Γνώριζα κάποτε περίπτωση ενός άνδρα που είχε 5 χρόνια να κάνει σχέση. Ναι, δεν ήταν 7, αλλά για έναν 36χρονο, που είχε σταθεί κιόλας στα πόδια του κι έψαχνε κάτι σοβαρό, τα 5 χρόνια είναι επίσης πολλά. Δεν καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια, τι μέσω Tinder έψαχνε, τι μέσω κοινών γνωστών κοιτούσε, καμία φορά τον πλησίαζαν κι από μόνες τους οι κοπέλες, αλλά τίποτα, κάθε γνωριμία κατέληγε σε φιάσκο γιατί μάλλον δεν ήταν να γίνει. Κι εντελώς τυχαία βρήκε τη γυναίκα της ζωής του μέσω ενός γνωστού του, που μια μέρα στο άσχετο του είπε για έναν καφέ. Έλεγε κιόλας ότι βαριόταν πολύ να βγει εκείνη τη μέρα, αλλά δεν το μετάνιωσε. Πραγματικά, η γυναίκα που βρήκε, άξιζε χρόνια αναμονής, γιατί αποδείχτηκε πολύ καλή σύντροφος. Και τον στηρίζει στην καριέρα του, και στο σπίτι επικρατεί αρμονία, και η ίδια εξελίσσεται στη δική της καριέρα, και σ' ένα ψυχολογικό πρόβλημά του τον βοήθησε (ο άνδρας εκείνος είχε κατά καιρούς κρίσεις πανικού, οι οποίες σταμάτησαν εντελώς όταν έφτιαξε την προσωπική του ζωή). Σαφώς και δεν λέω ότι θα βρεις "την καλή νεράιδα" που θα σου λύσει όλα σου τα προβλήματα στο πρόσωπο μιας συντρόφου. Βαδίζεις κι εσύ στο να επιλύεις ό,τι θέματα έχεις, μαθαίνεις από αυτά και προχωράς ελπίζοντας ότι θα σου τύχει μια καλή περίπτωση, ίσως από εκεί που δεν το περιμένεις κιόλας. Πάνω απ' όλα να μην γεμίζεις πικρία και συνάμα να μη ρίχνεις τα στάνταρ σου. Το καλό είναι ότι είσαι κάτω των 30, οπότε δεν έχουν "απολιθωθεί" κάποιες συνήθειές σου ή στοιχεία του χαρακτήρα σου που θα ήθελες ν' αλλάξεις, γι' αυτό και θα είναι πιο εύκολο για σένα να ταιριάξεις με κοπέλες που διαθέτουν την ίδια ευελιξία χαρακτήρα. Εγώ σου εύχομαι καλή τύχη. Έχει για όλους εκεί έξω, έχω πειστεί σ' αυτό.
29.11.2021 | 00:11
Εμπειριες
Καλησπερα, ειμαι αντρας 25 και εχω να κανω σχεση απο τα 17-18, η οποια ηταν και η πρωτη μου. Απο τοτε εγιναν διαφορα στο σπιτι μου, προσωπικα και οικονομικα θεματα, και το αμελησα τελειως. Δε μου λειπει κατι αλλα λογω συγκυριων το αφησα πισω το θεμα. Τωρα που ειμαι καλα και εχω βγει ξανα στην κυκλοφορια, παρατηρησα τι σαπιλα κυκλοφορει εξω. Εντομεταξυ, οι φιλοι μου εχουν σχεσεις 5, 7, ακομα και 8 χρονια και ειμαστε συνομιλικοι. Τι λαθος κανω μπορειτε να μου πειτε; Εχασα τα καλυτερα μου χρονια σε προβληματα (καλα νεος ειμαι ακομα) και παρατηρω οτι ολοι εχουν ζησει τοσες εμπειριες σε τοσο μικρη ηλικια και εγω νιωθω στασιμος. Γενικα ειμαι αισιοδοξο ατομο αλλα τα τελευταια 2 χρονια με παιρνει που και που απο κατω. Νιωθω οτι μεχρι τωρα τιποτα δεν εχω κανει σωστα. Οι φιλοι μου τελειωσαν με σπουδες, στρατο και πλεον δουλευουν + οτι εχουν πολυ καλες κοπελες διπλα τους που τους υποστηριζουν. Αντιθετα εγω εφτασα 25 και πτυχιο δε πηρα ακομα (χρωσταω αλλα 16), στρατο δε πηγα ακομα και σχεση εχω να κανω 7 χρονια περιπου. Οκ οι συγκεκριμενοι ειχαν πολυ καλες οικογενειες που τους στηριζαν, οχι μονο οικονομικα αλλα κυριως ψυχολογικα. Αντιθετα, στο δικο μου σπιτι, δε θυμαμαι μια μερα να ειχαμε ηρεμια, μονο τον τελευταιο χρονο ηρεμισαν τα πραγματα. Ημουν ατομο με φουλ αυτοπεποιθηση, στην παρεα ημουν πολυ ευχαριστος, ακομα ειμαι αλλα νομιζω οτι με οσα περασα μου εφυγε η αυτοπεποιθηση. Οταν εχω αυτοπεποιθηση δε μασαω. Δε ζηλευω κανεναν, ισα ισα χαιρομαι που οι φιλοι μου ειναι καλα, μαλιστα τον εναν θα τον παντρεψω εγω σε 2 μηνες. Ομως στεναχοριεμαι που διαφορες καταστασεις με αφησαν πισω σε πολλα θεματα. Δε τα παραταω ποτε ομως, απλα οτι και να κανω, πρωτα περναω απο 40 κυματα με φουλ δυσκολιες απογοητευσεις κλπ μεχρι να καταφερω κατι. Δε γινεται μια φορα στη ζωη μου να μου τυχει απευθειας κατι καλο, χωρις να καραδοκουν αλλα 10 κακα απο πισω; Αρκετα σας κουρασα
3
