Στο 23ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης θα κάνει πρεμιέρα το ντοκιμαντέρ «Πικροδάφνες», με τις Πάολα Ρεβενιώτη, Μπέττυ Βακαλίδου και Εύα Κουμαριανού.
Οι τρεις τρανς γυναίκες, που γνωρίζονται μεταξύ τους περισσότερα από 40 χρόνια, κάνουν μια νυχτερινή βόλτα στην Αθήνα και επισκέπτονται ξανά τους δρόμους της πόλης που ξεκίνησαν την σεξεργασία από νεαρή ηλικία, πίσω στην εποχή που η Λεωφόρος Συγγρού δεν είχε νησίδες αλλά χωριζόταν από πικροδάφνες.
Η τρανς ακτιβίστρια Πάολα Ρεβενιώτη, που επιμελήθηκε το ντοκιμαντέρ με την ομάδα της, Paola Team Documentaries, μιλώντας στο Flix για τις «Πικροδάφνες», λέει πως η ιδέα ξεκίνησε επειδή ήθελε «και για τη γενιά μου, αλλά και για τη ζωή την ίδια, και για τις άλλες που περάσαμε αυτή τη ζωή να κρατηθούν αυτές οι μαρτυρίες».
«Το κυριότερο ήτανε ότι και η Μπέττυ και η Εύα είναι δυο άνθρωποι που ζήσανε από μικρά παιδιά στους δρόμους τη διαφορετικότητά τους. Το βίωμα το δικό τους μέσα από τις ιδιαίτερες διαδρομές τους αν το παρακολουθήσετε και ακούσετε τις αφηγήσεις τους μαθαίνετε πολλά όχι για τον κόσμο των τρανς μόνο, αλλά ευρύτερα για το πώς λειτουργεί μια ολόκληρη κοινωνία», σημειώνει στη συνέντευξή της.
Δείτε το trailer:
Όπως εξηγεί, το ντοκιμαντέρ «είναι κομμάτι της ιστορίας μας. Όχι κομμάτι της ιστορίας των τριών τρανς μόνο, αλλά αυτής της πόλης και μιας μεσογειακής κοινωνίας όπως είναι η ελληνική».
Στις «Πικροδάφνες» δεν υπάρχει σενάριο. «Βόλτα στις πιάτσες και σε κάθε δρόμο με τσιγαράκι… βόλτα για να μιλήσουμε σαν τρεις άνθρωποι που μεγαλώσανε και ζήσανε αυτούς τους σκληρούς δρόμους της Αθήνας και καταφέραμε να επιβιώσουμε με ηρωισμό. Απέναντι σε μια κοινωνία που σε ήθελε να είσαι σκουπίδι καταφέραμε να είμαστε δημιουργικές και να υπάρχουμε με αξιοπρέπεια και ομορφιά. Δεν τους κάναμε τη χάρη για αυτό που μας προόριζαν και ήθελαν να είμαστε», λέει η ίδια.
Αναφορικά με το πόσο «απενοχοποιημένη» είναι σήμερα η συζήτηση για όσα συνέβαιναν και συμβαίνουν στη Λεωφόρο Συγγρού, λέει πως «η κοινωνία έχει αλλάξει κάπως σεμνότυφα». «Νομίζω η εποχή γίνεται με ένα τρόπο και πιο συντηρητική παρόλο που υπάρχει πρόοδος. Περνάμε μιας μορφής αντίφαση αυτή την περίοδο», σημειώνει και προσθέτει: «Η υποκρισία των Ελλήνων σε όλα τα επίπεδα σίγουρα παίζει ένα ρόλο σε όλα τα δεινά που μας κατατρέχουν».
Στο ντοκιμαντέρ θίγονται μεταξύ άλλων οι δυσκολίες που οδήγησαν πολλές τρανς στα ναρκωτικά, ακόμη και στον θάνατο. «Εκείνη την εποχή έπρεπε να έχεις πολλή αντοχή για να επιβιώσεις. Αυτό που σε κράταγε και σου έδινε δυναμισμό ήτανε ο έρωτας. Μη ξεχνάμε ότι για τις τρανς, για τις περισσότερες, δεν ήτανε επιλογή τους η πορνεία. [...] Να πούμε και ότι το να είσαι τρανς δεν είναι εύκολο, θέλει και χρήμα... χρειάζονται αποτριχώσεις, χρειάζονται πλαστικές, χρειάζονται επεμβάσεις, και όλα αυτά στοιχίζουνε χρήματα. Αν δεν έχεις κανέναν που να σε στηρίξει, αναγκαστικά τι θα κάνεις; Θα βγεις στο πεζοδρόμιο. Και το πεζοδρόμιο δεν είναι εύκολο», λέει η Πάολα Ρεβενιώτη.
Σε ερώτηση τι την κάνει να νιώθει περήφανη και τι απογοήτευση σε σχέση με τα δικαιώματα των τρανς, την ορατότητα, τις διεκδικήσεις μέσα στα χρόνια και την ισονομία της LGBTQ+ κοινότητας σήμερα, απαντά: «Αν βλέπετε μια νεοφιλεύθερη ακροδεξιά κυβέρνηση να φλερτάρει και αυτή με τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα και διάφορους ακτιβιστές τότε έχει αλλάξει πλέον το ζήτημα σε αυτή την κοινωνία. [...] Περήφανη είμαι γιατί οι αγώνες τα τόσα χρόνια των κινημάτων αυτών στην Ευρώπη αλλά και την Ελλάδα δεν πήγαν χαμένοι. Ψηφίστηκε το σύμφωνο συμβίωσης, ψηφίστηκε η ταυτότητα φύλου, αλλά υπάρχει δρόμος ακόμα στη νομοθεσία. Πολιτικός γάμος, τεκνοθεσία είναι σημαντικό να ψηφιστούν αυτά τα δικαιώματα. Από την άλλη δεν υπάρχει για την τρανς κοινότητα καμία προστασία».
Ωστόσο, όπως τονίζει, «ένα μεγάλο ποσοστό εξακολουθεί να είναι αναγκασμένο να δουλεύει στο πεζοδρόμιο. Πολλές τρανς σε μεγαλύτερη ηλικία δε μπορούν να έχουν ούτε τα απαραίτητα, γιατί δεν έχουνε ούτε συντάξεις ούτε άλλα εισοδήματα γιατί η εργασία τους ήτανε απαγορευμένη και ήτανε αποκλεισμένες από οποιαδήποτε άλλη εργασία. Και για τα νέα τρανς παιδιά πρέπει να υπάρχει ουσιαστική υποστήριξη από το σύστημα υγείας για να μπορέσουν να καλύψουν τα έξοδα για ό,τι χρειάζονται ώστε να μπορούν να ζήσουνε ευτυχισμένα στο σώμα τους ανεξάρτητα αν τους υποστηρίζει η οικογένεια τους».
