Ένας διαχρονικός θησαυρός, σχεδόν χαμένος για πάντα. Χωρίς την άνευ προηγουμένου επιχείρηση διάσωσης της UNESCO, οι μελλοντικές γενιές θα μπορούσαν να έχουν δει τους εκπληκτικούς ναούς του Ραμσή Β' και της Κλεοπάτρας μόνο στις σελίδες των βιβλίων ιστορίας.
Μεγαλοπρεπείς πέτρινοι κολοσσοί που ξεπρόβαλλαν από την άμμο της ερήμου, κατασκευές που διατηρούσαν τα μυστικά τους για γενιές και γενιές. Για αιώνες, το Abu Simbel, το Dendur, το Amada και άλλα μνημεία απειλούνταν από πλιατσικολόγους, σεισμούς και πλημμύρες. Τελικά, ήταν τα νερά του φράγματος του Ασουάν που σχεδόν σφράγισαν τη μοίρα τους.
Το 1960 ο τότε Αιγύπτιος πρόεδρος Νάσερ διέταξε την κατασκευή του φράγματος. Προκειμένου να σωθούν οι ναοί του Ραμσή Β' και της Κλεοπάτρας, μεταξύ άλλων, η UNESCO απευθύνθηκε σε περισσότερες από 50 χώρες και συγκέντρωσε 80 εκατομμύρια δολάρια. Αφού έλαβε πολλές προτάσεις για τη διάσωση της κατασκευής, ήταν μία από τη Σουηδία που αποδείχθηκε επιτυχής. Το σχέδιο: αποσυναρμολόγηση του συγκροτήματος και ανοικοδόμησή του σε υψηλότερο έδαφος.
Από τον Νοέμβριο του 1963 έως τον Σεπτέμβριο του 1968, οι δύο ναοί διαμελίστηκαν σε 1.036 μπλοκ, το καθένα από τα οποία ζύγιζε μεταξύ 7 και 30 τόνων. Η νέα τους θέση ήταν 64 μέτρα πάνω από την παλιά τοποθεσία και 180 μέτρα πιο μέσα στην ενδοχώρα. Μετά από πέντε χρόνια κατασκευής, το μεγάλο αυτό εγχείρημα ολοκληρώθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου 1968. Οι νουβιανοί ναοί του Αμπού Σιμπέλ αποτελούν πλέον Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Πηγή: DW Documentary
