Τα δώρα της ζωής
ερωτικό, καλοκαιρινό φωτορομάντσο
Ήξερε ότι μου αρέσει το καλοκαίρι.
Να μη δουλεύω ποτέ.
Να αλλάζω ημισφαίριο ανά εξάμηνο.
Έτσι αποφάσισε να μού προσφέρει ένα καλοκαίρι.
Ταξιδέψαμε κατάστρωμα.
Κουραστικό.
Αλλά φύσαγε.
Κι ο ένας έδινε στον άλλο κουράγιο.
Γιατί η ζωή δε λέει δίχως παρέα
Να γίνεσαι ένα, είναι όλα τα λεφτά
Τέλος πάντων, ταξιδέψαμε χωρίς ανέσεις.
Ο ένας φύλαγε σκοπιά στον ύπνο του άλλου.
Δεν υπήρχε προορισμός ― κάναμε ό,τι μάς κάνει η ζωή.
Ταξιδεύαμε.
Αγριευτήκαμε πολλές φορές.
Αλλά ποτέ δεν ξενερώσαμε.
Ν΄αντέξουμε μαζί, είπαμε.
Αχτύπητο ντουέτο.
'Ωσπου μια μέρα φτάσαμε σ' ένα κρυφό μέρος
Στο άσπρο νησί ενός άλλου κόσμου.
Που τον νομίζαμε ληγμένο.
Εκεί ζήσαμε μόνοι.
Όλοι μάς ξέχασαν.
Και με λίγη προσπάθεια τούς ξεχάσαμε κι εμείς.
Δουλέψαμε
Κοίτα πώς χαμογελάνε οι θεριστές, είπε
Ένα μικρό αγγείο, πριν τον Όμηρο
Εγώ σκεφτόμουν ακόμα τα δελφίνια
Αλλά ήθελα πια να ζω δίπλα του
Και δεν είχα πια κανένα πρόβλημα ν΄ αγαπήσω το χειμώνα
― που έρχεται...
____________
Το Carey της Τζόνι Μίτσελ, από την εποχή που αλήτευε στα Μάταλα και τα ελληνικά νησιά. Στο αριστουργηματικό άλμπουμ της, Blue.
Όλες οι φωτογραφίες, του Kονραντ Χέλμπιγκ από την Ελλάδα, δεκαετίες '60 και '70.
Προσπάθησα να μιμηθώ το ύφος των λαϊκών φωτορομάντσων που για λόγους οικονομίας ήταν όλο άλματα στη δράση και εξυπονοούσαν περισσότερα από όσα έδειχναν -ωστόσο καταλάβαινες μια χαρά τα πάντα, όσο αβάδιστος κι αν ήσουν.
