Από την εποχή του Ρομαντισμού, το μοντέρνο πιάνο θα αποτελέσει για τους δημιουργούς το κατ' εξοχήν όχημα προσωπικής έκφρασης, πειραματισμού, εφαρμογής και επίδειξης των νέων συνθετικών τους ιδεών και γλώσσας. Ο Liszt ιδίως θα το μετατρέψει σε μία ανεξάντλητη πηγή ιδιωματικών ηχοχρωμάτων και σχημάτων, πρωτόγνωρων και μοναδικών στην ποικιλία τους. Η Σύγχρονη μουσική θα ενισχύσει και θα πολλαπλασιάσει αυτές τις προσεγγίσεις.
Η Ιστορία της μουσικής τείνει να απλοποιήσει τις συνθετικές πρακτικές κατατάσσοντάς τις αυστηρά σε σχολές και αισθητικά ρεύματα. Αρκεί μία καλύτερη ματιά για να αποδείξει πως αυτή η εικόνα απέχει πολύ από την πραγματικότητα: η μουσική των 20ου και 21ου αιώνων ανθεί και θάλλει σε αναρίθμητες μορφές και μεταμορφώσεις, σχεδόν αντίστοιχες με των αριθμό των συνθετών ή των καλύτερων τους έργων.
Το πιάνο συνεχίζει να διατηρεί την θέση του στο κέντρο των μουσικών αναζητήσεων, κάποιες φορές κάτω από των μανδύα Πρωτεϊκών μεταμορφώσεων. Σχεδόν κάθε συνθέτης έχει συνεισφέρει στο ρεπερτόριο του οργάνου σημαντικά έργα.
Το τοπίο της σύγχρονη μουσικής είναι σαν μία Μητρόπολη της εποχής μας ή σαν το τροπικό δάσος. Η ποικιλία ιδεών, ήχων, μορφών και σχημάτων δημιουργούν πλούσιες ακουστικές οικολογίες που αναπτύσσονται παράλληλα αλληλοεπιδρώντας, σε έναν κόσμο που καμιά απλουστευτική, γραμμική προσέγγιση δεν μπορεί να περιγράψει.
Έτσι, η προσέγγιση μας πρέπει να είναι διαφορετική, σαν του ανθρωπολόγου που έρχεται σε επαφή με έναν πολιτισμό τις περιπλοκότητες του οποίου δεν γνωρίζει, ή σαν του πρωτόγονου συλλέκτη (bricolage). Dérive είναι η περιπλάνηση σε ένα πολυσύνθετο τοπίο, με οδηγό το ένστικτο και κριτήριο την αισθητική, η διαρκής και εκ νέου διερεύνηση και χαρτογράφηση των αισθήσεων, η συνάντηση εν τέλει σε μία εντελώς νέα, απροσδόκητη αυθεντική εμπειρία.
Η Dérive αυτή είναι μία περιπλάνηση στον κόσμο της γραφής και των ηχοχρωμάτων του πιάνου: από την παραπλανητική στατικότητα και την φαινομενικά διαισθητική δομή του Feldman στην ηχοχρωματική ακρότητα του Sciarrino ή τα αυτοματοποιημένα συστήματα και την δεξιοτεχνική λαμπρότητα του Donatoni, από την αναζήτηση μίας νέας “αρμονίας” των αντιθέτων και την δραματουργία του Κουμεντάκη, στον μονισμό και την μετα-δομική, επιστημονική προσέγγιση του ήχου καθεαυτού του Murail, το πρόγραμμα αυτό φωτίζει μία από της πιο γοητευτικές όψεις της σύγχρονης μουσικής δημιουργίας.
σχόλια