Οι Dirty Granny Tales είναι, αν μη τι άλλο, μοναδικοί στο είδος τους, αναμειγνύοντας μουσική, θέατρο, χορό και animation για να διηγηθούν τα παραμύθια τους. Τους παρακολουθώ από την αρχή της πορείας τους, η συνάντηση μας έγινε μάλλον τυχαία, αφού δεν έχω ιδιαίτερη αδυναμία σε τέτοιου είδους παραστάσεις, αλλά ποτέ δεν έχω φύγει απο- γοητευμένος από τα θέατρα όπου εμφανίζονται. Η μουσική τους είναι μια μείξη των Residents (με πινελιές Tiger Lillies) με το black metal, αν και βασίζονται σε ακουστικά όργανα. Μαριονέτες, χορός και βίντεο συνυπάρχουν και εναλλάσσονται στο πρωταγωνιστικό κομμάτι. Αν κάτι τους καθιστά σημαντικούς, δεν είναι η ιδιαιτερότητα αλλά η εξέλιξη. Οτιδήποτε με έχει απογοητεύσει σε μια παράστασή τους διορθώνεται στην επόμενη. Το ίδιο περιμένω και τώρα που τελείωσε η τριλογία Inversed World και μαζί της φαντάζομαι και οι Tιμ Μπάρτον αναφορές. Η καινούργια τους παράσταση λέγεται Rejection και φαίνεται πως στρέφουν το βλέμμα τους στα χιτσκοκικά θρίλερ και το Ψυχώ.
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ
To «Juror#2» του Κλιντ Ίστγουντ είναι η καλύτερη αμερικανική ταινία της χρονιάς
«Ξεκίνησα να κάνω χιούμορ για να μην τρώω ξύλο στο σχολείο»
«Η αγαπημένη μου συνήθεια στην Κλειτορία είναι να θαυμάζω τις μέλισσές μου»
Τα νέα της Θεσσαλονίκης σε φαγητό και ποτό
H σκληρή αλήθεια για τον Θανάση Βέγγο
σχόλια