Νότια Κορέα, σήμερα. O Σονγκ Γκι-χαν χρωστάει ένα τεράστιο ποσό σε τοκογλύφους. Είναι άνεργος, τζογαδόρος και σε απελπιστική κατάσταση. Η γυναίκα του τον έχει εγκαταλείψει παίρνοντας μαζί της τη 10χρονη κόρη του και τον συντηρεί η μάνα του που πουλάει χόρτα στην αγορά ως πλανόδια.
Ενώ περιμένει απεγνωσμένος το τρένο, τον πλησιάζει ένας καλοντυμένος άντρας και του προτείνει να παίξουν ένα παιδικό παιχνίδι, το ddaki. Αν κερδίσει, θα του δώσει 100 χιλιάδες γουόν, αν χάσει, η τιμωρία θα είναι ένα χαστούκι στο μάγουλο. Ο Γκι-χαν είναι καχύποπτος αλλά δέχεται να παίξει και μαζί με τα 100 χιλιάδες γουόν που κερδίζει παίρνει και μια κάρτα με το τηλέφωνο μιας εταιρείας που διοργανώνει ένα μεγάλο ομαδικό παιχνίδι.
Τίποτα δεν είναι υποχρεωτικό, κανείς δεν τον αναγκάζει να δηλώσει συμμετοχή, όλοι οι παίχτες συμμετέχουν με τη θέλησή τους, τηλεφωνούν και κανονίζουν την ώρα και το μέρος που θα τους παραλάβει ο απεσταλμένος της εταιρείας για να τους μεταφέρει στο μυστικό σημείο του παιχνιδιού. Και οι 456 είναι άνθρωποι κάθε ηλικίας και υπόβαθρου που έχουν φτάσει στα όριά τους, με μεγάλα χρέη και προσωπικά αδιέξοδα, που θεωρούν ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν, γιατί ο νικητής του παιχνιδιού θα γίνει πάμπλουτος και θα λύσει όλα του τα προβλήματα.
Όσοι ανεβαίνουν στο αυτοκίνητο που τους παραλαμβάνει ναρκώνονται με αέριο και φτάνουν στο νησί που φιλοξενεί τις εγκαταστάσεις του παιχνιδιού αναίσθητοι, ντυμένοι με πράσινες φόρμες που γράφουν το νούμερό τους. Όταν συνέρχονται βρίσκονται σε έναν μεγάλο θάλαμο με κρεβάτια περιτριγυρισμένοι από «φύλακες», το προσωπικό του τεράστιου σκηνικού που μεταβάλλεται ανάλογα με τα παιχνίδια. Είναι ντυμένοι με ροζ φόρμες, φορούν μαύρες μάσκες με λευκά σύμβολα, ένα τρίγωνο, έναν κύκλο και ένα τετράγωνο και τους επιβλέπει ένας μαυροφορεμένος μασκοφόρος.
Η αλληγορία του σημείου χωρίς επιστροφή για όσους δανείστηκαν μεγάλα ποσά σε μία καπιταλιστική κοινωνία χωρίς έλεος και η κατάληξη που μπορεί να έχει κάποιος που έχει βουτηχτεί στα χρέη μοιάζει πολύ με τη συμμετοχή στο παιχνίδι. Η ελεύθερη επιλογή είναι παραπλανητική, όταν η κατάληξη είναι προδιαγεγραμμένα η καταστροφή.
Από τη στιγμή που ξεκινάει το παιχνίδι, είναι αναπόφευκτη η σύγκριση με το Hunger Games, το Maze Runner, ακόμα και το Battle Royale, γιατί οι παίκτες καλούνται για έξι μέρες να συμμετέχουν σε μια σειρά παραλλαγμένων παιδικών παιχνιδιών, έξι συνολικά, μέχρι να αναδειχτεί ο νικητής ή η νικήτρια των 45 δισεκατομμύρια γουόν.
Όταν μαθαίνουν τους κανόνες είναι πολύ αργά για να αντιδράσουν. Μέσα στο τερέν του πρώτου παιχνιδιού συνειδητοποιούν ότι είναι μια διαδικασία ακραίου ανταγωνισμού, όπου ο καθένας πρέπει να εξοντώσει όλους τους υπόλοιπους. Είναι ένα παιχνίδι θανάτου, για το οποίο όλοι έχουν δώσει την συγκατάθεσή τους.
