«Ο δολοφόνος να μείνει δολοφόνος και μόνο, όχι σημαία ευκαιρίας και αφορμή για πολιτική αντιπαράθεση», τονίζει ο Κώστας Μπακογιάννης σε άρθρο του στην εφημερίδα «Καθημερινή», για τον Δημήτρη Κουφοντίνα.
«Οι θεσμοί, οι νόμοι, οι κανόνες που ισχύουν για όλους, δίχως εξαιρέσεις κι αποκλεισμούς. Φυσικά, ισχύουν και για έναν επαγγελματία κατά συρροή δολοφόνο», γράφει ο δήμαρχος Αθηναίων και συνεχίζει: «Αλλοίμονο μας αν το Δίκαιο κοβόταν και ραβόταν στα μέτρα κάθε εκβιαστή και προσαρμοζόταν ο τόπος και ο τρόπος έκτισης της ποινής του στα σταθμά που τον εξυπηρετούν».
Η πολιτεία σωστά εξαντλεί όλα τα νόμιμα μέσα για να κρατήσει στη ζωή τον δολοφόνο, γράφει ο κ. Μπακογιάννης. «Ας ανταποκριθούν ανάλογα η οικογένεια και οι "σύντροφοί" του. Είναι ένα δικαίωμα που ο ίδιος αρνήθηκε στα θύματα του. Οι άνθρωποι που χάθηκαν από το όπλο του δεν είχαν επιλογή αν θα ζήσουν ή αν θα πεθάνουν. Εμείς, οι συγγενείς τους, δεν είχαμε την επιλογή να τους έχουμε ζωντανούς», συνεχίζει.
Κάνοντας αναφορά στη φράση του πατέρα του «Το ήθος της πολιτικής είναι και προοπτικά γίνεται ήθος της κοινωνίας», σημειώνει ότι ο δημόσιος λόγος παράγει αποτελέσματα, έχει συνέπειες και ενίοτε οδηγεί και στο αίμα. «Το ζήσαμε πριν 40 χρόνια, όταν τα ψευδή και χυδαία πρωτοσέλιδα κάποιων βρήκαν τη θέση τους στις προκηρύξεις της 17 Νοέμβρη. Όπλισαν τα σαρανταπεντάρια», γράφει.
Μέσα από το άρθρο του, ο Κώστας Μπακογιάννης έκανε έκκληση για τη μεγαλύτερη δυνατή ψυχραιμία. «Μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να παρασυρθούν από έναν παράφρονα αυλητή του μίσους. Μην υπνοβατήσουμε προς τον βούρκο που μπορεί να μας καταπιεί. Ο δολοφόνος να μείνει δολοφόνος και μόνο, όχι σημαία ευκαιρίας και αφορμή για πολιτική αντιπαράθεσης», τονίζει.
Αναλυτικά το άρθρο του Κώστα Μπακογιάννη στην «Καθημερινή»
Ο δολοφόνος να μείνει δολοφόνος και μόνον
«Η καταπολέμηση του μίσους, της βίας, της τρομοκρατίας, δεν έχει πολιτικό ή ιδεολογικό πρόσημο. Απαιτεί ένα αρραγές και ακέραιο μέτωπο όλων. Χωρίς αστερίσκους, χωρίς υποσημειώσεις, χωρίς «ναι μεν αλλά», χωρίς συμψηφισμούς. Όλες οι μανάδες άλλωστε το ίδιο κλαίνε τα παιδιά τους. Κι όλα τα παιδιά το ίδιο θρηνούν τους πατεράδες τους. Τα νεκροταφεία, μας εξισώνουν όλους.
Αν σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ευρώπη, δεν έχουμε ακόμα ξεμπερδέψει οριστικά με την τρομοκρατία, αυτό οφείλεται ακριβώς στο ότι το πολιτικό σύστημα δεν έχει πετύχει την ουσιαστική συναντίληψη και την αναγκαία συναίνεση για το αυτονόητο: την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής που δεν δικαιούται κανείς να αφαιρεί.
Αρχή και τέλος είναι η ίδια η δημοκρατία. Το κράτος δικαίου. Οι θεσμοί, οι νόμοι, οι κανόνες που ισχύουν για όλους, δίχως εξαιρέσεις κι αποκλεισμούς. Φυσικά, ισχύουν και για έναν επαγγελματία κατά συρροή δολοφόνο. Αλλοίμονο μας αν το Δίκαιο κοβόταν και ραβόταν στα μέτρα κάθε εκβιαστή και προσαρμοζόταν ο τόπος και ο τρόπος έκτισης της ποινής του στα σταθμά που τον εξυπηρετούν.
Σωστά η πολιτεία εξαντλεί όλα τα νόμιμα μέσα για να κρατήσει στη ζωή τον δολοφόνο, δείχνοντας έτσι έμπρακτα την οφειλόμενη γενναιοδωρία και την μεγαλειώδη δύναμη της δημοκρατίας και των ευρωπαϊκών αρχών του κράτους δικαίου. Ας ανταποκριθούν ανάλογα η οικογένεια και οι «σύντροφοί» του. Είναι ένα δικαίωμα που ο ίδιος αρνήθηκε στα θύματα του. Οι άνθρωποι που χάθηκαν από το όπλο του δεν είχαν επιλογή αν θα ζήσουν ή αν θα πεθάνουν. Εμείς, οι συγγενείς τους, δεν είχαμε την επιλογή να τους έχουμε ζωντανούς.
"Το ήθος της πολιτικής είναι και προοπτικά γίνεται ήθος της κοινωνίας" είχε γράψει ο πατέρας μου. Ο δημόσιος λόγος παράγει αποτελέσματα. Έχει συνέπειες. Ενίοτε οδηγεί και στο αίμα. Το ζήσαμε πριν 40 χρόνια, όταν τα ψευδή και χυδαία πρωτοσέλιδα κάποιων βρήκαν τη θέση τους στις προκηρύξεις της 17 Νοέμβρη. Όπλισαν τα σαρανταπεντάρια.
Ας μου επιτραπεί μια προσωπική έκκληση, με τη μεγαλύτερη δυνατή ψυχραιμία. Μην επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να παρασυρθούν από έναν παράφρονα αυλητή του μίσους. Μην υπνοβατήσουμε προς τον βούρκο που μπορεί να μας καταπιεί. Ο δολοφόνος να μείνει δολοφόνος και μόνο, όχι σημαία ευκαιρίας και αφορμή για πολιτική αντιπαράθεση. Η ζωή του είναι δική του. Όμως, οι ζωές δέκα εκατομμυρίων Ελλήνων, όλων μας και των παιδιών μας, είναι δικές μας».
