θα προβληθεί στο 23ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, που θα διεξαχθεί online από τις 4 έως τις 14 Μαρτίου.
σχόλια