Ο Γκι-χαν συναντάει μέσα στο παιχνίδι πρόσωπα που γνωρίζει, τον καλύτερό φίλο της παιδικής του ηλικίας –έναν αριστούχο μαθητή που ξέφυγε από τη μιζέρια της γειτονιάς και κατέληξε να κινδυνεύει η ζωή του από τους ανθρώπους στους οποίους χρωστάει τεράστια ποσά– και τη νεαρή που του έκλεψε το πορτοφόλι, ενώ δημιουργεί μια ιδιαίτερη σχέση, συμπάθειας και φιλίας, με τον πιο ηλικιωμένο παίκτη, το νούμερο 1, έναν παππού που έχει όγκο στον εγκέφαλο και περιμένει να έρθει το τέλος του. Ο Γκι-χαν είναι το 456, το τελευταίο νούμερο.
Το Παιχνίδι του Καλαμαριού είναι μια σειρά συναρπαστική, σε κάποια σημεία ενοχλητική λόγω του σπλάτερ που υπάρχει σε πολύ μεγάλες δόσεις, αλλά και της απάνθρωπης σκληρότητας με την οποία αντιμετωπίζονται οι παίκτες από τους φύλακες, παρόλο που ξέρεις ότι είναι μέρος των κανόνων. Οι ανατροπές στην πορεία της σειράς είναι τόσες πολλές που από κάποια στιγμή και έπειτα παρακολουθείς ένα θρίλερ που σοκάρει, ακόμα και αν υποψιάζεσαι από την αρχή πού θα καταλήξει.
Οι σχέσεις που δημιουργούνται ανάμεσα στους παίκτες και η υπόθεση με τον ντετέκτιβ που τρέχει παράλληλα με τα παιχνίδια κάνουν το σασπένς συνεχές, όσο πλησιάζει το τέλος της σειράς, μέχρι και ανυπόφορο – δεν είναι τυχαία η πιο δημοφιλής κορεάτικη σειρά που έχει προβάλει ποτέ το Netflix και η νούμερο ένα σε δημοτικότητα αυτήν τη στιγμή (και στην Ελλάδα).
«Ήθελα να γράψω μια ιστορία που θα ήταν μια αλληγορία ή ένας μύθος για τη μοντέρνα καπιταλιστική κοινωνία, κάτι που να απεικονίζει τον ακραίο ανταγωνισμό, που είναι κάπως σαν τον ακραίο ανταγωνισμό της ζωής» λέει ο δημιουργός αυτού του αλλόκοτου θρίλερ, Hwang Dong-hyuk.
Και το καταφέρνει. Η αλληγορία του σημείου χωρίς επιστροφή για όσους δανείστηκαν μεγάλα ποσά σε μία καπιταλιστική κοινωνία χωρίς έλεος και η κατάληξη που μπορεί να έχει κάποιος που έχει βουτηχτεί στα χρέη μοιάζει πολύ με τη συμμετοχή στο παιχνίδι. Η ελεύθερη επιλογή είναι παραπλανητική, όταν η κατάληξη είναι προδιαγεγραμμένα η καταστροφή.
Το «Παιχνίδι του Καλαμαριού» (που είναι ένα παιδικό παιχνίδι της Κορέας, αυτό που ανοίγει το πρώτο επεισόδιο) είναι μια σύγχρονη μελέτη για την ανθρώπινη φύση και το πού μπορεί να οδηγηθεί κάποιος για τα λεφτά, το απόλυτο έπαθλο για τους περισσότερους ανθρώπους του πλανήτη.
Η κορεάτικη ποπ κουλτούρα έχει μπει για τα καλά στον δυτικό κόσμο, παίρνοντας με κάποιον τρόπο την εκδίκησή της. Μετά τα «Παράσιτα», τη σαρωτική επιτυχία των BTS στα αμερικάνικα και ευρωπαϊκά τσαρτ και το ρομαντικό τηλεοπτικό δράμα «Crash Landing on You» η Νότια Κορέα δίνει στο δυτικό κοινό το απόλυτο σύγχρονο θρίλερ.
Αν έχεις σκοπό να δεις τη σειρά, καλό είναι να μη γνωρίζεις τίποτα για τα 8 επόμενα επεισόδια, όλα τα παραπάνω σπόιλερ αφορούν μόνο το πρώτο.
