«Πάρτε τη ζωή ελαφρά, γιατί η ελαφρότητα δεν είναι επιφανειακή, είναι να γλυστράς πάνω από τα πράγματα, να μην έχεις βάρη στην καρδιά σου.» Αυτό είναι το απόσπασμα του Ιταλού συγγραφέα Italo Calvino που ενέπνευσε τη σκηνοθέτη Luca Werner να εμβαθύνει στις ξέγνοιαστες μέρες της νεολαίας σε αυτήν την ταινία.
Το Lupine ξεκινάει με έναν νεαρό άνδρα να θαυμάζει το ομώνυμο φυτό, το λούπινο, ένα λαμπερό αγριολούλουδο που μεγαλώνει σε όλη τη Μεσόγειο και σηματοδοτεί την αρχή της Άνοιξης και της νέας ζωής. Lupine στα ιταλικά σημαινει επίσης, ζόρικος, ζημιάρης. «Νομίζω ότι υπάρχουν κάποιες στιγμές στη νιότη μας όπου αισθανόμαστε εντελώς ανάλαφροι και ξένοιαστοι, σαν να μας παρασύρουν αόρατα κύματα», λέει ο Werner, ο οποίος ακολούθησε μια παρέα τριών πραγματικών φίλων σε μια παραθαλάσσια εξόρμηση σε όλη τη Ρόδο. «Δεν πιστεύω ότι αυτές οι στιγμές τελειώνουν όταν μεγαλώνουμε. Πιστεύω ότι υπαρχουν αναλαμπές τους μέσα μας από καιρό σε καιρό».
Ελέυθεροι από κοινωνικές υποχρεώσεις ή εργασιακές δεσμεύσεις, οι νεαροί άνδρες απολαμβάνουν τις ράθυμες μέρες του ελληνικού καλοκαιριού καθώς μετακινούνται από αρχαία ερείπια σε μοναχικές παραλίες αναζητώντας νέα, καταγάλανα σημεία για καταδύση.
«Είχα την ευκαιρία να δημιουργήσω μια πραγματική σύνδεση μαζί τους ώστε να μπορέσω να μπω στο ρόλο του παρατηρητή», λέει ο Werner.
Παρόλο που έχει γυριστεί εν μέρει ως ντοκιμαντέρ, η οικειότητα μεταξύ του σκηνοθέτη και των νέων είναι ανιχνεύσιμη. Οι αργές και μεθοδικές κινήσεις της φωτογραφικής μηχανής πάνω από χάντρες θαλασσινού ιδρώτα να κυλούν στο ηλιοκαμένο δέρμα, δημιουργούν μια γλυκιά ζεστασιά που τοποθετεί το κοινό εκεί, δίπλα στους νέους στη Ρόδο.
«Σαν ένα στιγμιότυπο από τη ζωή», προσθέτει ο σκηνοθέτης, «ελπίζω ότι το Lupine μας προσφέρει μια εικόνα για τη στιγμή της ελαφρότητας για την οποία έγραψε ο Καλβίνο».
