ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τον τελευταίο καιρό βλέπω πολύ συχνά όνειρα με τους παιδικούς μου φίλους στα οποία είτε αναβοιώνονται παλιές μας περιπέτειες είτε ξανά ενωνόμαστε στην ενήλικη πλέον ζωή μας μετά από τόσο καιρό. Εδώ να σας ομολογήσω πως παλιά ήμασταν μια ομάδα 4 ατόμων που από την ηλικία των 3 έως 12 ήμασταν αχώριστοι και όλοι μέρα παίζαμε ένα σωρό παιχνίδια, περιπέτειες (προ τεχνολογίας) στο χωριό τα οποία σήμερα δεν πρόκειται να τα ξανά ζήσει η σημερινή νεολαία. Αυτά τα χρόνια μπορώ να πω ήταν από τα καλύτερα της ζωής μου και είμαι πολύ χαρούμενος που είχα μια όμορφη και σωστή παιδική ηλικία. Το κακό όμως είναι πως από την στιγμή που πήγαμε γυμνάσιο, ο χαρακτήρας τους άλλαξε πάρα πολύ ενώ εγώ επιδίωκα άλλα πράγματα με αποτέλεσμα να κάνω νέες γνωριμίες ενώ αυτοί οι τρεις να παραμείνουν μαζί κάνοντας όμως και εκείνοι τις δικές τους φιλίες. Αυτό όμως είχε σαν αποτέλεσμα να απομακρυνόμαστε σιγά σιγά και στο λύκειο πλέον να κόψουμε κάθε επαφή. Δέκα χρόνια έπειτα, αυτοί παραμένουν ακόμη κολλητοί φίλοι ενώ εγώ δεν έχω καθόλου επικοινωνία μαζί τους. Αυτό μπορώ να πω πως με θλίβει κατά βάθος μιας και μαζί έχουμε χαράξει τις πιο όμορφες αναμνήσεις και τώρα δεν λέμε ούτε ένα τυπικό "γειά". Πολύ θα ήθελα να τα ξανά βρω μαζί τους όμως αυτό είναι αδύνατο, μιας και είναι τελείως αντίθετοι από τα δικά μου πιστεύω και αρχές. Για να σας δώσω να καταλάβετε είναι, πλέον, άτομα χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις και μόρφωση, χωρίς στόχους,χωρις όνειρα, που πίνουν, καπνίζουν, βρίζουν κάνουν αλητείες και λοιπά. Εγώ είμαι καθαρά αντιθέτως σε όλα αυτά και για αυτό έχουμε κόψει την κάθε επαφή. Δεν φταίνε αυτοί όμως που έγιναν έτσι, παρασύρθηκαν τότε στο γυμνάσιο... Αυτό που με παραξενεύει τώρα εμένα είναι γιατί να τους ονειρεύομαι τώρα τόσο συχνά χωρίς να τους σκέφτομαι μπορώ να πω ιδιαίτερα. Μήπως το υποσυνείδητο μου θέλει να μου πει κάτι; ίσως να νιώθω εγώ κάποιο εσωτερικό κενό;; δεν ξέρω... Αυτά ηθελα να σας εξομολογηθώ που με "βασανίζουν" τελευταία. Κάθε άποψη δεκτή, ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας.